Fijne kerstdagen

Zondag 23 december.
Ik begin de dag met uit te slapen tot 8 uur. Gelukkig is het bewolkt weer en niet zo heet. Rustig aan douchen en scheren en ontbijt maken en de keukentafel onder de luifel even schoonmaken, maar dan heb ik toch geen zin om de rest van de dag maar een beetje te lummelen dus ik rij naar de boot. Lekker rustig op de werf zo’n zondagmorgen. Op de picknickplaats ga ik in de schaduw van de bomen het trampolinedoek maken dat helemaal vooraan de boot moet komen, voor de voorste beam. Rondom sla ik een rand van vijf centimeter om en rijg er een stuk vislijn in zodat het een zoom wordt. In die zomen schuif ik een aluminiumpijp van 19mm dik. Helemaal aan de voorkant loopt het doek met een halve boog naar binnen. Daar gaat een stuk dyneemalijn in de zoom. Ik moet een paar keer passen want de halve boog moet er ook voor zorgen dat het doek daar vrij blijft van de voorverstaging. Dan komt er een familie bij mijn boot kijken die zelf een hele grote James Wharram catamaran gekocht hebben. Ik had de boot al een paar dagen aan de mooring zien liggen. Het is een 51 voet Tehini. Misschien wel het mooiste ontwerp van James Wharram, een vergrote versie van mijn Tiki van 26 voet. Het blijkt dezelfde boot te zijn die ik drie jaar geleden in Kaapstad heb zien liggen. De eigenaar van toen zat in een rolstoel en had de boot zo laten aanpassen dat alle dekken boven op de beams lagen waardoor hij met zijn rolstoel gelijkvloers over het hele dek kon rijden. Dan had hij ook over de hele boot een zonnedak laten bouwen en de masten staken daar bovenuit zodat er tijdens het zeilen overal schaduw was. Een zeer indrukwekkende boot. De nieuwe eigenaar had hem in Durban gekocht en vertelt dat hij ook alle dekken heeft vervangen door redceder. Ik ga zeker een keer bij ze aan boord kijken maar ze gaan nu ergens anders naar toe. Angela en Wayne komen langs. Ze gaan een middagje zeilen. Ze willen in april gaan meedoen met de Inhacarace en willen nu een lijst maken van alle zaken die nog op orde gemaakt moeten worden. De race gaat van Inhaca eiland voor de kust van Maputo terug naar onze club hier, dus over 200 mijl. Ieder jaar met Pasen. De snelste tijd die ooit gevaren is was 24 uur. Ik vraag me af hoe snel je het met een nacra of andere kleine catamaran zou kunnen. Ik denk in minder dan de helft van die tijd. Mijn kleine Tiki moet toch ook het record kunnen breken. In de middag begin ik het stuk trampoline op zijn plek vast te zetten met tye-wraps. Dan lus ik het met de vislijn door de rij gaatjes in de latten die ik speciaal daarvoor gemaakt heb aan de onderkant van de beams en op de bootrand. Bijna al het vislijn gaat eraan op. Stukje bij beetje span ik het doek steeds verder aan totdat het echt strak staat. Dat gaat prima met dat dyneema in de voorste rand. Ik zet het pas gedeeltelijk vast maar kan er nu al goed op lopen en zitten. Angela en Wayne komen terug. Ze proberen de trampoline uit en stappen ook eens binnen in de stuurboordromp. Dat valt reuze mee. Er is meer ruimte dan je zo van buitenaf zou denken. Het is al tegen zes uur geworden. Ik ga opruimen en naar de camping terug. Grote pot thee zetten en wat linzen koken. Lekker gemakkelijk. Uien en knoflook bakken in veel olijfolie. Eitje erbij. Wat kleine tomaatjes. Wat peper en gemengde kruiden. Rode linzen zijn in vijf kook minuten zacht. Je hebt er veel minder kookwater en kooktijd voor nodig dan voor spaghetti of macaroni of rijst of aardappelen en er zit veel eiwit in. Gedroogd vlees, boontjes, erwtjes en verse paprika of andere groenten smaken er ook prima bij. Zo heb ik aan boord niet eens een koelkast nodig en hoef ik geen blikvoer te eten en is zes tot zeven minuten kooktijd per maaltijd voldoende.

Maandag 24 december. Ik ben nog steeds aan het passen en meten hoe ik de achterkant zal indelen met de motor en de zwemtrap en ook trampoline om gemakkelijk en veilig bij de roeren en achterkant van de rompen te kunnen komen. Dan ga ik voorlopig maar verder met het opspannen van het trampolinedoek in de middenkuip. Terwijl ik daarmee bezig ben komen de mensen van de grote Tehini weer langs. Ze willen in mijn boot kijken en daarna ga ik met hen mee naar hun boot. 51 voet is best wel lang. Andrew en Annie heten ze. Hij is aannemer in de bouw en heeft wel veel verstand van constructies maar is nieuw met zeilboten en zeilen. Het blijkt dat hun boot oorspronkelijk gebouwd werd door een man die Rob heet. Hij begon er in Zambia mee. Hij had er 23 jaar aan gebouwd maar overleed voordat de boot het water in kon. Toen werd ie gekocht door Bruno die in een rolstoel zit en hem liet afbouwen zodat alle dekken gelijkvloers waren en hij ook op handkracht in een kajuitbed kon komen. Hij liet er ook twee binnenboordmotoren in zetten. Nadat Bruno er een paar jaar mee gevaren heeft lag de boot tekoop in Durban en Andrew heeft hem gekocht. Hij verving een paar van de gelamineerde beams. Hij verving de dekken door redcedar en maakte een vast zonnedak van schuimplaat met epoxy en met veel zonnecel panelen erop. Een nieuwe stuurhut met een douche. Nieuwe dieseltanks, nieuwe watertanks koelkasten enz enz. Het is een indrukwekkend schip. Zes en een halve meter breed en vijftien meter lang. Door dat grote zonnedak vangt ie wel veel wind en de diesels enz enz zorgen er volgens mij voor dat ie ook zonder mensen al behoorlijk aan zijn maximum gewicht is. Dat is een probleem met alle grote catamarans. De eigenaren hebben meestal nooit in een kleintje gevaren, zien die enorme boot voor zich en denken er niet bij na hoe belangrijk gewicht is op de smalle rompen waar een catamaran zijn draagvermogen van moet krijgen. Ik leer van Andrew een nieuwe knoop van Polynesische origine. Daar ben ik hem heel dankbaar voor want die kende ik niet en ga ik nog veel toepassen. Ik geef hem wat adviezen over de positie van zijn voorzeilen en over gewicht aan boord en over gijpen vs. overstag gaan. De meeste grote catamarans gaan zo slecht overstag dat de eigenaren een motor erbij moeten starten. Als ze zwaar zijn en de bovenbouw veel wind vangt wordt het helemaal moeilijk om mee overstag te gaan. Als je een scherpe bocht maakt met een catamaran maakt de ene romp een grotere bocht dan de andere romp. Daarvoor moet er heel wat water opzij weggeduwd worden waardoor de meeste catamarans bij het overstag gaan helemaal stil komen te liggen en ook niet genoeg massa hebben om door te draaien. Mijn boot zal dat probleem ook hebben, meer dan de kleine catamaran die ik thuis in Nederland heb. Juist daarom wil ik veel gaan proefvaren in de baai, maar niet voordat de motor helemaal in orde is. Catamarans krijgen hun voordelen op de lange koers. Waar ze breed en zeer stabiel en sneller zijn dan boten met een enkele romp. Andrew en Annie willen ook naar Madagaskar dus er is best een grote kans dat we elkaar in de toekomst nog heel wat vaker gaan tegenkomen. Dan ga ik terug naar mijn boot en besteed een uur om de middelste trampoline op spanning te brengen. Dat is zwaar werk boven mijn hoofd en ik ben er moe van. Daarna rij ik naar de stad om nog even bij de bouwmarkt te kijken naar aluminiumprofielen maar ze hebben alleen hele kleine maten. Ook de ronde houten stokken zijn niet op voorraad in de dikkere maten. Dan ga ik een hamburger eten bij de BurgerKing en door naar de supermarkt om er groente en fruit te kopen. Het is er druk vanwege de Kerstmis. Wat is er veel en lekker en goedkoop eten te koop. De ZuidAfrikaanse regering zou juist heel lief voor de boeren moeten zijn want die produceren toch maar al dat lekkers en zijn daarin zo goed dat ze heel die ZuidAfrikaanse bevolking gezond en lekker kunnen laten eten en zelfs het halve continent met export productie zouden kunnen voeden. Maar misschien zijn ze er wel te goed in en denken al die gezonde mensen dat de overvloed vanzelf komt en dat ze maar onbeperkt kunnen doorgaan met kindertjes maken en boeren pesten. Voor vijftien Euro koop ik anderhalve kilo druiven, drie kilo watermeloen, een kilo cantaloupe, anderhalve kilo appelen, een kilo grapefruits, drie ons lamsbout, een zak gedroogde varkensspekjes, twee paprikas en een pond brocolli/bloemkool. Daarmee ga terug naar de camping. Ik geef een bos druiven en breng daarna nog twee stukken watermeloen aan de poortwachters, die het met de vakantiedrukte echt heel druk hebben en toch altijd even vriendelijk blijven. “Thank you baba” zeggen ze. Baba is de benaming voor iemand die om je geeft of voor je zorgt: zoals een vader of een moedersbroer of een dorpshoofd. Ik geef ze iedere week wat, als ik net bootschappen heb gedaan.

Dinsdag 25 december. Vandaag is het eerste kerstdag. Ik wordt wakker van de zachte geluidjes van de familie Mongoesen. Als ik opsta om mijn ontbijt te maken zie ik er nog een paar in de bosjes. De troep die hier woont telt wel dertig dieren. Van de Kerstmis merk ik zelf heel weinig, behalve dat alle winkels en ook het restaurant van de club dicht zullen zijn. Mijn boek heb ik drie dagen geleden al uitgelezen en wat heeft het dan voor zin om in mijn eentje naast de caravan te blijven zitten. Ik rij iets later dan gewoonlijk naar de werf en maak eerst een rondje langs de winkeltjes en restaurantjes aan de tweede haven. Zelfs het curryrestaurantje en de ijsverkoopster zijn dicht. Ik neem het trampolinedoek voor de achterkant en bindt het met stukjes touw tijdelijk op zijn plaats. De aluminium stokken aan drie zijden zorgen ervoor dat de vorm meteen goed is. De dyneemalijn aan de achterkant moet aan beide zijden eerst nog een oogsplits krijgen. Dan maak ik ook twee spanlijnen met oogsplitsen. Zo, nu kan ik de dyneemalijn goed strak opspannen. Ik ga erop zitten om de laatste rek uit de lijn te krijgen. Ik rijg het frame nog niet vast met de vislijn. Het is heel warm en ik ga terug naar de camping om te douchen en zelfs nog een half uurtje te slapen met het raam en de deur open. Dan ga ik nog een keer naar de boot. Ik pas de motorophangingen naast elkaar nu het frame met het trampolinedoek voorlopig hangt. Ik pas of de overloop van de grootschoot nog gemakkelijk langs de dyneemalijn kan en ik pas een groen net onder de trampoline. Dat heb ik van huis meegenomen. Het is een aanhangwagennet van twee bij twee en een halve meter. Als ik door de mazen (van vier bij vier centimeter) nu een paar ronde stokken inrijg heb ik dan al een touwladder of eigenlijk een soort touwbrug? De onderkant van de ‘ladder’ kan aan de dyneemalijn opgehangen worden. Ik ben benieuwd of dat stabiel genoeg zal zijn om op een prettige manier vanuit het water op de trampoline te klimmen. James Wharram had daarvoor een soort touwladder/touwbrug ontworpen maar op foto’s en filmpjes zie ik dat niet een van zijn klanten dat ook zo gemaakt heeft. Ze hebben allemaal een vaste ladder of trap gemonteerd. Ik zie dat Frederik en Liza gaan barbecuen. Het is Kerstavond, ze hebben zich netjes aangekleed en ik wil niet dat ze zich bezwaard voelen dus ik pak mijn spullen in en kondig aan dat ik ga vertrekken en wens ze een Merry Christmas. Ik ga wat eten halen bij de KFC in het winkelcentrum van Meerensee die wel open blijkt te zijn en dan terug naar de camping. Daar eet ik mijn pakketje op. KFC in Afrika is gewoon niet zo goed georganiseerd. Er is te weinig personeel, want het is er best druk ook met afhaalklanten. De tafels zijn niet afgeruimd en de bezoekers die binnen gegeten hebben, hebben een enorme troep in de zaak achtergelaten. Ook deze keer valt het weer tegen wat ik voor mijn geld krijg. Ik ga een wandeling maken over de camping. Hij is bijna vol. Sommige families hebben hele tentenkampen opgezet en vieren kerstmis hier met 15 of 20 mensen. Kerstverlichting knippert als een kermis. Ik ga nog even internetten bij de receptie. Ik zie er een aapje zitten. Het is de leider van de troep Vervet aapjes die hier in de buurt rondzwerft en ook regelmatig op de camping is. Ik wens hem ook een goede kerstmis en bedank hem dat hij mijn kamp dit jaar niet overhoop gegooid heeft. Hij kijkt me heel direct aan wat apen meestal vermijden. Dan ga ik terug naar de caravan en op mijn bed liggend dit verhaal schrijven. Ik val weer in slaap maar wordt om twee uur snachts wakker en schrijf dan nog een stukje aan dit verhaal.