Dinsdag 11, wo. 12, donderdagochtend 13 juni

Dinsdag 11 juni. Ik was vroeg op en maak mijn ontbijt en een plan voor de dag. Dan komen er drie tuinmannen naar de overhellende boom kijken. Ze hebben een ladder en een kapmes bij zich. Ze beginnen een grote tak weg te hakken die horizontaal op een andere boom lag. Deze tak is wel tien meter lang en meer dan dertig centimeter dik op het dikste eind. Een man staat op de ladder en hakt. Ik zie dat ie net zo makkelijk met zijn linker- als zijn rechterarm kan hakken. Het kapmes is wel 15 cm breed aan de ‘punt’ en hij laat het gewicht van die ‘punt’ van het mes zijn werk doen. Hij heft het mes alleen maar op en stuurt het bij, maar hij zet geen kracht bij de slag. De bovenkant van de punt van het mes heeft ook een haak waarmee hij takken kan lostrekken of vrijmaken als ze al door zijn. Ik blijf nog een half uurtje kijken en dan ga ik zelf ook verder. Ik rij eerst de stad in. Bij de Builders Market hebben ze geen batterijen meer. Ik koop er wel een 19 mm ringsteeksleutel en vier aluminium platte strippen van 2.50 meter lang voor op de houten glijrails van de grote luiken. De speciale epoxy die ik daar had opgesmeerd is niet goed uitgehard en nu is het een rommeltje geworden, dat zelfs aan mijn dekzeil geplakt zat. Dan rij ik verder naar een soort chinese winkel van alles. Het is een hele grote winkel met twee verdiepingen. Ze hebben ook geen deepcycle batterijen maar wel zonnepanelen en gewone accu’s. Ik koop er voor 10 euro wel een kleine 12 volts accu van 7 ampere. Lijkt me wel handig voor nood en om even iets te testen of in de hand mee te kunnen nemen. Hij weegt, denk ik, nog geen kilo. Bij de Kentucky Fried chicken ernaast haal ik een streetwise two voor 2 euro. Twee stukken kip en een zakje frietjes. Dan rij ik door naar de Dunlop banden- en uitlaten centre. Ze kunnen de uitlaat nog wel lassen, maar pas morgenochtend. Kwart voor acht ben ik dan de eerste. Dan rij ik terug naar de boot. Ik pas nog een keer waar ik nu de laadregelaar en het schakelpaneeltje het beste kan monteren. Dan besluit ik om de laadregelaar net als ik met het schakelpaneeltje gedaan heb in een plastic tupperwaredoos te pakken. Ik rij naar het winkelcentrum en koop er een van precies de goede maat. Bij de caravan snij ik in het doosje een opening om de draden via de onderkant naar binnen te laten en het deksel komt dan tegen de achterwand en het doosje komt als een plastic kapje over de laadregelaar heen. Zo kan zelfs de ergste slagregen of over de boot slaande golven de regelaar niet nat maken. Als het klaar is, en nog een paar andere klusjes ook, rij ik naar de boot en schroef hem op zijn plaats tegen het achterschot. Nu kan de batterij ook achter de kajuit onder het achterdek geplaatst worden en het zonnepaneeltje komt ook op de achterkant te liggen. In zo’n kleine boot is het woekeren met ruimte want je wilt alles in het zicht en gemakkelijk bij de hand houden maar het moet ook droog blijven en niet in de weg zitten. Dan monteer ik ook het afleespaneel van de dieptemeter. Waar ga je staan om te sturen als het spannend wordt om te zien of het water net voor de boot wel diep genoeg is? Met eigen ogen kijken in het water of met een stok peilen is nog altijd het beste, maar vanuit die positie wil ik dan ook de dieptemeter kunnen zien. Ik plaats hem voorin tegen de stuurboordkajuitwand. Ik boor vier gaatjes voor de boutjes en een centraal gat voor de bekabeling. Niet leuk om gaten te boren in je mooie kajuitwand. Dan vraag ik in de winkel op de werf wat een deepcycle batterij zou kosten als ik hem via hen bestel en wat voor type batterij ze dan kunnen leveren. Ze gaan het uitzoeken. Ik praat met diverse anderen en krijg ook een naam van een bedrijf in Empangeni. Ik ga wat eten op het clubhuis. Hmmm de kok (Steven) heeft mijn favoriete kip met frietjes extra lekker en veel gemaakt. Wendy komt het trots naar mij toebrengen. Moe en voldaan rij ik terug naar de caravan. Eerst even op internet dat bedrijf in Empangeni opzoeken ( het is een half uur rijden) en Whatsapp en email doen. Daarna ga ik lekker lang douchen (grote zonneboiler en weinig gasten) en op bed liggend dit verhaal schrijven. Het is nu kwart over negen. Ik ben klaar voor vandaag.

Woensdag 12 juni. Ik ben precies om kwart voor acht bij de garage waar ze mijn uitlaat gaan repareren. Maar ze zijn zelf nog niet klaar. De brug is gerepareerd en de rommel daarvan moet nog opgeruimd worden en de lasser is er ook nog niet. Als de lasser eindelijk aan het werk gaat is ie in dertig seconden klaar. Het uitschrijven van de rekening kost tien minuten en zo ben ik uiteindelijk pas een uur later weer buiten. Intussen hebben de zeven andere werknemers staan toekijken hoe de lasser in dertig seconden klaar was. En natuurlijk wordt er de hele tijd over mijn auto gepraat en hoe mooi ie is en hoeveel de eigenaar van het bedrijf ook van dit soort autos houdt enz. Op de brug zie ik dat de onderste bushing van de linker shockbreeker ook helemaal weggesleten is. De nieuwe bushing ligt onder de voorstoel. Ik vraag of ze dat ook meteen willen doen en of ze dan ook de olie willen vervangen, de jerrycan met nieuwe olie ligt achter in de auto. Maar dat doen ze niet, zeggen ze, en ik krijg een ander adres op. Blij dat ik hier weer van af ben rij ik terug naar de boot. In ieder geval is de uitlaat weer goed. Bij de boot meet en splits ik vier lijntjes voor de ophangpunten van het touwladder. Twee vaste bovenaan en twee met een katrolletje waarmee ik de onderkant kan optrekken en laten zakken. Johan en Erika gaan de achterpreekstoel op hun boot hijsen en op z’n plek monteren. Het is een indrukwekkend gevaarte. Het past precies en dat is heel knap met zoveel laswerk. Dan wordt het te warm om aan mijn boot zelf bezig te zijn en ik rij naar het winkelcentrum waar ik naar de kapper ga en bootschappen ga doen bij de supermarkt. Terug naar de caravan even een half uur rust in de schaduw en op bed. Wat een heerlijke camping is dit toch. Als de zon wat lager staat rij ik nog terug naar de boot. Ik bevestig twee loodblokjes van ieder een kilo onderaan de touwladder. Nu zakt ie heel snel in het water. Het ziet er allemaal goed uit maar er drijft teveel vuil op het water om er even in te stappen. Ik denk dat ik een andere lijn voor de onderkant ga kopen en er dan gewoon knoopjes inleg om de mate van doorhang te beperken. Kwestie van uitproberen wat het meest comfortabel zal zijn en wat het minste wiebelt als je erop gaat staan. Dan voer ik de elektriciteitskabel die vanuit de mast komt achter langs de beam en naar binnen in het stuurboord kajuitje. Het wordt in deze maanden wel snel donker dus ik rij terug naar de caravan en stook de barbecue op om mijn lamslapjes erop te leggen. Het duurt wel een poosje voordat de houtskool goed is en dit vlees kan ook beter langzaam garen, ik heb honger. Ik hoor een Bushbaby roepen vlakbij in de hoge boom. Met mijn breedstraler ledlamp heb ik hem snel gevonden. Hij gaat op weg om de boom te inspecteren waaruit de tuinmannen die grote tak weggekapt hebben. Hij loopt bovenop de takken dus zijn wegennet is verandert. Hij zal toch een soort TomTom in zijn koppie hebben. Ik maak nog wat linzensoep totdat het vlees gaar is.

Donderdag 13 juni. Vannacht is het begonnen te waaien en regenen. Heftige buien iedere keer. Ik maak me zorgen om Sinjan en Jessica. Zijn zouden vanmorgen beginnen aan hun oversteek naar Madagaskar. Sinjan heeft twee jaar aan zijn boot gewerkt voor de voorbereiding. Het is een zwaargebouwde stalen knikspant van 34 voet. Hij is erg traag zegt Sinjan en om dan tegen de stroming in naar het noorden te gaan varen zal hij heel wat wind nodig hebben, maar zoveel? Ik blijf tot 11 uur in mijn bed liggen lezen. Het laatste hoofdstuk van het boek Sapiens. De schrijver (historicus) denkt niet dat de huidige mensheid ten onder zal gaan aan de veranderingen van klimaat en in de natuur en de dierenwereld, maar dat de wetenschap al de grondslagen beheerst om een nieuwe soort mens te maken die zoveel beter zal zijn dat hij/zij de huidige Homo Sapiens overbodig zal maken zoals vroeger met de Neanderthalers gebeurd is. Supergeheugens, gedachteoverbrenging, superzintuigen en zelfs onsterfelijkheid (door natuurlijke veroudering) zijn al een heel eind onderweg. Zelflerende computersystemen ook. Of we er bang voor moeten zijn of blij mee moeten zijn hangt van ons zelfbeeld af, maar dat de techniek hier volop mee bezig is kan niemand meer veranderen. Wat het gaat betekenen voor ons en voor de nieuwe samenlevingen is nog niet te voorzien.
Om elf uur wordt het even droog en ga ik naar het toiletgebouw en maak mijn ontbijt. Al snel komen er nieuwe buien met windstoten en korte maar hevige slagregens. Ik schrijf op de rand van mijn bed zittend dit eerste deel van de dag.