Vleermuizen, hyena’s, leeuwen en olifanten
Door: Fred
Blijf op de hoogte en volg Fred
28 Januari 2023 | Zuid-Afrika, Richards Bay
Vanmorgen ben ik om vier uur klaarwakker. Het is nog heel stil en donker, maar vijf minuten later hoor ik dat diverse buren ook wakker geworden zijn. Ik zet koffie en snij een paar boterhammen van een roggebrood. Pittige kaas op de ene en marmelade op de andere. Ik heb hier steeds trek in sterke smaken, geen idee waardoor dat komt. Terwijl ik bezig ben vliegen er vleermuizen om mij heen. Ze komen heel dichtbij, ik voel de wind van hun vleugels. Het zijn er misschien vijf. Ik zie ze nauwelijks omdat het nog zo donker is. Nou, ik hoef nu niet bang te zijn voor muggen. Er vliegt er zelfs één de auto in, maar hij raakt niks. Wat kunnen die goed vliegen. Kwart over vier hoor ik al diverse auto’s starten en wegrijden. Ikzelf rij om vijf uur weg. Ik hoor dat het poorthek om half vijf opengaat en s’avonds om half zeven gesloten wordt. Het wisselt per seizoen. Meteen buiten de poort zie ik drie volwassen hyena’s op de weg lopen. De auto’s blijven rustig achter hen. Na een paar honderd meter gaan de hyena’s de bosjes in en ik zie ze meteen niet meer. Ik rij heel langzaam verder en een kilometer verderop zie ik twee jonge hyena’s uit een holkomen dat half onder de weg is gegraven. “Goeiemorgen kleintjes”. Ze blijven rustig op een paar meter van mij in de berm, totdat ik wat foto’s gemaakt heb. Zoals veel roofdieren hebben ze schattige koppies met lieve ogen, maar als ze een prooi zien kan hun gezicht ineens veranderen en hun ogen kunnen vuur schieten of zelfs gemeen kijken. Een paar kilometer verderop zie ik een flinke groep giraffen die grazen in de bomen. Wat een prachtige dieren zijn dat toch. Nog verder rijden wel tien auto’s heel langzaam. Er lopen drie grote mannetjes leeuwen op de weg. Ik krijg geen kans om een goede foto te maken, want ik kan niet stilstaan en ik kan ook niet recht vooruit fotograferen, zelf al heb ik smalle en goed wegdraaibare spiegels. Ze verdwijnen links in de begroeiing en lopen strak door zodat ik ze alleen nog in de verte kan zien. Ik rij snel iets verder vooruit en maak dan toch nog een paar foto’s. Van andere mensen hoor ik dat er ook nog vijf of zes vrouwtjes bij waren. Drie volwassen mannetjes bij elkaar zijn meestal broers die samenwerken om een andere troep over te nemen of zich te verdedigen tegen groepen rivaliserende mannetjes. Het doet me denken aan het World Economic Forum: Kartelvorming. Zoveel leeuwen moeten heel wat eten. Ik denk dat ze op pad zijn naar een kudde buffels. De impala’s die ik verderop tegenkom zullen te klein en te snel voor hen zijn. Of zoudenze achter de Giraffen zijn aangegaan? Met deze manier van fotograferen en observeren zie je altijd maar momenten uit hun leven. Ik ben een groot voorstander van lange termijn onderzoek. Maar in de dichte begroeiing hier is het niet mogelijk om het leven van deze dieren langere tijd te volgen. De BBC bijvoorbeeld deed dat wel, maar dan in de open vlakten van de Serengeti of in het priveeterrein van de Masai Mara of in Botswana. Zij hadden ooit 200 cameramensen in de Masai Mara. Hier kun je niet anders dan op de wegen blijven. Ik zie nog een slang op het zandpad: een Python. Ik denk anderhalve meter lang. Hij ligt kaarsrecht gestrekt en ik denk eerst dat ie misschien dood is. Hij blijft still liggen totdat ik naar mijn camera grijp en schiet er dan ineens vandoor.
Dan kom ik bij een grote brug over de Sabie-rivier. De brede rivier is nu grotendeels een zanderige bedding met een stroom water in het midden. Maar er staan bordjes hoe ver het water in bijvoorbeeld in het jaar 2000 kwam. Tjonge wat zal dat een massa water geweest zijn. In het noorden van Kruger zijn toen diverse Kampen totaal onder het water verdwenen. Terwijl ik op de brug stil sta komt er een toeristenauto tegemoet. De chauffeur vertelt dat er op de andere oever leeuwen op de gravelweg lopen. Als ik daar aankom blijken ze al de rivierbedding ingelopen. Ik zie alleen nog wat staarten in de verte. Ik rij terug naar de brug, maar ook van die afstand is het te ver om de leeuwen nog te zien. Ik zie aan de andere kant wel een paar olifanten de zandbedding oplopen om bij het water te komen. Dan rij ik via de andere oever terug richting Skukuza. Er is een zandweg als extra parallel pad. Het heet MaroelaPad. Maroela is een vruchtboom die inheems is in zuidelijk Afrika. Veel dieren zijn er dol op en olifanten eten er zoveel van dat ze dronken worden. Ik had al talloze hopen olifanten poep op de wegen gezien waar veel zaden van de Maroela inzaten. Dus ik rij dat zandpad op en jahoor ik zie tweemaal groepjes olifanten. Ze kijken wat suf en onverschillig zodat ik prachtige foto’s kan maken.
Dan rij ik door naar Skukuza, want het wordt veel te heet. Ik koop een grote zak ijsklontjes en terwijl die smelt drink ik steeds bekers ijswater, met een beetje gin en een wat marmelade erin voor de smaak. Toch eens een fles Amaroela likeur kopen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley