Enge beesten
Door: Alfred Daniels
Blijf op de hoogte en volg Fred
20 November 2017 | Zuid-Afrika, Johannesburg
Enge beesten.
Gisteren toen ik net in bed lag en wilde gaan inslapen hoorde ik geritsel en geknabbel bij de plastic boodschappentasjes met voedsel dat ik had ingekocht. Die tasjes stonden nog op de vloer van de caravan in de hoek. Ik dacht eerst misschien een muis of een rat, maar het was een heel zacht geluid. Ik wilde wel gaan kijken en ook dat beest eruit jagen zodat ik rustig zou kunnen gaan slapen. Maar wat als het een gevaarlijk beest is, zoals de tijgerslang die we bij de kampkeuken van Tendze hadden gezien? Niet dodelijk giftig maar wel heel pijnlijk als je door zoeen gebeten wordt. Ok, slangen knabbelen niet. Schorpioenen misschien? Wat zit er in de tasjes? Fruit en muesli koeken. Met een stokje heb ik voorzichtig de tasjes een voor een opgetild totdat ik een grote kakkerlak zag wegracen. Hij kroop onder mijn net met rommelspulletjes die je even moet opbergen maar je weet niet waar. Daar heb ik die kakkerlak maar laten zitten want anders moet ik dat hele net leeghalen en dan raced ie toch weer ergens anders onder, bijvoorbeeld onder mijn bed. De tasjes met etenswaren heb ik maar opgehangen: aan de kapstok. Het maakt voor die kakkerlak niet uit want hij kan daar ook wel bijkomen maar toch heeft ie zich mooi koest gehouden en kon ik rustig inslapen.
Nu is het kwart voor negen zondagsvond. Ik liep even naar mijn auto en doe de bijrijdersdeur open. Opeens zit daar aan de binnenkant van de deur een hele grote spin. Met een lijf van zeven centimeter en poten van vijf centimeter is dit wel een van de grootste spinnen die ik ooit gezien heb. Zijn ogen lichten op in het licht van mijn zaklampje (koplampje). Aan zijn achterlijf zie ik een spindraad. Ik maak snel een paar fotos met mijn IPhone. Als ik de deur verder opendraai gaat ie aan de scharnierkant naar buiten en blijft op de buitenkant van de auto zitten. Dat is al beter dan aan de binnenkant. Goed dat ik wat fotos ben gaan maken en daardoor even de tijd heb genomen om hem aan mij te laten wennen en hem zijn eigen aftocht te laten plannen in de richting waar ie vandaan kwam. Aan paniek heb je nu niks, dan gaat zo'n beest op de vlucht naar de eerste de beste schuilplek waar het donker is en waarin ie kan wegkruipen. Dan moet je je halve auto gaan leeghalen want met dit monster in de auto ga ik niet rijden. Als ik hem buiten op de auto nog een paar keer op de foto zet begrijpt ie zeker dat ie veel te kwetsbaar daar zit en hij probeert onder de rand van de bak te kruipen maar daar is niet genoeg ruimte. Ik wil hem helemaal van mijn auto af hebben maar hij is of ban de geond af gekomen via de wielen en de veren, en het chassis enz. of hij heeft zich uit de boom op het dak laten vallen en is juist op zoek naar de weg naar de grond. In beide gevallen weet zijn kleine spinnekopje nu niet wat ie moet doen. Ik wel, ik haal het stoffertje uit de caravan en zwiep het monster van mijn auto af het gras in. "Zo, en blijf met je acht poten van mijn auto af, heh"
Tevreden met mijn heldendaad ga ik verder met mijn pot groene thee. Thuis drink ik bijna nooit thee maar hier is het de enige gezonde manier om achter elkaar heel veel te drinken.
Een andere voortdurende zorg komt door de aapjes. Er zit hier een familie van een stuk of twintig vervetaapjes: pappa, mamma en een aantal bijvrouwen van pappa met hun kinderen in allerlei leeftijden. Ik ben in hun tertitorium komen wonen dus ik ben van hun. Als ik eten onbeheerd laat liggen, zelfs maar vijf meter er van wegloop om even iets te pakken rennen ze eropaf en graaien het eten van de tafel. Ook spingen ze razendsnel in de auto of in de caravan als er een deur of raam eventjes openstaat en er voedsel binnen ligt. Ze zijn heel slim en ze werken samen. De ene gaat opvallend onschuldig in het zicht zitten doen of ie niks van plan is en de ander kruipt achter je rug of onder de auto naderbij voor de snelle sprong. Beginnende toeristen verliezen het altijd van ze want je bent je er gewoon niet bewust van hoe vaak je even iets laat liggen om even iets anders te gaan halen. Het is ook zeer stressvol om steeds alles af te sluiten. Veel toeristen schieten met een katapult op de apen of met een paintbal geweer. De apen zijn daar heel bang voor, want het doet behoorlijk pijn als ze geraakt worden en van de katapult met stenen krijgen ze lelijke wonden of botbreuken. Als je voorover bukt denken ze dat je een steen zoektven schieten ze al weg. Maar toch blijven ze steeds terugkomen want de verleiding van voedsel is te groot voor ze. Met de apenfamilie op deze camping heb ik tot nog toe wel een redelijke band van respect opgebouwd. Gelijk de eerste dag had ik een watermeloen grotendeels opgegeten ( een andere goede manier om veel vocht binnen te krijgen) en de rest van de meloen en de schil heb ik in grote brokken een meter of tien verder neergegooid aan de rand van de bosjes. Papa aap eiste de grootste stukken op en gaf zijn kinderen op hun donder als ze toch snel een stuk meloen in hun bek stopten of probeerden die verborgen te houden. Ik denk dat hij mijn meloen en dat ik niet op ze schiet als een teken van goodwill heeft opgevat want ze hebben mijn kamp nog niet vernield of volgescheten ook al ben ik meestal de hele dag weg en ligt er wel voedsel in de caravan. Vanmiddag heb ik ook nog een klokhuis van mijn appel in de bosje gegooid en ook dat is door papa opgeeist. Ja, deze vaderaap heeft zijn familie behoorlijk netjes opgevoed.
Gisteren toen ik net in bed lag en wilde gaan inslapen hoorde ik geritsel en geknabbel bij de plastic boodschappentasjes met voedsel dat ik had ingekocht. Die tasjes stonden nog op de vloer van de caravan in de hoek. Ik dacht eerst misschien een muis of een rat, maar het was een heel zacht geluid. Ik wilde wel gaan kijken en ook dat beest eruit jagen zodat ik rustig zou kunnen gaan slapen. Maar wat als het een gevaarlijk beest is, zoals de tijgerslang die we bij de kampkeuken van Tendze hadden gezien? Niet dodelijk giftig maar wel heel pijnlijk als je door zoeen gebeten wordt. Ok, slangen knabbelen niet. Schorpioenen misschien? Wat zit er in de tasjes? Fruit en muesli koeken. Met een stokje heb ik voorzichtig de tasjes een voor een opgetild totdat ik een grote kakkerlak zag wegracen. Hij kroop onder mijn net met rommelspulletjes die je even moet opbergen maar je weet niet waar. Daar heb ik die kakkerlak maar laten zitten want anders moet ik dat hele net leeghalen en dan raced ie toch weer ergens anders onder, bijvoorbeeld onder mijn bed. De tasjes met etenswaren heb ik maar opgehangen: aan de kapstok. Het maakt voor die kakkerlak niet uit want hij kan daar ook wel bijkomen maar toch heeft ie zich mooi koest gehouden en kon ik rustig inslapen.
Nu is het kwart voor negen zondagsvond. Ik liep even naar mijn auto en doe de bijrijdersdeur open. Opeens zit daar aan de binnenkant van de deur een hele grote spin. Met een lijf van zeven centimeter en poten van vijf centimeter is dit wel een van de grootste spinnen die ik ooit gezien heb. Zijn ogen lichten op in het licht van mijn zaklampje (koplampje). Aan zijn achterlijf zie ik een spindraad. Ik maak snel een paar fotos met mijn IPhone. Als ik de deur verder opendraai gaat ie aan de scharnierkant naar buiten en blijft op de buitenkant van de auto zitten. Dat is al beter dan aan de binnenkant. Goed dat ik wat fotos ben gaan maken en daardoor even de tijd heb genomen om hem aan mij te laten wennen en hem zijn eigen aftocht te laten plannen in de richting waar ie vandaan kwam. Aan paniek heb je nu niks, dan gaat zo'n beest op de vlucht naar de eerste de beste schuilplek waar het donker is en waarin ie kan wegkruipen. Dan moet je je halve auto gaan leeghalen want met dit monster in de auto ga ik niet rijden. Als ik hem buiten op de auto nog een paar keer op de foto zet begrijpt ie zeker dat ie veel te kwetsbaar daar zit en hij probeert onder de rand van de bak te kruipen maar daar is niet genoeg ruimte. Ik wil hem helemaal van mijn auto af hebben maar hij is of ban de geond af gekomen via de wielen en de veren, en het chassis enz. of hij heeft zich uit de boom op het dak laten vallen en is juist op zoek naar de weg naar de grond. In beide gevallen weet zijn kleine spinnekopje nu niet wat ie moet doen. Ik wel, ik haal het stoffertje uit de caravan en zwiep het monster van mijn auto af het gras in. "Zo, en blijf met je acht poten van mijn auto af, heh"
Tevreden met mijn heldendaad ga ik verder met mijn pot groene thee. Thuis drink ik bijna nooit thee maar hier is het de enige gezonde manier om achter elkaar heel veel te drinken.
Een andere voortdurende zorg komt door de aapjes. Er zit hier een familie van een stuk of twintig vervetaapjes: pappa, mamma en een aantal bijvrouwen van pappa met hun kinderen in allerlei leeftijden. Ik ben in hun tertitorium komen wonen dus ik ben van hun. Als ik eten onbeheerd laat liggen, zelfs maar vijf meter er van wegloop om even iets te pakken rennen ze eropaf en graaien het eten van de tafel. Ook spingen ze razendsnel in de auto of in de caravan als er een deur of raam eventjes openstaat en er voedsel binnen ligt. Ze zijn heel slim en ze werken samen. De ene gaat opvallend onschuldig in het zicht zitten doen of ie niks van plan is en de ander kruipt achter je rug of onder de auto naderbij voor de snelle sprong. Beginnende toeristen verliezen het altijd van ze want je bent je er gewoon niet bewust van hoe vaak je even iets laat liggen om even iets anders te gaan halen. Het is ook zeer stressvol om steeds alles af te sluiten. Veel toeristen schieten met een katapult op de apen of met een paintbal geweer. De apen zijn daar heel bang voor, want het doet behoorlijk pijn als ze geraakt worden en van de katapult met stenen krijgen ze lelijke wonden of botbreuken. Als je voorover bukt denken ze dat je een steen zoektven schieten ze al weg. Maar toch blijven ze steeds terugkomen want de verleiding van voedsel is te groot voor ze. Met de apenfamilie op deze camping heb ik tot nog toe wel een redelijke band van respect opgebouwd. Gelijk de eerste dag had ik een watermeloen grotendeels opgegeten ( een andere goede manier om veel vocht binnen te krijgen) en de rest van de meloen en de schil heb ik in grote brokken een meter of tien verder neergegooid aan de rand van de bosjes. Papa aap eiste de grootste stukken op en gaf zijn kinderen op hun donder als ze toch snel een stuk meloen in hun bek stopten of probeerden die verborgen te houden. Ik denk dat hij mijn meloen en dat ik niet op ze schiet als een teken van goodwill heeft opgevat want ze hebben mijn kamp nog niet vernield of volgescheten ook al ben ik meestal de hele dag weg en ligt er wel voedsel in de caravan. Vanmiddag heb ik ook nog een klokhuis van mijn appel in de bosje gegooid en ook dat is door papa opgeeist. Ja, deze vaderaap heeft zijn familie behoorlijk netjes opgevoed.
-
20 November 2017 - 22:23
Gaston:
Het is net als eendjes voeren, maar dan anders. leuk verhaal ! -
21 November 2017 - 11:01
Jan :
Je leeft momenteel werkelijk tussen groot en klein en eng uit je prachtige verhalen op te maken.
Tot het volgende verhaal.
KeepSmiling
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
