Door het hart van de Karoo
Door: Fred
Blijf op de hoogte en volg Fred
24 Maart 2024 | Zuid-Afrika, Richards Bay
Op de camping hoor ik weer verhalen van roofovervallen op de snelweg door Transkei. Er wordt geadviseerd om op zondagmorgen heel vroeg te gaan rijden en dan voor de dageraad langs Mthatha te zijn. Ik vind het een moeilijke beslissing. Het is nu vrijdag en ik moet van deze camping af omdat hij volgeboekt is voor het long-weekend. Maar ik heb helemaal geen zin om drie dagen in spanning te zitten en om drie uur s’nachts te gaan rijden op zondag. Ik besluit om opnieuw de lange omweg door de Karoo en door de Vrijstaat te gaan maken. Dan geniet ik tenminste drie dagen. Dus vrijdagmorgen vertrek ik op een normale tijd om een uur of negen en ik rij 60 kilometer terug langs de kust en langs East London en dan naar het noorden richting Middelburg. Het is een prachtige rit die steeds mooier wordt naarmate ik dieper het binnenland in ga. De vergezichten van landschappen met met alleen kleine struikjes maken plaats voor een landschap vol spectaculaire tafelbergen aan de horizon en de hete zon maakt plaats voor koele wolken en donkere luchten en waaiers van regen. Wat is het mooi hier. Ik dacht te gaan kamperen na 400 kilometer in Middelburg, maar de camping is opgeheven. Het stadje bijna ook. Het lijkt geheel in slaap. Ik kan zelfs geen guesthouse vinden dat er bewoond uitziet. Dan rij ik maar verder nog 100 kilometer tot in Colesberg. Ik arriveer in het donker en kan de ingang tot de camping niet vinden. Ik rij drie keer een blokje om totdat ik iemand zie die de eigenaar belt en die vertelt wat ik moet doen. Er is nog maar een plekje vrij. Als ik de volgende morgen ga opbreken is de hele camping al leeg. Het waren allemaal mensen die alleen een stop-over maakten. Ook een grote vrachtwagen die om vier uur zijn motor start om weg te gaan. Ik heb geen haast want ik rij vandaag alleen maar naar de Gariep-dam. Dat is een enorm stuwmeer omgeven door tafelbergen. Er is een luxe camping en recreatiepark, maar er is ook een beschermd wildlifegebied met een camping. Als ik daar aankom ben ik de enige kampeerder. Er zijn ook een paar recreatiebungalows en die zijn gehuurd door zwarte families. Ze hebben het vast heel gezellig want de hele dag staat de muziek zo hard dat het een kilometer in de omtrek te horen is. Na een uurtje integratietolerantie ga ik met de auto boodschappen doen op 4 kilometer afstand en even langs het recreatiepark om te kijken hoe het daar is en dan ga een rit maken in het natuurreservaat. Dat blijkt veel groter te zijn dan ik gedacht had. Er zijn mooie vergezichten over het meer en de omringende tafelbergen, maar ook laaggelegen vlaktes waar ik wild zie. Groepen struisvogels en ook zebra’s zien mij op grote afstand en zetten het op een rennen. Ook de Hartebeesten en de Wildebeesten en de Springbokken gaan er in paniek vandoor. Dat is een slecht teken. Dat gebeurd alleen in gebieden waar gejaagd wordt. Op zo’n grote afstand is foto’s maken bijna niet mogelijk en video’s zijn heel moeilijk. Als ik hard op de rem trap en snel begin met video hoor ik de autosleutels nog rammelen en de brandstof in de tank nog klotsen. Wildlife filmen is echt veel moeilijker dan je denkt als je het zelf probeert. Ik ga diep het natuurgebied in en kom op paden waar al heel lang niemand geweest is. Dan vallen de eerste regendruppels en ga ik snel terug. Ik moet mijn eigen bandensporen blijven volgen dus ik ben bang voor echte regen die ze zou uitwissen. Maar het gaat goed en tegen donker rij ik de camping weer op. De mensen in de bungalows hebben het pop-repertoire nu veranderd en ze zijn op gospel over gegaan. Het volume is nog harder geworden. Ik eet het tweede deel van de lamscurry die ik vanmiddag gekocht had en dan ga ik binnen in de caravan zitten. Gelukkig vallen ze ook een keer in slaap. In de nacht begint het te waaien en te regenen. De caravan staat te schudden. Ik weet niet hoe erg het zal worden dus als het even droog is ga ik naar buiten en ik zet eerst de auto naar achteren zodat die de wind een beetje opvangt en dan zet ik houtblokken voor de wielen en span ik touwen van de auto naar het caravandak. Daar heb ik op de hoekpunten oogbouten gemaakt. Het blijft een onrustige nacht maar ik ben niet meer bang dat ik het stuwmeer ingeblazen zal worden of dat de caravan omwaait.
Vanmorgen nog steeds veel wind en ik sta laat op. Na mijn ontbijt lukt het me om de vouwcaravan in te klappen zonder schade en dan rij ik weg. Het is nog ruim 200 kilometer naar Bloemfontein, de hoofdstad van Vrijstaat. Opnieuw een prachtige rit door dit grootse landschap. Als ik ga tanken bestel ik meteen een halve kip met frietjes. Even het oliepeil controleren en daar moet hoognodig wat bij. Zo’n twee liter op de zesduizend kilometers sinds ik vertrok uit Richardsbay. Ik had de hoofdstad van Vrijstaat wel eens willen zien maar er zijn geen campings in de stad zelf. Veertig kilometer verder vind ik een mooi gelegen camping langs een rivier. Het avondlicht over de rivier is heel mooi. De camping is bijna leeg. Ik eet de tweede helft van mijn kipmaaltijd. Dan praat nog wel een uur met de eigenaar van de camping die vertelt over de problemen van hemzelf en zijn kinderen om werk te krijgen. Ze zijn allemaal hoog afgestudeerd maar krijgen geen enkele carrière kans. De technische boeken die hij schreef worden niet aangekocht en zoals bijna alle blanken die ik gesproken heb is alleen vertrek naar het buitenland nog een uitweg als ze hun kinderen en kleinkinderen een toekomst willen geven. Intussen loopt de werkeloosheid onder de zwarte bevolkingsgroepen ook steeds verder op. Dan wordt het laat en ik ga naar binnen om dit verhaal te schijven terwijl op mijn bed lig.
-
24 Maart 2024 - 20:54
Walter:
Zuid Afrika heeft duidelijk meerdere gezichten.
Walter
-
24 Maart 2024 - 21:55
Alfred Daniels :
Zeker …..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley