Ik rij Kruger uit en ga op bezoek bij vrienden
Door: Fred
Blijf op de hoogte en volg Fred
01 Februari 2023 | Zuid-Afrika, Richards Bay
Het is te vroeg om al terug te rijden dus ik blijf nog een paar uur in Satara in de schaduw onder het hoge dak waar ook de receptie en de winkel zijn. Ik koop brood en kaas en een ijsje voor mezelf en een paar cadeautjes voor in het nieuwe huis van mijn vrienden waar ik naartoe ga. Even zitten op de loungebank bij de receptie, dan kan ik ook eens rustig kijken wat voor toeristen hier binnenkomen. Ik zie voor 80% gepensioneerden. Velen zijn nu niet bepaald - recht van lijf en leden -Velen hebben zittende beroepen gehad en lijken heel weinig lichamelijke conditie te hebben. Het is buiten de vakantieperiode, dus deze leeftijdsgroep kun je nu wel verwachten. Ik kijk de foto’s terug die ik vanmorgen gemaakt heb. Ja, daar zitten wel een paar goeie tussen. Niet alle foto’s met de grote telelens zijn scherp op het dier zelf. Zo’n camera scherpstelling (autofocus) reageert op contrasten en als er dieren zijn die heel weinig contrast in hun pels hebben terwijl er veel contrastrijke takjes en blaadjes omheen zitten gaat de camera op die takjes en blaadjes scherp stellen en niet op het dier dat er net achter staat. Van een grijsbokkie schoot ik tien foto’s en ik hoop dat er twee of drie goed zijn. Ze hebben zwarte oogjes en een zwart neuspuntje, maar de rest is vaalgrijs. Voor een camera is dat net als scherpstellen in de mist. De IPhone foto’s zijn bijna altijd goed: van voor tot achteren is alles scherp. Dat kan alleen met zo’n klein lensje en zo’n kleine sensor. In het toiletgebouwtje loopt een Wandelende Tak. Hij is de weg kwijt en kan niet tegen de gladde tegels opkruipen. Ik pak hem op maar hij is al zo vermoeid dat ie zich niet kan vasthouden aan mijn hand. Ik wil hem op een boomstam zetten maar hij valt op de grond. Nou ja, ook goed.Misschien heeft ie rust en vocht van de aarde nodig. Als de bewolking dichter begint te worden en het iets afkoelt ga ik weer rijden. Terug naar Orphen. In de verte zie ik een luipaard in een grote boom. Het is ver weg, maar ik probeer het toch. Ook bij deze luipaard is zijn kop achter de tak verborgen. Bij de dam waar ik vanmorgen was zijn nu leeuwen te zien. Vier liggen er in de schaduw van een grote boom. Ook die liggen heel ver weg. Maar het is wel een mooi beeld. Er loopt een varkentje rond. De leeuwinnen zien het wel maar ze komen niet in actie. Ze hebben zeker al gegeten. Een paar halfvolwassen buffels gaan met elkaar op de horens, ook dat levert mooie foto’s op. Vijf kilometer verder zit een prachtige Bateleur in een boom. Dat is een grote roofvogel met een knalrode snavel en witte en zwarte dekveren. Ik begin nu wel moe te worden en stop niet eens meer voor een groep Wildebeesten en een paar Bavianen. Nog wel voor een groepje olifanten. Ze zijn onderweg en lopen snel door in de richting van de rivier. Als olifanten het water ruiken kunnen ze echt een sprintje trekken en gard op het eater afhollen. Ik denk dat ze doen omdat de groten het eerste erin willen om het zuiverste water te drinken voordat de kleintjes erin gaan spelen en alles modderig wordt. Als je zoveel drinkt als een olifant wil je geen zand en modder in je maag krijgen. Ik kan hen met de auto niet volgen naar de rivier, maar tussen de bomen door tel ik er achttien. Er zijn veel groten bij en een paar kleintjes. Bij de Orphen-gate ga ik bij de receptie betalen en brandstof tanken en wat vlees en groenten kopen in het winkeltje. Steak van Wildebeest, voor op de barbecue. Bevroren. Het is heel goedkoop. Vier ons voor 2.80 Euro. Ik ben benieuwd. Zou het niet lekker zijn, dat het zo goedkoop is? Achter het hek, op één meter van mij vandaan, komt een patrijs (Frankolin) bedelen om eten. Ik strooi wat havermout en dat lust ie wel. Als de barbeque klaar is leg ik de Wildebeest steaks erop. Ze zijn vrij dun en heel snel klaar. Het vlees is wel zacht maar de peesjes zijn heel taai. Ik heb er niks opgedaan om de smaak zo puur mogelijk te proeven. De smaak laat zich moeilijk beschrijven. De geur is wat sterker dan rund, maar het is geen rund en het is ook geen lam. Oh ja, Wildebeesten zijn antilopen.Het vlees lijkt inderdaad meer op dat van een hert. De restjes pees en botstukje gooi ik over het hek en een paar minuten later komt er een kleine hyena die meteen wordt weggejaagd door een hele grote hyena. Hap, knars en weg zijn de botjes. Zo’n hyena is toch heel wat groter dan een hond. Wat een kop heeft ie. Hij zit op anderhalve meter bij mij vandaan. Gelukkig zit er een hek tussen. Achter mij, aan de andere kant van deze kleine camping, hoor ik nog andere hyena’s janken. Een soort zangerig geluid. Even later hoor ik ook een leeuw. Het geluid van een leeuw kan wel een paar kilometer door de nacht klinken. Deze klinkt nog best ver weg. Dan ga ik mijn handen wassen in het toiletgebouwtje en ik maak mijn bed klaar. Ik hoor alleen nog insecten tjierpen. Ik ga niet douchen en ook mijn tanden niet poetsen want ik wil nog de geur en de energie van het Wildebeest bij me houden. “ going Wild”.
Vanmorgen rij ik via een prachtige weg 30 kilometer naar Hoedspruit. Bij een heel
leuk ontbijtrestaurantje wacht ik tot J. naar de poort komt rijden. We drinken nog een koffie samen en dan volg ik haar in mijn auto het resort in. Er liggen hier dertig huizen in 1200 hectaren gemeenschappelijk eigendom. Aangrenzend is er nog 6000 hectare en 1400 hectare. Dat is allemaal open wildlife-reservaat met groot wild, zoals olifanten en leeuwen en neushoorns. Gisterenavond liepen er drie leeuwinnen bij hen in hun voortuin. Ze hebben wildcamaras opgehangen om in de gaten te houden wat er s’nachts rond het huis gebeurd. Het huis is prachtig met een centrale leefruimte en twee zijvleugels waarin ieder twee slaapkamers en een badkamer zijn. Een zwembadje, een uitzichtplatform half over de rivieroever, garages, werkplaats en veel overdekte parkeerplaatsen. Echt heel smaakvol gebouwd met natuurkleuren een rieten dak en een mooie aankleding. Ze zijn 100% energie-onafhankelijk, door zonnepanelen die je niet ziet, en door batterijen en inverters. Ik kijk met bewondering rond en na de middag rij ik naar de Toyota-garage om een afspraak te maken voor de montage van een nieuwe timing-belt: een distributieriem. Dat moet iedere 150.000 kilometer vervangen worden en het waarschuwingslichtje op het dashboord sprong aan toen ik de 300.000 km passeerde. Inmiddels ben ik daar 900 kilometer overheen en ik wil geen risico lopen dat ie zou breken want dan slaat ie inwendig je motor kapot. Ik maak een afspraak. Donderdag ( overmorgen) gaan ze de deksel openmaken om te kijken wat er vervangen moet worden en of ze de onderdelen kunnen vinden want de auto is 33 jaar oud en het VIN nummer staat niet in hun computersysteem, want het is een Europese auto. Ik hoop op het beste. Dan rij ik door naar een metaalbewerkingsbedrijf want er moet iets aan de achterbumper gelast worden. Ze zijn zo aardig om mij meteen te helpen en het kost niets. Terug bij het huis heb ik een uurtje voor mezelf om even af te koelen in het zwembadje en dit verhaal te schrijven op de loungebank.
-
01 Februari 2023 - 17:14
Frank Van Haren:
Top verhaal. Goede reis genot verder Fred!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley