Vrijdag 28 zaterdag 29 juni

Vrijdag 28 juni. Vanmorgen heb ik tot 8 uur geslapen terwijl het 6:38 al licht begint te worden. Na het ontbijt ga ik nog even internetten bij de receptie waar ze Wifi hebben en dan rij ik naar het winkelcentrum voor de pinautomaat en wat bootschappen en daarna door naar de stad. Eerst even een stop maken bij Mike. Hij is er niet maar zijn broer komt net aanrijden. Ik spreek af om maandagochtend nog een keer terug te komen. Dan rij ik door om mijn duikflessen op te halen. Ze zijn getest, gekeurd en van binnen zien ze er helemaal goed uit. Er zijn nieuwe stempels ingeslagen en ze zijn gevuld. Ik krijg de certificaten erbij. Ik reken 80 Euro af. Een vulling alleen kost 5 euro. Daarna ga ik een milkshake drinken bij de BurgerKing met een hamburger erbij. Terug bij de jachtwerf koop ik zes roestvrijstalen S-haken voor het nieuwe zonnedak en nog een stuk dikke slang erbij voor over de bootrand aan de voorkant en 16 meter dunne slang om over de achterste zijstagen te kunnen doen tegen het schuren van het grootzeil. Dan haal ik de grote kajuitluiken los en neem ze mee in de auto. En ook het enorme afdekzeil van schaduwdoek dat ik helemaal over de boot had liggen toen ik naar Nederland was. Het peddleboard met de outriggers bind ik op het dak van de auto. Terug bij de caravan laad ik alles uit en leg het grote doek uit op de grond. Het doek is 9 bij 6 meter en in het midden zelfs 9 bij 7 meter. Het bestaat uit drie delen van ieder drie meter breed die ik met tie-wraps aan elkaar had gemaakt en ik haal die delen weer los want het geheel is onhanteerbaar en eigenlijk ook iets te groot. Uit het breedste deel haal ik een stuk van 1.5 bij 4.5 meter om over het peddleboard te kunnen maken. Daarna smelt ik met een heet mes alle randen af die nog niet eerder afgesmolten waren. Als ik het grote doek van het weekeind weer in elkaar ga zetten heb ik twee delen van 3 bij 8.30. Als ik die delen dan nog over de boot wil leggen hoef ik ze alleen maar in het midden met tiewraps aan elkaar te binden. Het dekzeil voor het peddlleboard is vooral bedoeld tegen de intense UVstraling. Die valt nu in de wintermaanden wel mee, maar mensen hebben mij gewaarschuwd dat een rubberboot al na drie jaar kapot kan zijn als je hem niet beschermd.
De dekluiken zaag ik in de breedte in twee delen. Dat was een oorspronkelijk ontwerp van James Wharram en nu ik denk te gaan varen met de zonnetentjes omhoog kan ik het luik in zijn geheel niet meer omklappen zonder het tentje eerst te laten zakken. De twee delen komen scharnierend weer aan elkaar. Als scharnier ga ik een stuk breed nylonband gebruiken van een grote spanband. Om die op zijn plaats te houden zaag ik dunne aluminium strippen en boor om de 8 cm een gaatje voor schroefjes of boutjes. Om 5 uur als het donker is rij ik terug naar de jachtwerf en leg de luiken weer op de boot. De scharnieren zijn nog niet klaar maar dat komt morgen wel. De grote zaal van het clubhuis wordt van binnen helemaal bekleed met witte doeken en lampjes en een wagen vol goud geverfde stoeltjes wordt uitgeladen. Morgen is het verhuurd voor een priveefeest. De gebruikelijke vrijdagavond barbecue vindt nu plaats in de verbouwde buitenbar aan de waterkant. Er is daar ook life muziek. Tot mijn verbazing zie ik Red en Sheila daar aan tafel zitten. Ze zijn terug gekomen want hun autopilot werkte niet. Ze zijn niet verder dan St Lucia gegaan (45 kilometer van hier) en toen terug gekeerd. Jammer voor ze en voor alle moeite en kosten van de voorbereidingen. Deze bar ligt op een prachtig punt met uitzicht over de jachthaven en het kanaal naar zee. En wat heerlijk zo’n klimaat waar je bijna iedere avond van het jaar buiten kan zitten. Iemand aan de tafel vroeg nog waarom ik niet permanent in ZuidAfrika kom wonen en of de politiek daarmee te maken heeft. Ik had er nog niet eerder over nagedacht, maar het is wel een heerlijk land met wat extra problemen waar de politiek inderdaad wel het grootste probleem van is. Ik zou haast zeggen net als in Europa waar de politiek de mensen meer verdeeld dan bij elkaar brengt. Zoals ik het hier meemaak merk ik helemaal niks van rassenverschillen. Ik zie arme mensen zwarte en witte en ook hele rijke mensen zwarte en witte. Sommigen werken heel hard en anderen werken heel relaxt maar ook dat zie ik bij zowel zwarte mensen als witte mensen. De onderlinge omgang op de jachthaven en de camping is echt heel hartelijk maar misschien komt dat ook door mijzelf want ik kijk mensen gewoon in hun ogen. De pupillen van ieder mens hebben dezelfde kleur en als je iemand persoonlijk aankijkt dan zie je ook de personen en de andere verschillen meteen niet meer. Aan de tafels van de buitenbar zie ik zwarte families, Indische families en witte families. Er wordt gedanst en ik ga ook meedansen. Na het eten en twee halve liters bier wordt ik ook moe en om half tien ga ik terug naar de camping. Nog even dit verhaal schrijven op bed.

- [ ] Zaterdag 29 juni. Het heeft me vanmorgen wel twee uur gekost om die 16 meter slang in de lengte open te snijden. Het is een dunne slang met een doorloop van 6 mm die ik om de achterste zijstagen wil doen tegen het schuren van het grootzeil. Dan snij ik ook nog de twee meter dikke slang maar dat is veel gemakkelijker. Ik rij om half elf pas naar de jachthaven, maar op het grasveld voor de brug is iedere laatste zaterdag van de maand een fleamarket. Ik heb er al eerder diverse keren leuke dingen gekocht zoals een waterdichte tas en een vismolen (Pen Reel) en een hengel. Nu zie ik een speargun om onderwater op vissen te jagen. Dat lijkt me wel een veiligheidsding als je er tenminste niet mee door je voet schiet. Volgens de verkoper heeft hij er een keer mee geoefend en het ding heeft daarna jarenlang onder het bed gelegen. Ik zeg dat ik denk dat het bij ook zo zal gaan. Hij vraagt er 600 Rand voor maar is onderhandelbaar. Zou hij hem ook voor driehonderd verkopen? Ja, zegt zijn vrouw, als ie maar weg is! Dus voor 20 Euro mag ie nu onder mijn bed liggen. Een paar stalletjes verderop verkoopt een man gereedschap. Ik koop vier steeksleutels van hem: 2 van 10 mm. 1 van 13 mm. en 1 van 19mm. Die maten heb je nooit genoeg. Dan nog drie speciale tangen: een griptang, een elektriciteits tang en een multitang met hamerkop en trekker en nog een heleboel meer functies. Goed om mee te nemen op de boot. Twee ijzerzaagblaadjes erbij en voor 15 Euro mag ik alles meenemen. Altijd handig om wat cash in je zak te hebben! Bij de boot aangekomen ga ik eerst de luiken afmaken. Ik pas de stroken spanband zo dat de aluminium strippen niet op elkaar terecht komen maar naast elkaar als ik de twee halve luiken scharnierend op elkaar leg. Met contactlijm plak ik het band vast en daarna schroef ik de aluminium strippen er bovenop om alles goed vast te zetten. Het wordt keurig. Dan lak ik de zaagsnedes nog netjes dicht met een aantal lagen vernis. Als dat ligt te drogen ga ik de dunne slang om de verstaging heen werken. Dankzij de hijslijnen voor vlaggen en signalen kan ik de slang hoog om de verstaging optrekken tot helemaal bovenaan. Het is nog een lastig werkje dat me wel minstens een uur in de volle zon kost. Daarna bind ik de dikke slang om de bootrand aan de voorzijde. Ik zet die op de andere romp dan degene die ik al aan de achterzijde heb gemaakt voor geval de zee te ruw is om het board aan de ene kant binnen te halen. Ik ga even op bezoek op een aluminium VandeStadt, die gekocht is door een Engelsman die op de Falkland eilanden woont. Het schip is hier in Richardsbaai gebouwd volgens Loyds controle maar nooit afgebouwd tot de eigenaar overleedt en zijn vrouw het te koop zette. De nieuwe eigenaar wil het zo snel mogelijk vaarklaar maken en dan naar de Falklands zeilen en daar het interieur verder afbouwen. Er zijn 300 eilanden op de Falklands en 3000 inwoners. We drinken koffie en we praten. Als de zon onder begint te gaan ga ik nog de overloop van VAYANA inkorten en er een groter schootblok opzetten en twee zijblokjes om de traveller mee te kunnen bedienen. Tegen half zeven ben ik klaar en rij ik naar de camping, ga douchen, zet thee en aardappeltjes op en schrijf dit verhaal. Zo de aardappeltjes zijn inmiddels gebakken, de omelet met paprika is klaar; het is half negen. In de boom naast de caravan hoor ik de bushbaby roepen. Die heeft vast de grote citroen geroken die ik net opgegeten heb. Ik heb een zak vol citroenen en grapefruits van Clive gekregen. Hij is aandeelhouder en manager op een citrusfarm. Ik heb nog nooit zulke grote grapefruits en zulke grote citroenen gezien. De citroenen zijn zo groot als een grapefruit bij ons. Ze wegen misschien wel 300 gram per stuk en zijn zo lekker rijp dat je ze als een sinaasappel of mandarijn kan eten. Deze rijpe citroenen zijn zuur en zoet tegelijk. Maar de bushbaby komt niet naar beneden, misschien wel later vannacht als ik naar binnen ga. Het is nu 9 uur dus ik ga opruimen en naar binnen op bed liggend het verhaal nog een keer lezen en zorgen dat de zinnen gemakkelijk lopen. Half tien. Ik hoor de bushbaby op het dak van de caravan. Ze zijn vrij groot, zoiets als een Hollandse huiskat. Ze eten fruit, maar ik heb er ook wel eens een koekjes gevoerd. Ze worden veel groter dan de Loris die ik in het regenwoud van Maleisie had opgevoed van net-geboren tot net-volwassen en die dagelijks op mijn schouder zat. Bushbabies en Lorissen zijn hele eigen soorten van dieren. Van de Loris wordt gedacht dat zij prosimians zijn: voorlopers van mens en mensaap. Van de Bushbaby weet ik dat niet hoe daar, nu er DNA onderzoek mogelijk is, over wordt gedacht. Ik hoor de bushbaby in de struiken waar ik mijn fruitafval altijd gooi, voorbij de plek waar ik af en toe plas. Door zo’n urine’vlag’ uit te zetten weten de dieren tenminste ook waar ze aan toe zijn. De bushbaby klinkt tevreden.