De schaduwkant, ook van het leven

Zondag 6 mei. Het is heel rustig en koel weer vandaag. Met koel bedoel ik niet koud, maar juist lekker, niet te heet. s’Ochtends is het gras nat van de dauw, zoals bij ons in de herfst. Ik ga wasgoed verzamelen en naar de campingwinkel om penningen te kopen voor de wasmachines. Doe de was in de machine, loop terug en ik ga even kijken bij een zelfomgebouwde Fuso 4x4 truck. Ik zie een aantal heel goede dingen: een tropendak, zoals de eerdere generatie landrovers dat ook hadden, stevige ramen van hout met getint plexiglas met sterke scharnieren die goed naar boven opengezet kunnen worden met sterke schuifsteunen van een fotostatief. Een uitbouw aan de acherkant die over de twee reservewielen heen gebouwd is. Een ingebouwde generator en airco. Een jonge man komt naar buiten om uitleg te geven. Ze hebben de wagen zelf omgebouwd en ook zelf een nieuwe bak op hun pickup gebouwd en zelf een trailer gebouwd voor hun quad: vader, moeder en twee zonen. Ze hebben hun huis in Johannesburg verkocht en willen een grote trektocht maken in Afrika. Misschien zich elders gaan vestigen. Ze waren begonnen in Namibie. Maar toen is hun vader is aan een hartaanval overleden. Nu zetten ze het plan voort zonder vader. Zijn broer komt erbij praten en even later hun moeder. Ik mag de wagen ook van binnen zien. Dat ziet er allemaal heel doordacht en goed gemaakt uit. Misschien wel de beste die ik totnogtoe gezien heb. Vader was zeer kundig en de zonen hebben vanaf hun tiende jaar thuisscholings onderwijs gedaan en daardoor alles van hun vader geleerd. Op de yachtclub kwam ik ook diverse gezinnen tegen waar de kinderen thuis-onderwijs volgen. Al die kinderen maken op mij een heel volwassen indruk. Heel anders dan schoolgaande kinderen. Deze jongens zijn 18 en 21 maar ze kunnen al zoveel dat ze rust en zelfvertrouwen hebben. De jongste laat mij een jagersmes zien dat hij helemaal zelf gesmeed heeft en een houten heft erop gemaakt en een bewerkte leren schede. Het is gewoon een kunstwerk zo mooi. Dan laat ik hun mijn offroad caravan zien en mijn ‘bakkie’. Als echte technici kijken ze er gelijk onder om te kijken waar het echt om gaat. Dan ga ik zelf verder werken aan de frames van de schaduwtentjes voor de boot. Ik heb een stuk doek (tarp) gekocht van 2,5 bij 3,5 meter. Het is 10cm kleiner dan op de verpakking staat. Zeker door de randen. Als het provisorisch in elkaar zit en het wasgoed uit de droger is ga ik internetten bij het restaurant van de lodge. Oei dat is gesloten. Maar de wifi blijkt ook te werken op een buitentafel dichtbij de ingang. Daarna ga ik de frames inladen en naar de boot om daar te passen. Ik ben er nog tot donker mee bezig. Lastig om die dingen op hun plaats te houden zonder de verf te beschadigen. Ik zet ze aan een kant vast met een dun boutje en ringen en kijk dan hoever ze scharnieren en hoever het doek erop moet om er het meeste gebruiksgemak van te hebben: windscherm, zonnescherm en regenwateropvang. En dan wel tijdens het zeilen. De tentjes moeten de luchtstroom dus niet verstoren, maar juist bijdragen aan de druk in het grootzeil. Ik heb de staanders aan de zijkant van de kajuitjes gemonteerd zodat de wand van de kajuit steun geeft bij harde wind. Daar moeten nog wel beschermranden op gemaakt worden: van aluminium of houten latjes of een rubberstrip. Het is al donker als ik terugrij naar de camping. De familie zit in hun camper. Ik maak nog even een praatje en drink een kop thee bij ze. Hun vader had al eerder gezondheidsklachten dus zijn overlijden aan een hartaanval kwam niet helemaal onverwachts. Maar toch is het een enorme gebeurtenis. Ikzelf was eenentwintig toen mijn vader overleed en voelde me toen al heel volwassen. Maar tien jaar later besefte ik dat ik veel te weinig dingen met mijn vader samen had gedaan. Heel anders dus dan deze jongens, die door hun homeschooling tien jaar lang alles samen met hun vader gedaan hebben. En ook besefte ik pas later dat ik toch best wat keren gedacht heb: wat zou mijn vader daar of daar nu van gedacht hebben als ie nog geleefd had? Nu heb ik ook wel mannen van mijn leeftijd gesproken bij wie hun vader hen levenlang in de weg heeft gestaan om te worden wie ze eigenlijk wilden zijn. Of zonen die hun levenlang bezig zijn geweest om juist anders te zijn dan hun vader. Deze man is maar 63 jaar oud geworden. Mijn eigen vader maar 57. Corrie ook zo jong overleden. Het lijkt mij verschrikkelijk om op zo’n jonge leeftijd al te moeten stoppen met leven dat je nog leuk vindt en waar je plannen voor de toekomst van had. Omdat mijn vader aan darmkanker was overleden heb ik, toen ik vijftig werd, op eigen kosten een inwendig darmonderzoek laten doen. Oei wat was dat pijnlijk. Ik dacht dat ik het wel zonder verdoving aan kon, maar daar heb ik nog spijt van. Volgens die arts zal
ik nooit darmkanker krijgen, geen poliepen, dus daar ben ik wel opgelucht over. Het is al donker als ik terugloop naar de caravan. Morgen weer een dag.

Maandag 7 mei. Vandaag is het een mooie dag met echt lekker weer. Toch ben ik een beetje teleurgesteld omdat ik de dag grotendeels verprutst heb. Ik wilde de schaduwtentjes op de boot monteren. De achterkant had ik al opgemeten en geboord waar het scharnierpunt komt maar de voorkant nog niet. Ik
pruts de hele ochtend met scharnieren die ik in de winkel gekocht heb totdat ik mijn gepruts zat wordt en ze er weer vanaf zaag. Dan maak ik van houtblokjes een verhoging op de kajuitdakjes om er simpelweg een boutje doorheen te doen, maar ook daar ben ik uiteindelijk de hele middag mee bezig en het is nog niet echt klaar. Zo schiet het werk aan de boot natuurlijk niet op. Er is ook veel herrie op de werf want een aantal werkers zijn met machines de hele dag aan het werk om de polyester toplaag van een grote boot af te stropen. Ze hebben wel een grote tent eromheen gebouwd om het stof tegen te houden maar de herrie van de machines en het onophoudelijke geklets van die mannen zelf stoort me toch. Ik heb altijd een hekel gehad aan zulke geluiden en als je je gaat ergeren verstoort dat je concentratie nog meer. Pas om half vijf houden ze op. Heerlijk, wat mij betreft mag iedereen altijd op vakantie, dan kan ik tenminste rustig werken. In Nederland vind ik ook de vakantietijd het mooiste. Met een paar miljoen druktemakers minder in het land wordt het in mijn gevoel veel leefbaarder. Dus in de vakantietijd blijf ik het liefste thuis. Misschien komt dat doordat ik een aantal malen voor langere tijd in de wilde natuur geweest ben. In de Hymalaya en in het tropisch oerwoud. Daar heb ik maandenlang alleen maar organisch geluid gehoord. Geen enkele machine, geen tv of radio. Ik weet nog dat ik terug liep naar een heel simpele Maleise kampong aan de rand van het oerwoud en mij verbaasde hoeveel drukte die honderd mensen met hun honden en hun kippen en hun schreeuwende kinderen al veroorzaakte in vergelijking met de ervaring in het grote bos. Niet dat het oerwoud stil is, want ook dat is vol geluid, maar de energie die ervan komt is anders. De geluidmakers zijn meer op hun omgeving gericht, ze maken niet zomaar geluid, ze maken geluid om te luisteren naar de geluiden van anderen. Ik vraag me af of ik na mijn ervaringen op zee nog wel zal kunnen wennen aan een leven op het land. Ik herinner me de terugkeer uit de grote bergen en het oerwoud als een lichamelijk pijnlijke ervaring. In de natuur gaan je zintuigen zich ook instellen op wat er gebeurd op een grotere afstand om je heen. Bijvoorbeeld, toen ik na zes dagen in de Kalahariwoestijn een andere auto tegenkwam stopten we om elkaar te begroeten. Maar als je in een lift staat met anderen kijk je elkaar niet eens aan. Dus ik denk: door veel herrie verliezen we het vermogen om te denken en te luisteren. In de massa, de bevolkingsdichtheid, verliezen we niet alleen onszelf maar ook het contact met elkaar.

Dinsdag 8 mei. Een zonnige en warme dag met weinig wind. Ik ga om acht uur naar de boot. Ik maak de houtblokjes die de scharnieren gaan worden nog iets beter pas en lijm ze dan op hun plek. He, heh dat is eindelijk gedaan. Morgen de boutgaatjes naar zes milimeter opboren en het hout lakken of vernissen met Owatrol. Dan maak ik een nieuw stootblok aan bakboord onder de achterbeam. Ik zaag een grotere 8mm rvs draadeind en dat gaat daar nu dwars doorheen dus dat blok komt ook heel goed op zijn plaats vast te zitten. Nu zijn er aan weerskanten van de achterbeam twee blokken hout die de naarbinnen gerichte krachten van de rompen tegenhouden. De tegengestelde kracht: het uit elkaardrijven van de rompen wordt al tegengehouden door lijnen, overloop en trampoline. Dan ga ik even curry eten bij de afhaalhindustaan en een lekker ijsje erbij. Terug bij de boot plaats ik ook nog twee van zulke blokken erbij onder de voorbeam, zodat ook daar de krachten over vier blokken verdeeld worden. Zo, die zitten op hun plek gelijmd. Morgen, als de lijm droog is een paar stevige schroeven met ringen erdoorheen en nieuwe rubber ertussen. Ik vraag me nog af of ik ruimte tussen de blok niet wat groter zal zagen en er dan een dikke rubber tussen zal plakken/ schroeven om hout-op-hout knarsen te voorkomen en iets meer flex toe te laten. De lijm die overgebleven is gebruik ik om de scharnierblokjes mooi af te werken met vloeiende overgangen naar het dek. Aan de middelste beam, de mastbeam, heb ik nog geen blokken aan de onderkant erbij gezet. De neerwaardse krachten van mast en verstaging die daarop staan zijn veel groter en de waterdruk is daar meer parallel dus ik maak me daar minder zorgen om. Misschien haal ik de mast nog een keer naar beneden om de verstaging en vallen in de masttop te inspecteren en dan kan ik ook bij die beam nog bij de onderkant. Dan ruim ik alles op en spuit de boot nog een keer met de tuinslang schoon. Wat komt er toch een troep uit die bomen! Nu ook nog een aantal stukken avocado. De boom op tien meter afstand is een avocadoboom. De vruchten beginnen te rijpen en iedere dag komen de aapjes nu van de rijpe vruchten eten. Maar als ze die meenemen in de boom die boven mijn boot overhangt laten ze hun resten op mijn boot vallen. Glij je in Nederland uit door de hondenpoep, sta je hier te glibberen in de avocadotroep.
Woensdag 9 mei. Vanmorgen ben ik naar het Boltcenter gereden om de bandjes op te halen. Ik heb meteen ook roestvrijstalen schroefjes en boutjes/moertjes gekocht waarmee ik het doek op de zonnetentframes kan vastzetten. Dan wat grote ringen voor de assen van de karretjes en 70 breede ringen m6 voor de boutjes van verstagings- en lashingspunten aan de rompen. Dan een nieuw M10 sleuteltje erbij en een rateltje want de oude ging na tien jaar trouwe dienst stuk. Terug bij de boot probeer ik de boutjes van het slechte verstagingspunt los te maken maar zonder een extra hand krijg ik in ieder geval een boutje er niet uit. Dat moet nog even wachten dus. Dan ga ik verder met de zonnetentjes. Daar ben ik de rest van de dag mee bezig. De frames passen er nu goed op en het is me ook gelukt om op het tentje aan bakboord het doek er netjes op te krijgen. De frames heb ik zo gemaakt dat er nu betrekkelijk eenvoudig elk ander stuk doek op gezet kan worden. Als het plat op het kajuitdak ligt is het tentje maar vijf centimeter hoog en het doek laat zich met een beweging eronder wegvouwen. Als het opstaat kan ik het in allerlei posities zetten, net waar ik op dat moment behoefte aan heb: laag als een windschermpje, bijna horizontaal als dakje en regenwateropvang of nog verder kantelen tot een punttentje. Als regendakje kan ik er regenwater mee opvangen en naar een emmer leiden of misschien zelfs met een slang eraan direct naar een jerrycan leiden. Ieder tentje geeft dan tweeen een halve vierkante meter opvangzeil. Het gaat van de week nog flink regenen dus dan kan ik het mooi uitproberen. Morgen verder afmonteren en nummer twee ga ik ook zo maken. Ik heb het doek niet over het frame gespannen, zoals je normaal bij een tent zou doen, maar onderaan de leggers vastgeschroefd en binnen het frame gehouden. Ik heb het doek eerst met dubbelzijdig tape vastgezet en toen een halfrond aluminium profiel erover. Het frame zelf dient als nu regengoot en voorkomt ook nog dat het regenwater in je nek loopt als je bij de rand van het doek komt. Het water kan alleen maar aan de korte zijde aflopen en het laagste punt is voorin, weg van de kajuitingang. Daar kan dan een emmer of een slang met jerrycan gezet worden. Ik heb het doek niet hoeven knippen en naaien en ik heb de randen en ringen van de tarp er gewoon aan laten zitten. Aan die ringen kan ik het met lijnen spannen en in de gewenste positie vastzetten. Moe maar voldaan over de eerste indruk van het resultaat ga ik een hapje eten op het clubhuis en dan terug naar de camping. Morgen ga ik alles nog een keer uitproberen en doek maken op het tweede frame en dan alles afwerken.
Terwijl ik wacht op mijn eten lees ik op het clubhuis in een boek: Practical Boating. Het is een oud boek, van voor de tijd van GPS, maar goed en leuk geschreven met veel practische tips vanuit de realiteit van het varen. Daar ga ik nog wel wat meer in lezen. s’Avonds kijk ik nog op het internet en lees dat Paul en Monique in Suriname zijn gearriveerd, bijna fullcircle gevaren dus. Ook Inyabulo is in het caribisch gebied aangekomen. Ze zijn Paul en Monique nog tegengekomen halverwege op eilandje st Helena !!

- [ ] Donderdag 10 mei. Pff het alweer donderdag. De weken zijn te kort. Ik was om zes uur al op en ben begonnen om een van de binnenbandjes te vervangen. Gelukkig heb ik twee bandenlichters voor mijn autobanden, maar toch is het nog niet zo gemakkelijk met die kleine bandjes. Er is maar weinig ruimte in de velg en de cirkel van de rand is ook kort. Bovendien heb je weinig om stevig vast te kunnen houden. Prutsen en dan oppompen en morgen kijken of die andere ook echt moet. Bij de boot werk ik de hele dag om het doek op de tentframes te krijgen. De maten zoals ik het gisteren gedaan had bevallen me wel, maar dan kan ik ook wel toe met een doek van twee bij tweeeneen halve meter en hoef ik niks af te knippen. Dan heb ik rondom het doek versterkte randen met ringen. Bovendien wil ik proberen om er nog een stuk gaasdoek bij te zetten in het deel dat meer vertikaal blijft staan. Door het gaasdoek kan je heen kijken en er komt ook nog wat wind doorheen voor koelte. Ik koop dus twee nieuwe tarps van twee bij tweeen een halve meter erbij. Dan haal ik het doek dat ik er gisteren had opgezet weer vanaf en monteer aan het frame een stuk van mijn gaasdoek erbij aan de buitenzijde van de ‘staande’ wand. Nu kan ik het dichte doek van binnenuit oprollen of naar beneden laten als ik echt volledige beschutting wil. Het tentje aan bakboord is dan klaar. Het is prachtig geworden en de mensen van de boten om mij heen komen het resultaat bewonderen. Morgan, die twaalf jaar gewerkt heeft totdat zijn Wharram 46 voeter klaar was, vindt het een briljant idee. Vooral als het regent is het vervelend om die dekluiken te openen, zegt hij. Dus die tentjes lijken hem ideaal. Dan zet ik de maten uit voor het tweede tentje, maar als ik de tarp erop wil monteren blijkt die net tien centimeter groter dan de andere en past ie niet tussen de staanders van het frame. Ja, je moet ook niet verwachten dat ze in China een tarp van tweeen een halve meter ook tweeen een halve meter kunnen maken ! Ik heb geen zin om lijm te gaan kopen en alsnog te gaan knippen en plakken en nieuwe ringen te gaan slaan of op goed geluk tarpjes te blijven kopen in de hoop dat er nog een van de goede maten bijzit. Dus ik rij naar de stad om op zoek te gaan of er nog ergens doek van een veel betere kwaliteit te koop is. Nee, Tentdoek of biminidoek moet in Durban besteld worden ! Het zilverdoek dat ik ook over de caravan heb is ook niet in Richardsbay te koop. Tentdoek heeft een doekbreedte van 120 centimeter en zou dan door een zeilmaker opaat gemaakt moeten worden. Alleen in de 4x4 winkel verkopen ze een sterke tarp van 3 bij 3 meter. Bruin aan de buitenkant, zilvergrijs aan de onderkant. Zo, dat zal heet worden onder zo’n tarp als je je lichaamswarmte ook nog eens gaat terugreflecteren ! De mensen van de offroadwereld doen toch ook alleen maar wat stoer staat en wat duur is. Ik zou het doek omgekeerd kunnen gebruiken, met het zilvergrijs aan de buitenzijde maar het is best zwaar en stug en als ik het uittest laat het nog licht door ook ! Alleen voor het materiaal van die tarp zou ik er dan twee van moeten kopen en die helemaal laten verknippen om er iets in mijn maat van te maken. En ze kosten 120 euro per stuk. Die chinese tarpjes waren 7 euro per stuk ! Bah weer een paar uur verloren in plaats van allebei de tentjes klaar. Dan ga ik maar in de supermarkt wat eten inkopen om bij de caravan te koken. Op de terugweg loopt er nog een half pak melk in mijn auto leeg om de frustratie nog wat op te voeren. Ze hadden wel rode linzen. Gauw vier pakken gekocht. 800 gram koffiemelkpoeder in een kartonnen doos is precies even duur als 300 gram in een plastig strooibus. ! Terug naar de boot om alles op te ruimen. Het is al snel donker. Bij de caravan stook ik de barbeque op. Linzen erbij met een pak wokgroente erdoor lamskoteletjes op de barbeque. Sinds vanmorgen zes uur bezig en geen tijd gehad om te eten. Dan nu maar drie volle borden.