Struikrovers, klapband, slechte brandstof, nieuwe.
Door: Fred
Blijf op de hoogte en volg Fred
22 Februari 2024 | Zuid-Afrika, Richards Bay
Vrijdag en zaterdag ben ik nog druk bezig geweest met de auto leeghalen en opnieuw inrichten. Ik heb veel ruimte maar gewoon ook teveel spulletjes. Ik laat een stapel hout en een bundel tentstokken achter en ik geef een paar jerrycans aan mijn buurman ( ik had er 8) en een deken aan de poortwachter, maar het blijft teveel.
Zondagmorgen om vijf uur rij ik weg. Heh lekker om weer mobiel te zijn. Ik rij in twee uur naar Durban en dan rechtdoor nog 100 kilometer naar Shepstone. Ik vind een aardige camping aan een riviertje dat uitmondt in zee, maar het is er vrij vol en de caravans en campers staan dicht op elkaar. Ook hier tref ik diverse pensionados die hun huizen hebben verkocht en nu in caravans en campers door het land trekken. Ik hoor ook verhalen dat de weg naar de zuidkust die door de Transkei provincie loopt niet veilig is. Op het stuk van Kokstad naar East London zijn mensen overdag in hun auto’s overvallen en caravans gestolen door ze van de trekhaak los te maken als je stopt. Ik heb in Nederland al een beveiliging op de trekhaak gemonteerd waardoor die niet losgemaakt kan worden, maar het idee van zo’n situatie maakt mij toch angstig. Ik ga op zoek naar alternatieve routes.
De volgende morgen vertrek ik naar het noorden naar Kokstad. Het zou een uur of vier rijden moeten zijn, maar de snelweg N2 is afgesloten en de omleiding gaat over een hele slechte weg met duizenden potholes door de woongebieden in de Transkei. Potholes zijn gaten in het asfalt. Sommige zijn wel een meter breed en dertig centimeter diep. De randen langs het asfalt zijn vlijmscherp. Het zijn er zoveel dat ik van links naar rechts moet slingeren om de ergste te vermijden. Als de weg door een dorpje of langs een school gaat zijn er verkeersdrempels. Sommige zijn witgeschilderd of met een bord gemarkeerd, maar anderen niet. Het zijn er op dit stuk weg van 100 kilometer enkele honderden en ik roep wel een keer of tien Oh Nee ….. als ik er eentje niet gezien heb of toch nog te hard rij.
In de namiddag arriveer ik in Kokstad. Achteraf gezien had ik beter van Shepstone terug naar Durban kunnen rijden en dan naar het noorden. Ik ga in Kokstad bijtanken maar als ik wegrij merk ik al dat ik een hele slechte kwaliteit diesel heb gekregen. Veel rook en weinig kracht. Na de eerste vijf kilometer besluit ik om terug te rijden naar Kokstad en niet verder te gaan. Tien kilometer naar het noorden vind ik een hele fijne camping aan een meertje: Christal lake, een klein stuwmeertje van de Christal Spings. Er is een hek met een poortwachtersfamilie en er zijn geen andere kampeerders. Ik zet de caravan op en val heel snel in slaap.
De volgende morgen voel ik nog pijn in mijn been waarmee ik het gaspedaal heb bediend. Kennelijk teveel verkramping. Ik sta heerlijk hier en besluit nog een dag te blijven. Er loopt een groepje zebra’s en die komen kijken bij de caravan waar ik zebrastrepen op heb geschilderd. Ik heb dat gedaan om de aandacht te trekken van leeuwen. Die blijven dan net even langer in mijn richting kijken zodat ik mooie foto’s kan maken. De zebrahengst gaat naast mijn caravan in het gras liggen rollen en dat beschouw ik als een teken van acceptatie. Er loopt ook nog een groepje parelhoenders en verder veel vogels in het water en bloemen. Ik voel me weer in mijn element en maak leuke foto’s met mijn IPhone door de diascoop ( een telescoop met 20x vergroting ). Het is met de iphone moeilijker dan met het cameratje dat ik speciaal voor gekocht heb, maar het lukt toch.
Er komt nog een mannetje bij mijn caravan kijken. Normaal hebben mensen alleen belangstelling voor mijn auto, dus dit vind ik verdacht. Hij neemt ook het nummerplaat nummer van de caravan op. Ik vertrouw het niet en in de loop van de dag wijzig ik mijn routeplan nog een keer. Er is een route die direct van hier naar het noordwesten loopt en niet eerst naar de grote weg gaat en niet door Kokstad heen gaat.
De volgende morgen ga ik op weg. Ik kom nog een blanke meneer tegen en vraag hem of die route via Underberg veilig en begaanbaar is. Ja, wel een paar stijle hellingen en ook een stuk met potholes maar heel veilig. Met mijn rokende brandstof en weinig kracht moet ik op een aantal hellingen zelfs terug naar de eerste versnelling om boven te komen. Maar de route is prachtig. Glooiende hellingen, mooie graslanden en riviertjes en meertjes omzoomd met bomen. Allemaal farmland met boerderijen en de mensen die daar werken. Ik stop in Underberg en ga daar naar de supermarkt: een luxe SuperSpar. Ik vul mijn voorraden aan en ik ga er ook diesel bijtanken bij de Shell om de mix te verbeteren. Twintig liter, een derde van mijn tankinhoud. Ik geniet van de mooie route en ik vind het niet erg dat ik langzamer rij.Dan kom ik weer bij een stuk met potholes. Ik denk dat ik er veilig doorheen kom, maar vijf kilometer voorbij de potholezone hoor ik een knal. Zou ik een klapband hebben? Door mijn spiegels zie ik niks. Ook de caravan blijft recht. Ik kan hier op deze smalle weg niet veilig stoppen dus ik rij nog vijf kilometer door totdat ik een oprit naar een boerderij zie met een grote schaduwboom ernaast. Ik stop in de schaduw en loop om de auto. Ja, de rechter achterband van de caravan is geklapt. Wat ben ik blij dat ik vier wielen onder deze caravan/trailer heb. Ik kon niet eens merken aan de caravan dat er een band geklapt was !Ik maak mij klaar om het wiel te verwisselen. Dan komt er een man in een blauwe overal langs de weg lopen. Als ik zie dat hij naar de boerderij gaat en als hij het hek daar openmaakt spreek ik hem aan. Hij belt met zijn baas en die geeft toestemming om naar de boerderij te rijden en daar in de schuur het wiel te verwisselen. Super…. In de schaduw van een grote carport helpt hij mij om het reservewiel uit de trailer te halen en het wiel te verwisselen. Ik had vier nieuwe banden op deze trailer, speciale ralleybanden met dik profiel, maar dit is nu al de tweede die geklapt is op de potholes. En allebei aan de rechterkant waar het misschien moeilijker is om in te schatten of ik de potholes wel goed heb kunnen ontwijken.
Twintig kilometer verder kom ik op de snelweg N3. Het is een brede tolweg. Bij het eerstvolgende tankstation vul ik weer 20 liter diesel V-Power. Ook hier zijn de hellingen stijl en lang. Vrachtwagens kruipen omhoog en ik moet steeds plankgas rijden in lagere versnellingen, zelfs de eerste versnelling. Nu heb ik wel weer duidelijk meer kracht, maar nog niet helemaal normaal. Eindelijk kom ik bij Harrismit waar ik de tolweg afkan. De routeplanner stuurt mij eerst nog de verkeerde afslag op, opnieuw een zeer slecht stuk weg, maar ik heb hier weer internet dus ik check nu met Apple maps en dan keer ik terug naar de snelweg en rij nog vijf kilometer verder totdat ik op een prachtige asfaltweg kom, naar het westen. Ik ben nu om de Transkei en zelfs noordelijk om Lesotho heen gereden. Ik rij nu in het zuidelijke deel van de provincie Vrijstaat. Het is nog 68 kilometer en dan bereik ik de grens van het National Park hier. Het Golden Gate Park. Ik ben hier wel eens eerder geweest. Het is een highland gebied met indrukwekkende rotspartijen en wilde graslanden met vele soorten antilopen en ander wild.
Ik rij nog 23 kilometer door totdat ik bij het headquarters met museum en benzinestation en de camping kom. Er is nog een hele stijle helling waar ik zelfs in de eerste versnelling niet omhoog kom. Dan maar de lage gearing gebruiken. Het is kruipsnelheid maar ik kom er wel. Als ik de camping oprij is de receptie al gesloten. Het is bijna avond en er komt regen. Ik zet snel de caravan op. Als ik klaar ben is het donker en begint er een zware onweersbui net boven dit gedeelte. Na een uur is het weer droog.
Het is 19:00 uur en ik ben ben om vijf uur opgestaan en om zes uur vertrokken vanmorgen. Maar ik sta nu prima langs een klein riviertje onder hoge bomen en alles is veilig gegaan. Ik hoor in de verte gebrul van bavianen. Ik val heel snel in slaap.
De volgende morgen zet ik koffie en ga naar de receptie. Ik schrijf dit verhaal in mijn stoeltje voor de caravan terwijl ik het geluid van het riviertje hoor en nog een keer bavianen. Ik heb ook weer internet al is het maar 3G.
-
22 Februari 2024 - 11:08
Daan:
Schitterend, weer een mooi verhaal, Fred. Nog veel plezier daar en wees voorzichtig. Gr Daan
-
22 Februari 2024 - 18:01
Frank Van Haren:
Goede reis Fred! Geniet en stay safe.
-
23 Februari 2024 - 12:38
KeepSmiling:
Knap hoor en dat met al die 'hindernissen'
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley