Wo22-Za25:’t is een beestenboel hier

Woensdag 22 mei. Vanmorgen doe ik in bed liggend nog wat emails. Pas om 8 uur ga ik naar de prachtig gedekte ontbijttafel. Yvonne en William houden van Britse klasse en behalve een overvloed aan lekkere gerechtjes wordt alles ook nog eens opgediend op linnen met tafelzilver. Het eitje wordt nog even vers gebakken. Ik praat aan de gezamenlijke ontbijttafel met een Indias stel die met hun 14 jarige zoon een rondreis door ZuidAfrika gaan maken. De andere gasten zijn al vertrokken. Dan neem ik afscheid en ga rijden. Met een koffiepauze halverwege rij ik in een keer door naar Malelane, de dichtstbijzijnde zuidelijke entree tot het Kruger Nationaal Park. De weg is 320 km en gedeeltelijk tolweg en het rijdt gemakkelijk door. Totaal ben ik 14 Euro tolgeld kwijt. Het tweede deel van de weg gaat door de prachtige Drakensbergen. Eigenlijk zou ik hier nog veel langer willen rondkijken maar ook deze keer trekt de call-of-the-Wild harder. Malelane ligt langs de snelweg en heeft een enorm groot winkelcentrum. Ik haal bij de SuperSpar een wagen vol boodschappen en rij dan nog een paar kilometer door over dezelfde snelweg naar de poort van Kruger. Als ik uitstap om naar de receptie te lopen doe iets heel doms. Ik druk routinematig het portierslot in maar de autosleutels zitten nog in het contactslot. Nu kan ik de deur niet meer openmaken en mijn auto niet meer in. Bij de receptie roepen ze een kleine Ranger op die met een stuk ijzerdraad tussen de deurrubber door probeert de grendelknop omhoog te trekken. Maar het lukt niet. Intussen maak ik bij de receptie mijn boekingen in orde. Er komen nog vijf Rangers bij maar geen van hen lukt het om met het ijzerdraad de deur open te krijgen. Uiteindelijk komt er een met een nagelvijltje aan een zakmesje. Hij steekt die in het slot en opent zo het portier. Een hele opluchting maar ook grote verbazing. Ik ga maar nooit meer op weg zonder nagelvijltje. Ik ben wel heel blij en geef ze 100 Rand (6.50 Euro) om met elkaar wat cola te kopen. Dat vinden ze leuk want ze zijn in dienst en mogen geen geld aannemen, maar dit is precies gepast. Ik hoor dat er op tweehonderd meter voorbij de poort twee luipaarden in een boom gespot zijn. Ze hebben een antilope de boom in gesleurd. Als ik op die plek aankom staan er een stuk of vijf auto’s te kijken. De boom staat te ver van de weg om er een aardige foto uit te halen. Met mijn lange telescoop had het wel gelukt maar die heb ik nu niet bij me. Opgewekt rij ik naar mijn eerste overnachtingskamp dat maar drie kilometer van de poort is. Het ligt aan de rand van het park langs de rivier. Aan de overkant van de rivier liggen landbouwvelden. Op de camping staan twee Nederlandse stellen en ik zit al gauw met een glaasje wijn erbij gezellig te praten. Het is heerlijk weer en ze gaan barbequen. Ik had bij de SuperSpar kant en klare kipstukken gekocht dus die kan ik nu wel even Donderdag 23 mei. Ik blijf lekker lang uitslapen en maak dan op mijn gemak mijn ontbijtje. Ik probeer mijn spulletjes nog wat handiger te organiseren en als de Nederlandse stellen vertrekken verhuis naar hun plek onder grote bomen en zet nog een achterkleptentje over de achterkant van de auto. Ik ga lekker lang douchen en scheren en haren wassen en lees een stukje in een boek dat ik op de luchthaven gekocht heb. Het heet Homo Sapiens en is het eerste deel van een serie waarvan ik de vorige reis het tweede deel gelezen heb: Homo Deus. De onderwerpen zijn natuurlijk mijn vakgebied en daardoor zie ik dat de schrijver er teveel zijn eigen verhaal van maakt. Hij houdt er kennelijk van om zijn lezers te shockeren met ontluisterende uitspraken en hij vermengt graag als een dominee zijn begrip van het verleden met zijn commentaren op het heden. Toch inspirerend voor mij om kritisch te lezen en altijd weer een wonder hoe andere mensen de resultaten van honderd jaar onderzoek ook kunnen interpreteren. Grappig om te ontdekken hoe ze daarbij onbewust de bias van hun eigen cultuur uitdragen terwijl ze juist zo hun best doen om ‘het verhaal’ en ‘de waarheid’ te vertellen. Rustdag vandaag. Ik wordt wel gestoord van het geluid van een grote oogstmachine waarmee de boer aan de andere oever bezig is. Maar dat betekent ook dat de oogst rijp is en dat dit misschien wel de beste plek is om dieren te zien. En jahoor het duurt niet lang of ik hoor olifanten en zie grote groepen fanten langs de andere rivieroever lopen. Ze zijn op de terugweg. Met hun buiken volgevreten lopen ze achter elkaar aan langs de rivier naar een doorwaarbare plek. Daar steken ze de rivier over en lopen het Nationale Park weer in. Olifanten laten zich niet tegenhouden, en zeker niet als het om eten gaat. Om half vier ga ik nog een rit maken en besluit langs de rivier te blijven rijden. Over hetzelfde pad terugrijdend naar de camping zie ik een groepje buffels uit de rivieroever omhoog klimmen. Het zijn allemaal volwassen stieren. Ik kan wel raden wat die gedaan hebben. Het lage licht kleurt de verdrogende begroeiing met goud- en bruin- en roodtinten. Ik zet de camera een halve stop naar overbelichting om voldoende doortekening in de zwarte vacht van de buffels te krijgen. Vlak bij de ingang van de camping fotografeer ik nog een groepje kleine zwarte mongoesen en een paar kwartels (francolins). Dan ga ik wat eten koken en nog een keer douchen en mijn bed opmaken waar ik op mijn rug liggend dit verhaal schrijf. Ik hoor in de verte hyena’s en vanuit de rivier hoor ik de diepe bassen van Hippo’s. opwarmen. Deze mensen zijn al heel lang aan het reizen. Het is een stel van mijn leeftijd met een compleet tot camper verbouwde Landcruiser en een jonger stel die zich in Mozambique hebben gevestigd en daar een kitesurfschool zijn begonnen. Zij waren eerst met een auto vanuit Nederland maar Kaapstad gereden en onderweg besloten om zich te gaan vestigen in Mozambique. Nu zijn alle papieren rond en hebben ze in ZuidAfrika een andere auto gekocht voor hun bedrijf. Geweldig dat er nog zulke ondernemende jonge mensen zijn! Ik ga zeker bij ze op bezoek als ik langs kom varen met mijn boot. We blijven tot een uur of tien praten en dan kruip ik voor het eerst in mijn nieuwe bakkie. Muskietennet over de open klep. Zo ben ik 9 jaar geleden ook begonnen. Het gaat nog steeds prima.

Vrijdag 24 mei. De ochtend begint heel rustig. Ik heb geen zin om heel vroeg op te staan ook al maakt de natuur iedereen bij het eerste licht wakker. Het is bewolkt weer en een prettige 20 graden. Na mijn Afrikaanse standaardontbijt van koffie en havermoutpap met vruchten en een eitje erin meegekookt, pak ik het achterkleptentje in dat ik uit Nederland had meegenomen. Handig ding dat ik ook op de boot denk te kunnen gebruiken omdat de twee zijflappen dan naar weerszijden over de kajuitluiken heen gespannen kunnen worden. De stokken heb ik thuisgelaten want ik heb in de auto wel zes aluminium uitschuifstokken liggen die ik ooit in Windhoek (Namibie) kocht. Dan ga ik een stukje naar het Noorden over de asfaltweg en neem linksaf de dirtroad langs de Mlambanerivier. Op de asfaltweg kom ik al twee puberolifantjes tegen die samen op pad zijn. Ze zijn heel nieuwsgierig en komen op enkele meters dichtbij. Op de dirtroad hoor ik twee rammelgeluiden aan de auto: de linkerzijklep vibreert waarschijnlijk bij een bepaald motortoerental. Dat is irritant. Mijn rol rubber was niet groot genoeg om ook de onderkant van die kleppen te beplakken dus heb ik het laatste restje van de rol op de bovenkant geplakt. Maar ik hoor ook een rammel aan de linkervoorzijde van de auto. Het klinkt als een versleten rubber van de schokbreker. Ik rij nog een paar kilometer door. Ik kom een tegenligger tegen die stopt en de chauffeur zegt dat ie net twee rino’s zag aan de rechterkant van het pad en dat ie daarom gekeerd is. De rivier bevindt zich links van de weg en als je alleen rijdt en je speurt de rivierbedding af kun je gemakkelijk iets missen aan de andere kant. Dus ik keer ook om en zie de koppen van de rino’s net uit de bosjes komen. Prachtig hoe ze daar staan in het zonlicht dat af en toe door de grijze bewolking komt. Het zijn twee netvolwassen dieren die nog snel en abrupt in hun bewegingen zijn. Ze reageren op de andere auto en komen daardoor mijn kant op. Ik zet altijd meteen de motor uit als ik een plekkie met goed zicht heb gevonden. Rino’s hebben slechte ogen maar ze luisteren en ruiken goed. Als ik op een helling sta laat ik de auto ook vaak rollen zonder de motor te starten. Met zo’n oud model auto zonder electronica kan dat nog. Na een poosje aarzelen draven de rino’s de weg over en verdwijnen ze in de begroeing langs de rivier. Ik keer de auto weer op een stukje met lage begroeing langs het pad. Een niet te lange wielbasis is dan wel handiig. Ik rij nog een kilometer verder. Ik sta nog een poosje stil om een groepje impala’s te fotograferen. Impala’s zie je overal en de toeristen rijden er meestal snel langs op zoek naar leeuwen en luipaarden. Maar ik ben na al die jaren nog steeds verrast door hun schoonheid en als het licht mooi is ga ik fotograferen of het nu een leeuw of een leeuwerik of een leeuwenbekje is. Dan keer ik de auto want ik maak me teveel zorgen over de schokbrekerrubber. Ik besluit om maar meteen door te rijden het park uit en het stadje Malelane in. Onderweg naar de supermarkt zie ik al een winkel van Autozone. Ja, ze hebben boven- en onderbushings. Mooi maar dan heb ik voor de onderbushings ook een tweede sleutel nr. 17 nodig en wat handcleaner. Ze hebben ook Shell Helix motorolie voor highmilage diesels en een oilpan die de olie meteen in een jerrycan opvangt. Prima daar was ik ook aan toe. Bij de supermarkt koop ik een aansteker en wat suiker voor in de koffie en wegwerphandschoenen en een snijplank en nog wat klein spul. Wat is het vreselijk druk hier, vrijdag, dan hebben veel mensen het weekloon ontvangen. De zwarte bevolking koopt grote pakken vlees: worst en kipstukken in vijfkilo verpakkingen. Ik ga bij de KFC ernaast een portie kip eten: hmm. Ze hebben er Wifi maar mijn Iphone waarschuwt dat ik die niet moet vertrouwen en dus lukt het niet om mijn mail te checken en mijn verhaaltjes van gisteren en eergisteren te posten. In Kruger is Wifi maar in twee kampen verkrijgbaar en de dichtstbijzijnde is 80 kilometer naar het noorden. Ik rij terug het Nationale Park in, dat groter dan de helft van Nederland is. (20.000 km2, 350km lang van zuid naar noord en 60 km breed). Ik rij nu naar het kamp BergenDal dat maar 10 km van de poort is en waar ik de komende twee nachten gereserveerd heb. Onderweg stop ik voor drie grote zwarte loopvogels: the southern ground hornbill en voor een groepje olifanten die prachtig naast een reusachtge boom staan en ook voor drie puberfanten die ruzie maken wie er als eerste in het modderpoeltje mag. Ik stop voor wilde zwijnen die op een stukje grasland grazen en voor een grote groep impala’s die opnieuw schitterend in het lage zonnelicht staan. Met zoveel dieren zou het me niet verbazen als er ook leeuwen en luipaarden hier in de buurt zijn.
Dan rij ik het kamp in. Ik ben hier al vaker geweest. Ik ga bij de receptie inchecken en met een ijsje in de hand kijk ik uit over het water dat ontstaan is door een kleine stuwdam. Het is een meertje van honderd meter breed en driehonderd meter lang. Even later komt er een rino aangelopen die eerst een poosje staat te drinken en zich dan omkeert om achterstevoren in het water te gaan liggen, met zijn zware kop rustend in het ondiepe water langs de oever. Hij zucht ervan en ik voel met hem mee. Als ik vijftig meter richting de dam loopt zie ik daar een familie waterbokken die net hebben gedronken en nu wachten de eersten tot ook de laatste genoeg heeft en zich bij hen aansluit. Het zijn twee moeders met vier jongen. Ze staan minder dan 15 meter bij mij vandaan en blijven lekker lang wachten dus ik heb alle tijd om mooie plaatjes te maken.
Als ik terugrij de camping op is alles vol. Ik moet twee keer een rondje rijden om onder een dichte struik nog een plekje te vinden. Nu hoef ik ook geen tentje op te zetten en kan ik de buitenwereld met zijn lichten en herrie een beetje afschermen door de auto ervoor te zetten terwijl ikzelf onder de struik mijn stoeltje en tafeltje opzet. Een eekhoorn en een paar vogels in mijn struik zijn voor mij genoeg. Ik kook mijn potje en ga vroeg naar bed. In de auto liggend heb ik weinig last van de party die honderd meter verder nog een uurtje doorgaat. Bij de receptie aan de poort hadden ze gezegd dat alles volgeboekt is vanwege “maand voor de pensionado’s”. Die krijgen deze maand mei half geld toegang en accommodatie als ze van te voren boeken en een hele maand blijven. Mooi initiatief, ik wou dat ik dat eerder geweten had. Dit is hun laatste weekeind dus daarna zal het hopelijk rustiger worden.
Zaterdag 25 mei. Vannacht hoor ik een leeuw brullen. Opnieuw heb ik geen zin om heel vroeg op te staan en blijf ik net zolang liggen tot ik moet plassen. Dan een ontbijtje maken en een stuk in mijn boek lezen. Daarna ga ik de nieuwe topbushings op de schokbrekers monteren. Dat is heel simpel en in een half uurtje klaar. Ik had gisteren al kruipolie op de bouten gespoten. Deze bushings zijn van geel polyurethaan. Ik doe heel rustig aan vandaag. Ik ben echt aan het acclimatiseren en ook mijn kampeerroutine met alleen de auto is nog niet optimaal. Tegen de middag ga ik een dutje doen in de auto. Dan kan ik meteen ook voelen hoe warm het aluminium dak wordt. Met het grote luik open is het prima uit te houden in deze tijd van het jaar. Ik bedenk hoe ik de binnenkant van het dak nog kan isoleren met kunststof kanaalplaat. Dat is maar een centimeter dik. Tegen drie uur ga ik met mijn camaratas lopen naar de receptie waar ook de drinkplaats aan de dam is. Er ligt een olifant in het water op dezelfde plek waar gisteren de neushoorn lag. Er staan nog wat olifanten bij te drinken. Dan zie ik een grote groep waterbokken aankomen. Ik tel er 11. Als de meeste olifanten het bos inlopen komen de waterbokken drinken. Prachtig om er zoveel tegelijk te zien als ze behoedzaam naar het water buigen. Er zitten ook krokodillen in dit water maar de grootste die ik zag was net iets meer dan twee meter dus die kan geen waterbok aan. Achter de waterbokken komen drie Nyala’s naar het water. Het is een jong mannetje een vrouwtje en een kind. Een van de olifanten komt heel dichtbij gelopen aan deze kant van het water. Daar is het terras gebouwd met een rechte muur van drie meter hoog. Ik maak een hele reeks foto’s op drie meter afstand recht in het gezicht van de olifant als die omhoog reikt om bij de bladeren van de bomen te komen. Dan komen er nog een paar wilde zwijntjes drinken. Als het verder rustig blijft ga ik om vier uur nog een kort ritje maken. Het lage licht zet het landschap in prachtige warme herfsttinten en het enige wat ik zoek is nog een paar mooie diertjes om het landschap tot leven te brengen en de afmetingen te laten zien. Het zijn weer impala’s die net op tijd mijn foto’s opfleuren. Een eind verderop aan de andere kant van de weg zie ik een grote kudde buffels. Ze trekken richting de rivier waar de boer aan de andere kant aan het oogsten is. Ik denk dat ie vannacht bezoek krijgt. Ik heb vanmorgen ontdekt dat niet de aluminium plaat rammelde, maar de uitlaat. Twee van de ophangrubbers zijn gescheurd en de achterpijp is van de potdemper aan het scheuren. Het is een vervelend geluid. Morgenochtend kijken of ik de uitlaat met ijzerdraad op zijn plaats kan houden, want ik wil verder Kruger in en niet eerst nog een keer eruit voor die uitlaat. Als ik mijn eten kook zak ik ook nog door de zitting van campingstoeltje heen dus moet ik dat tussendoor ook nog repareren. Ja, de boel begint oud te worden en ik moet steeds vaker gaan uitkijken naar vervanging. Ik heb in de winkel van dit kamp hamburgers van Blesbok gekocht. Heel veel game-animals worden ook op farms gefokt voor hun vlees. Het vlees van deze blesbokken smaakt verrassend goed. Dan ga ik bij het lucht van een klein lampje dit verh