Een dag vol struikelblokken 6 juni
Door: Alfred Daniels
Blijf op de hoogte en volg Fred
07 Juni 2019 | Nederland, Nederland
Dan rij ik verder met alleen een plaspauze van tien minuten totdat ik om half twaalf bij de Malelanepoort van Kruger ben. Het uitchecken gaat gemakkelijk en de mensen zijn weer allervriendelijkst. Even willen ze kijken of ik in de achterbak niet stiekem een Giraf verborgen heb en dan rij ik de poort uit. Een paar honderd meter verder staat politie en ik moet aan de kant. Ze doen heel intimiderend en houden mijn rijbewijs vast terwijl er een om de auto heen loopt. Hij kijkt vooral naar de wielen en ‘ontdekt’ dat er een wielmoer van het rechterachterwiel af is en wil meteen 500 Rand. Ik sluit de auto af als ik uitstap en hij vraagt waarom. Ik zeg dat ik niemand vertrouw, zelfs niet de politie. “No Way” zeg ik als hij nogmaals 500 Rand vraagt, terwijl ik me intussen afvraag wanneer ze dat nou hebben gedaan, want wielmoeren kunnen niet uit zichzelf er afdraaien. Het is nog de speciale slotmoer ook. Die moet de wielen beschermen tegen diefstal. Hij houdt vol dat ie geld wil en ik blijf “No Way” zeggen. Ik heb nog een paar reservemoeren in het dashboordkastje liggen en een kruissleutel achter de bestuurdersstoel. Hij beseft dat ie met mij niet snel klaar is en ze zien alweer en ander potentieel slachtoffer aankomen, die ze naar de kant van de weg dirigeren. Dan geeft hij mijn rijbewijs terug en ik stap in en rij verder. Het is nog een uur rijden naar de grens met Swaziland. De bermen liggen vol met zwerfafval. De weg heeft al aardig wat potholes op gevaarlijke plaatsen. Ja hoor, ik ben weer in de mensenwereld. Dan doen de dieren het toch een stuk beter. De grensovergang verloopt wel netjes. Vooral de Swazipost is nieuw en schoon en de mensen zijn beleefd. Ik moet 50 Rand betalen voor de auto. Vandaar wordt de weg smal en kronkelig en gaat het stijl omhoog naar de Pigspeak. Er zitten een paar flinke potholes in de weg op plekken waar je ze het minst verwacht en waar je net het hardste komt aanrijden. Ook zijn er veel speedbumps ( verkeersdrempels) op plaatsen waar mensen oversteken of op de weg lopen. Die drempels zijn vaak slecht te zien. Dan ben je blij als je een stevige auto hebt. Onderweg zie ik veel kleine boerderijtjes en simpele, landelijke maar wel vriendelijke dorpjes. Op de Peak begint een hoogland en over een afstand van twintig kilometer zie ik heel veel productiebos voor de houtkap. De bomen staan in lange rechte rijen. Verderop een paar prachtige stuwmeertjes met huizen eromheen. Er heerst wel een mooie landelijke sfeer in Swaziland, maar de wegen zijn niet geschikt voor snelverkeer en je moet er voorzichtig rijden want er lopen ook mensen en vee en ezeltjes langs de kanten. Ook enorme vrachtwagen met houtstammen die traag de berg opkruipen en hard naar beneden gaan. Ik denk dat de route helemaal naar het zuiden van Swaziland veel te traag zal zijn en daarom kies ik de eerstvolgende grenspost om het land weer te verlaten in Westelijke richting. Daar ontdekken ze dat mijn status als ongewenst vreemdeling nog in de computer staat. Maar intussen ben ik alweer drie keer in het land toegelaten op de internationale luchthavens want die status was maar voor een jaar omdat ik toen twee dagen over mijn visumvrije periode heen was (en ook daar weigerde te betalen). Ze houden me wel een extra drie kwartier op totdat ik verder mag maar er wordt niet om geld gevraagd. Leuk land het nieuwe ZuidAfrika? Het is al aardig laat en ik moet stevig doorrijden. Ik besluit niet over Ermelo naar de N2 snelweg te gaan maar over Amsterdam. !! Die weg, de R33 voert al eerder naar het zuiden. Gelukkig is ie veel beter dan waar ik bang voor was. Er zijn geen potholes! Maar het is vroeg donker en ik hou er helemaal niet van om in het donker te rijden. Er is echt geen enkele verlichting en dan zijn de koplampen van de tegenliggers heel verblindend. Gelukkig zijn er wel bermstrepen. Ik rij die 100 kilometer zo voorzichtig mogelijk en ik ben echt heel blij als ik zonder ongelukken op de grote tolweg aankom. Er zijn geen verlichte borden of ik kon ze niet zien door de verblindende lampen van de vrachtauto’s. Ik weet dus even niet of ik op de tolweg wel in de goede richting aan het rijden ben Er zijn op dit eerste stuk ook geen witte strepen op de weg. Maar in de verte zie ik meer lichtjes van bebouwing en na een paar kilometer kom ik het bord van de Sundowner Lodge en Caravanpark tegen. Dat is precies waar ik had willen overnachten. Heel opgelucht rij ik de auto de poort in en stop ik voor het hoofdgebouw en maak een praatje met de receptioniste. De eigenaar heeft een aantal modelschepen in een grote vitrine gezet. Het zijn modellen van wel meer dan een meter lang van klassieke vierkantgetuigde zeilschepen uit de 18e en 19e eeuw. “Het is zijn hobby” zegt de receptioniste. Toen ik kind was was dat ook mijn droom en las ik alles over zulke schepen. Ik heb nog eens een schoolvakantie lang gewerkt op zo’n driemast Brark, de Regina Maris, die toen in de Scheveningse haven lag en ik wilde meezeilen naar Lissabon met hen. Maar de school begon weer en ik was diep teleurgesteld toen ik een paar dagen later in de krant las dat het schip de avond tevoren was uitgevaren. De kapitein had beloofd mij op te bellen en ik heb nog lang getwijfeld of hij echt niet gebeld had of dat hij wel gebeld had maar dat mijn moeder het had afgezegd. Ik vertel het verhaal aan de receptioniste die zegt dat zij zich de teleurstelling goed kan indenken. Dan rij ik de camping op waar ik de enige ben. Dan ga ik maar niet de auto in het donker achterlaten en in het restaurant eten en ik maak zelf een omelet met champignons en een pot thee erbij. On half acht kruip ik vermoeid mijn bed in en op het matras liggend schrijf ik nog dit tweede deel van dit verhaal van de dag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley