NaKerst: woensdag 26, donderdag 27, vrijdag 28 - Reisverslag uit Bronkhorstspruit, Zuid-Afrika van Fred Daniels - WaarBenJij.nu NaKerst: woensdag 26, donderdag 27, vrijdag 28 - Reisverslag uit Bronkhorstspruit, Zuid-Afrika van Fred Daniels - WaarBenJij.nu

NaKerst: woensdag 26, donderdag 27, vrijdag 28

Door: Alfred Daniels

Blijf op de hoogte en volg Fred

28 December 2018 | Zuid-Afrika, Bronkhorstspruit

Woensdag 26 december.
Het is Tweede Kerstdag. Vandaag ben ik de hele dag op de camping gebleven. Het was lekker koel met een fijne motregen die nauwelijks voelbaar was maar wel heerlijk verkoelend. Ik heb de onderbak van de caravan opengemaakt en gekeken wat ik daar nog allemaal in had gestopt. Het is zoiets als de schuur van je huis. Toen heb ik de achterbak van de auto opgeruimd: schuur nummer twee. De onderdelen die ik de vorige keer gemaakt had om twee dollies van te maken kwamen weer bij elkaar te liggen: drie kleine wieltjes per dollie, 18mm multiplex voor een houten frame, twee asjes van hardhout. Ik kan niks beters bedenken en besluit ermee door te gaan. Ik boor asgaten in de plankjes ( de assen zelf hoeven niet te draaien, de wieltjes hebben naaldlagers ). Dan maak ik nog wat versterkingen voor het frame en zet het met epoxylijm en grote houtschroeven in elkaar. Ik heb niet genoeg houtschroeven van deze maat dus voorlopig zet ik maar een dollie in elkaar. Ik hoop dat het sterk genoeg is en dat de draagkracht van de wieltjes en de lagertjes genoeg is. Ik ga uit van 100 kilo last per wieltje. Op de wieltjes staat dat de maximale belading per wieltje 140 kilo kan zijn. Ik hoop dat dat Europese kilo’s zijn en geen Chinese kilo’s. Morgen nog eens verder mee gaan. Dan ruim ik de bijrijdersstoelvan de auto op: schuur nummer drie. Daar ligt het handgereedschap plus de onderdelen waar ik die dag mee bezig ben. Achteraf gezien had ik die bijrijdersstoel beter eruit kunnen halen en thuis kunnen laten, hij neemt alleen maar ruimte en gewicht in. Er heeft een keer een Himba en een paar bosjesmannen in gezeten en die gaan ook nog wel op de bagage mee. Aan schuur nummer vier: de caravan zelf, doe ik nog even niks. Daar liggen de zeilspullen: zeilen, pakken, lijnen, elektra, ankers enz al redelijk geordend, maar nu natuurlijk ook helemaal vol. Er is alleen nog een paadje naar mijn bed vrij. Het wordt tijd dat de boot klaar is dan krijgt dat allemaal een eigen plek en kan ik gaan weggooien wat ik echt niet meer ga gebruiken. Schoonmaken is een probleem als alles zo vol ligt. Zo ben ik de hele dag bezig. Het lijkt me niet verkeerd om tweede kerstdag niet de straat op te gaan maar rustig “thuis” te blijven. In de ochtend hoor ik nog een soort kerkdienst in het Zulu. Wat kunnen die predikers toch ook ‘gedreven’ praten. Al is het nog niet zo theatraal als zo’n evangelische dienst in de Verenigde Staten. De middag hoort vast toe aan heel veel alcohol en heel hard rijden, dus ik blijf thuis. Tegen de avond kook ik mijn linzensoep met broccoli en bloemkool en een paar eitjes. Dan is dat tenminste ook op en kan ik morgen vers gaan halen. Half tien, ik ga naar binnen en naar bed.

Donderdag 27 december,
Vandaag wordt het een snikhete dag. Er staat geen wind en er is geen bewolking. Ik heb ringen nodig om tussen de wieltjes te doen. De maat van de as is 25 millimeter. Ik besluit om ze van nylon te maken. De keukensnijplank is toch wel aan vervanging toe dus ik boor er met de gatenzaag zestien ringen uit. Dat kost me wel een paar uur, want iedere ring betekent tweemaal zagen. Het nylon gaat smelten aan de zaagrand en die smeltrand moet er dus ook weer vanaf gevijld en gebeiteld worden. Dan wordt het ook bij de disselbak van de caravan waarop ik sta te werken te heet om nog iets te doen. Ik ga even douchen en een grapefruit eten voor nieuwe energie. Dan rij ik naar de winkel op de werf en koop er lange schroeven en ook nog een meter draadeind van 8 mm. en zestien moeren en kleine ringen en een stuk nylonslang om over de randen van de dollies te buigen zodat de verf van de boot niet beschadigt. Ik rij door naar de supermarkt. Ik koop er wat peultjes en grapefruits en melk en groene thee en lamskoteletjes. Bij de Clicks( een soort Kruitvat) koop ik een USB ventilator. 5 volt, made in SouthAfrica met twee jaar garantie. Andrew had er een paar gekocht voor de slaapruimtes van zijn Tehini. Handig formaat, zelfs voor in de auto. Verbruikt heel weinig stroom. Een 12volts ventilator voor de watersport kost al gauw 100 euro, deze kost 9 euro. Hij is bijna geruisloos. Terug bij de caravan heb ik eerst een liter lekker koele melk opgedronken. Dat geeft nieuwe energie. Daarna zet ik de tweede dollie in elkaar met de nieuwe schroeven en epoxylijm. Ik zie dat ik de eerste dollie niet helemaal mooi uitgelijnd heb gekregen. Bah, daar moet ik dus nog een aanpassing voor bedenken, terwijl de lijm al droog is! De tweede dollie zet ik in elkaar met de as en de wielen er al in zodat ik beter kan zien of alles mooi recht en haaks is. Eerst even de bandjes op de maximale spanning brengen. De grote compressor die ik normaal voor de autobanden gebruik heeft maar enkele seconden nodig om de kleine bandjes tot drie bar op te pompen. Ik controleer ook meteen alle andere banden: vier hele grote van de auto, vier ralleybanden in normaal autoformaat van de off-road caravan, twee kleine bandjes zitten op de dissel van de caravan en nu dus zes voor de zelfbedachte en zelfgemaakte dollies. Ik hoop wel dat die dollies ook sterk genoeg zullen zijn, want al is het idee wel goed, ze zijn wel minimalistisch van uitvoering. Ze zijn met opzet zo klein zodat ik ze aan boord van de boot mee kan nemen en uit elkaar kan halen. De wieltjes kan ik dan op de boot gebruiken als fenders (stootkussens). Dan blijven er alleen nog twee houten frames over en daar kan ik bijvoorbeeld flessen of motorolie in rechtop zetten. Ik steek de barbecue aan en terwijl de houtskool heet wordt ruim ik het gereedschap op. Het is nu weer helemaal windstil en heel broeierig warm. Na het eten ga ik even naar het zwembadje. Daar is het heel druk met spelende jeugd. Het water is lauw. Terwijl ik in een hoekje wat verkoeling zoek zie ik de lucht vanuit het noorden dichttrekken. Ik hoor al onweer in de verte. Over het midden van het zwembad ligt een boomstam van een meter of vijftien lang. Daar kunnen de jongeren goed hun evenwicht op oefenen. Ze knokken wie er het langst op kan blijven staan en natuurlijk winnen de grootsten. Ik loop terug en ga douchen en even internetten en dan op bed onder het muskietennet dit verhaal schrijven. Met de ventilator aan want het is bloedheet, zelfs nu het donker is. 8 uur. Het begint nu serieus te onweren en een beetje regen valt maar het is nog steeds windstil en heel broeierig. 11 uur. Ik wordt wakker van de naderende storm. Het is nog droog. 2uur ik wordt weer wakker van de wind, het is nog droog. Het is afgekoeld. De ventilator kan uit. Het raam kan dicht. Het bovenste stuk van de caravandeur blijft open. Dit is het stilste moment van de nacht. Zelfs de kikkers en de krekels slapen. Er zit nog wat thee in de pot, ik had er een stuk verse gember bij gedaan. Lekker.

Vrijdag 28 december.
De regen, die ik zo graag vannacht had willen hebben, is vanmorgen pas begonnen. En het is niet meer droog geworden. Balen, dat is nu al de vierde dag dat ik niet alles kan doen wat nodig is. Ik ga onder de luifel van de caravan maar zo goed mogelijk verder met de dollies. Ik snij de dikke nylon slang in stukken en snij die stukken in de lengte open. Nu kunnen ze over de houten randen geduwd worden zodat de verf van de boot niet beschadigd als ie erop rust. Dan zaag ik de roestvrijstalen draadeinden in vier delen en boor gaten in de dollies en draai moeren op de einden van de draadeinden (binnen en buiten) waardoor ik de zijplanken van de dollies fixeer. Ik hoop dat dat nog een beetje extra sterkte geeft als de dollie bijvoorbeeld in een gat wegzakt of tegen een steen botst of tegen een opstaande rand moet rijden. De vloer van de werf zit vol met gaten en kuilen en de wieltjes zijn maar klein. Het zal wel spannend worden en wat doe ik als het niet lukt en de dollies eronder breken? Dan heb ik waarschijnlijk schade aan de boot en hoe krijg ik hem dan nog verplaatst? Met twintig man tillen is mij gezegd, maar waaraan moeten die twintig man dan tillen? Een net eronder is nog de beste suggestie maar hoe kom ik aan een net van die afmetingen? Ik heb nog wel een zestal spanbanden maar daarvan heb ik er twee nodig om de dollies op hun plaats te houden. Dan heb ik nog een rol band van 7 cm breed. Die is dertig meter lang. Bij elkaar zou ik precies tien singels van vijf meter lengte onder de boot door kunnen maken. Lussen erin en stokken of een dik touw door de lussen? Hoe zouden de Egyptenaren dat gedaan hebben? Ik ben helemaal nat geworden want het luifeldoek boven de disselbak begint oud te worden en door te lekken. Ik rij naar de winkel op de werf en koop een pot lagervet van Vetus. Daarmee hoop ik de druk op de wieltjes zo gelijkmatig mogelijk te verdelen. Dan rij ik naar de boot en hoera het weer klaart iets op. Dan kan ik mooi de motorophangingen uitmeten. Ik heb nog een stuk dikke watervaste multiplex en daar kan ik net een verbinding tussen de motorophangingen uit meten. Dan maar gelijk de zaag erin en zover mogelijk klaarmaken. Terug bij de caravan maak ik de laatste epoxy uit de pot klaar en lijm de twee delen van de verbindingsplank op elkaar. Zo, toch nog wat gedaan vandaag. De restjes epoxy gebruik ik om de randen van het multiplex van de dollies dicht te smeren tegen barsten. Het is half vijf geworden. Ik ga in de caravan dit verhaal schrijven terwijl ik de ventilatorkachel hoog heb gezet om het vocht te verdrijven.

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Fred

Een photo zegt meer dan 1000 woorden. Zie mijn photosite op Flickr.com/photos/AlfredDaniels. Gymn. B. Sociale- en Culturele Antropologie in Leiden. Vele jaren in Azie: India, Maleisie; Thailand. Onderzoek bij jagers/verzamelaarsvolken. Zeven jaar gereisd in de Verenigde Staten. Nu op reis voor een nog onbekend aantal jaren in Afrika. Op zoek naar het Paradijs: nog niet gevonden. Wel gevonden: het wonder op de planeet Aarde. onderstaand artikel n.a.v interview door Alfons de Wit. Alfred Daniels zoekt naar de oorsprong van het leven. Alfred Daniels maakte, na het behalen van zijn Gymnasium bêta-diploma een opmerkelijke keuze. Waar een studie medicijnen; mechanica of natuurkunde voor de hand zou hebben gelegen, koos hij voor culturele antropologie. “Ik was geboeid geraakt door de vraag waar het leven vandaan is gekomen en hoe de mensheid zich ontwikkeld heeft. Dan kun je de verhalen lezen van archeologen, die vaak moeten uitgaan van allerlei ver- en vooronderstellingen, maar je kunt ook zelf gaan kijken bij de jagers- en verzamelaarsvolken. Dat zijn volken die in de manier waarop ze met de natuur omgaan nog het dichtst bij de oorsprong van het menselijk leven zijn gebleven. Er zijn nog een paar kleine groepjes over in de wereld. Kijk, toen ik nog studeerde in Leiden bestonden er al wel onderzoeken waarbij enkele individuen van zulke jagers-en verzamelaarsvolken buiten hun woon- en leefgebied zijn onderzocht. Die waren meegenomen naar de beschaafde wereld en die heeft men toen geprobeerd te interviewen en hun taal en hun verhalen op te schrijven. Als je echter een beeld van hun leefomstandigheden wil krijgen dan zul je de mensen ook in hun leefomgeving moeten observeren. Of dat gevaarlijk is? Ik weet het niet. Je moet ze met open blik tegemoet treden en primitief kunnen leven. Gelukkig hebben we nu ook moderne medicijnen en snel vervoer voor als het mis gaat. Kijk zij hebben ook een bepaald comfort in hun leven, maar dat zit in kleine dingen en alleen als je met hen samenleeft kun je daar ook van genieten: lekkere dingetjes om te eten, een heerlijk beschut plekje om te slapen. Ze leven in kleine groepen van maximaal 35 mensen die van bladeren en takken een hutje bouwen. Als het voedsel, dat ze rond hun kampje verzamelen, begint op te raken pakken ze hun spullen op hun rug en maken ze een nieuw kamp een paar kilometer verderop. Als mens kijken ze echt door je heen. Ze hoeven niets van jou, dus het persoonlijke contact is alles voor hen. In Maleisie is zo' n groep waarvan bekend was dat ze zo schuw waren dat je er alleen maar lege dorpjes kon zien, waaruit de mensen weggelopen waren. Ik werd daar onmiddellijk geaccepteerd en toen ik vroeg waarom ze niet weggelopen waren toen ze mij zagen komen, zeiden ze ‘Als je ogen het zelfde uitstralen als je hart, dan kunnen we wel met je omgaan’. Misschien is dat bij mij het geval, want ik heb nog nooit problemen gehad om contact te leggen met zulke volken. Daniels ging op zijn twintigste al, over land, naar India. “in dat deel van Azie zitten nog wel 200 stammen, volken. Bovendien is India een van de oudste en meest invloedrijke culturen in Azie, met een grote diepgang. Op de universiteit ontmoette ik mijn vriendin Corry van der Sluijs, waarmee ik jarenlang samen heb gereisd. Helaas is zij in 2002 aan kanker overleden en sinds die tijd ga ik weer alleen op pad. Begin van dit jaar ben ik naar Afrika gegaan. Ik heb tweedehands een auto gekocht waarmee ik in de bush uit de voeten kan en ik ben eerst door het Krugerpark getrokken en daarna vooral in de Kalahariwoestijn. In zuidelijk Afrika leven de San of bosjesmannen. Er liggen ook nog savannegebieden, waarvan gedacht wordt dat het de omgeving is waar in de oudheid de eerste mensen rechtop zijn gaan lopen. Ook de dieren waarop ze gejaagd hebben zijn daar nog in het wild te observeren. Ja, de eerste mensen hebben zich ontwikkeld in Afrika; alle opgravingen wijzen daarop. Hoe zij hun eigen wereld beleven, dat is nu mijn belangrijkste thema. Het grootste verschil met ons is dat ze leven in een organische verbondenheid met hun omgeving. Alles in hun omgeving heeft een levende ziel en hoewel alles voortdurend van vorm verandert: alles groeit, alles beweegt, blijft het dezelfde ziel houden. Door de kracht van hun eigen ziel hebben ze mentaal invloed op hun omgeving. Daardoor hebben ze een volledig vertrouwen in de natuur en leven met de zekerheid dat ze altijd genoeg zullen hebben. Als ze bedreigd zouden worden of als er te weinig regen valt, dan trekken ze weg naar een ander deel van de natuur. Ze bezitten weinig maar ze hebben het gevoel dat alles om hen heen voor hen is. Het is inderdaad dichtbij het paradijs” Daniels doet zijn werk volledig onbetaald en ontvangt van geen enkele instantie subsidie. “Het zou wel lekker zijn, maar ik kan mezelf financieel net overeind houden. Ik ga wel naar internationale conferenties, maar ik heb voor mijn werk nog nooit iets gevraagd en ook nog nooit gesolliciteerd. Mijn manier van leven heeft als voordeel dat ik me geen zorgen hoef te maken voor een carrière, ik hoef geen baas naar de mond te praten, en niemand te overtuigen van het nut van wat ik doe. Ik doe dus precies datgene waarvan ik vind dat dat belangrijk is en dat dat nodig is. Daardoor kijk ik ook heel open naar de wereld om mij heen en vaak loop ik tegen zaken aan waarvan ik denk ‘dat niemand daar nou nog is opgekomen’. Als ik het dan belangrijk vind breng ik het onder de aandacht en kunnen degenen wiens baan dat is er misschien iets aan doen. Zo werd laatst een hele grote milieuconferentie gehouden in Kopenhagen. Ik kreeg het programma in handen en zag dat er geen woord in stond over flairs, dat zijn affakkelinstallaties op gas- en olievelden. Die staan 24 uur per dag te branden en roet uit te stoten. Ze brengen methaangas tot heel hoog in de atmosfeer, waar het niet kan uitregenen. Methaan is 23 keer slechter voor het broeikaseffect dan CO2. Ik heb een mail gestuurd naar de VN organisatie die verantwoordelijk was voor toezicht op de olie-en gasbronnen. Met de milieuconferentie in het vooruitzicht moesten ze wel met een standpunt komen. Twee weken na mijn mail was er 200 miljoen beschikbaar om het flair probleem op te lossen. Zo heb ik ook indertijd iedereen die ik kende gewaarschuwd om niet naar Afghanistan te gaan. Het is een wespennest daar. Ik ben zelf in 1975, toen er nog geen sprake van oorlog was, een maand door Afghanistan gereisd. Sindsdien bleef ik de ontwikkelingen daar enigszins volgen. De oorlog daar gaat volgens mij helemaal niet om Taliban of El Queda of om de ontwikkeling van vrouwen en arme mensen. Het gaat om wegvallende defensie budgetten aan het einde van de koude oorlog. Verder praat niemand erover waar de heroine van Afghanistan blijft. Het land is de grootste heroine producent ter wereld. Kofi Annan heeft eens gezegd dat er in de handel in verboden drugs in de wereld evenveel geld omgaat als in de autoindustrie van Europa en Amerika tesamen. Ook schijnt niemand te weten dat er grote olie -en gas voorraden gevonden zijn in het noordoosten van Afghanistan in het midden van de jaren zeventig, waarna er een stammenstrijd om de macht (contracten) ontstak. Ik heb er ook voor gewaarschuwd dat een enkele muntsoort voor heel Europa het onmogelijk maakt om verschillen in welvaartsontwikkeling tot uitdrukking te brengen, zoals voorheen gebruikelijk was door middel van inflatie van een muntsoort. Daarom waren de Peso, de Lira en de Dragme zoveel minder waard dan de D-mark en de Gulden. Het risico dat de ondernemers snel en flexibel konden incalculeren wordt nu dus afgewenteld op de overheid die geen ander middel beschikbaar heeft dan het door te schuiven op de belastingbetaler. Helaas wilde men naar deze adviezen indertijd niet luisteren, hoewel velen moeten hebben begrepen dat ik gelijk had. Het zal een kwesties van eigenbelang en geld zijn: mooie baantjes voor mensen met veel ego en een middelmatig verstand, wat ze echt niet opgeven voor het algemeen belang, ook al worden ze betaald om juist dat te behartigen. Zulk soort ongevraagde en onbetaalde adviezen doe ik de laatste twintig jaar wel een paar keer per jaar; soms met de politiek, soms met de ontwikkeling van onze samenleving of wat goed is voor ons allemaal." Alfred Daniels kijkt uit naar de maand december. Dan pakt hij weer zijn rugzak om voor enkele maanden af te reizen naar Afrika, op zoek naar nieuwe inzichten in het ontstaan en de ontwikkeling van de mensheid. Ik begrijp het leven nu wel veel dieper dan 30 jaar terug, maar het blijft een wonder en een passie om er zoveel mogelijk van te leren. ” Wie zijn reizen in Afrika wil volgen moet blijven kijken op de weblog: freddaniels.waarbenjij.nu

Actief sinds 26 Dec. 2010
Verslag gelezen: 303
Totaal aantal bezoekers 370136

Voorgaande reizen:

27 December 2010 - 15 Augustus 2023

Zuidelijk Afrika

Landen bezocht: