Databundel was verlopen.

De rit van het uiterste noorden van Kruger naar Richardsbaai was 900 kilometer. De eerste 350 km nog in Kruger. Ik ben zondagmorgen vertrokken om vijf uur. Met een maximum snelheid van 50 km per uur en een stop voor koffie en een voor de lunch was ik om 2 uur in Krokodilebridge in het uiterste zuiden. Ik dacht: het is misschien beter de grens met Swaziland te passeren op een zondagmiddag dan op een maandagochtend, dus brandstof tanken en een snelle douche en dan de cheque-out bij de poort. Toen ben ik nog een uur doorgereden tot de grens met Swaziland. De grens passeren ging best vlot en gemoedelijk. Daarna ben ik doorgereden in een rechte lijn naar het zuiden. 260 km waarvan het middelste stuk weg van 40 km de ergste potholes had die ik ooit gezien heb. Drie jaar terug reed ik ook op deze weg en hij was al slecht, maar nu niet gerepareerd, maar juist nog veel slechter: echt verschrikkelijk. Een uur voor donker zag ik een nieuwgebouwde lodge met camping en daar ben ik maar ingereden. Heel weinig gasten en helemaal geen kampeerders. Ik zette de caravan op naast een omheining waarachter een eenzame zebra liep. Toen ie mijn caravan met zebrastrepen zag werd ie helemaal enthousiast. Hij liet zich met een beetje moeite en een paar koekjes ook aaien maar hij was verder duidelijk niet gewend met mensen om te gaan want hij was heel brusk en zeer krachtig in zijn bewegingen. Zo'n zebra is kleiner dan een paard, meer een flink formaat pony, maar dan wel op steroids, zoals alle wilde dieren een en al spier. Ik noemde hem Joeri, naar Joeri van Gelder. Overal waar ik heenging liep hij mee achter zijn hek. Het was fris en er stond veel wind. Ik was blij dat mijn caravan snel klaar was en ik ben gaan eten in de lodge. Enorme eetzaal en zeven man bediening maar ik was de enige gast. Een halve kip in Portugese saus ging er wel in en daarna ben ik toch flink vermoeid mijn bed ingekropen. De volgende morgen om zes uur gaan rijden. Joeri wilde graag mee maar moest teleurgesteld achterblijven. Vreselijk voor zo'n bewegelijk sociaal dier om achter een hek te staan. Wat leiden de dieren toch onder de mensen. Het was nog bijna een uur rijden naar de uiterste zuidgrens van Swaziland. Daar ging de grens pas om zeven uur open en tijdens het wachten raakte ik in gesprek met een Nederlandse zendeling of wereldverbeteraar die al tientallen jaren in Afrika woont en de laatste jaren in Swaziland. Hij kent maar drie Nederlanders die in Swaziland wonen. Jammer want het is een zeer rustig en redelijk koel en mooi landje. Hij zegt te werken aan een project van Aidspreventie en wezenopvang. Hij zegt dat een flink deel van de bevolking aan AIDS is gestorven en de rest ook heel veel besmet. Losse sexuele moraal en armoede, denkt hij. De Koning van Swaziland zelf heeft tientallen vrouwen en vele honderden kinderen dus die is ook geen rolmodel voor condoomgebruik denk ik zo. Zo'n vijftig kilometer na de grens kreeg ik een klapband op een van de voorbanden van de trailer. Reserve band erop gezet; langs de snelweg geen pretje. Toen doorgereden naar de camping in Richardsbaai. Caravan opgezet. Groot kamp gemaakt want ik ben van plan drie weken te blijven om aan mijn bootje te werken. Naar de supermarkt om eten en drinkwater in te kopen en toen begon het al te regenen. Het is nu al de hele week de ene bui na de andere vaak met heftige wind. Niet lekker om te kamperen en al helemaal niks om buiten aan een bootje te werken. De volgende morgen naar de jachtwerf. Ze hadden mijn boot verplaatst en daarbij behoorlijk lakschade aan de rompen veroorzaakt. De mast gewoon op de grond ernaast gelegd. De twee grote kajuitluiken die ik de vorige keer nieuw gemaakt had waren eraf en er stond regenwater tot aan de vlonders in allebei de rompen. Een van de luiken vond ik in delen terug de andere helemaal niet. En dat is een gerenomeerde yachtclub met professionele werfleiding. Ja natuurlijk ben ikzelf verantwoordelijk en ja natuurlijk zegt het contract dat de werf en de club niet aansprakelijk zijn. En ja er zijn zware stormen geweest en meer boten met schade, maar hoe kun je het aanzien en er elke dag langslopen zonder even een stukje plastic erover te spannen en hoe kan je als werf de rompen zo beschadigen. Ik betaal toch ook elke maand geld voor de stalling. Hoe de luiken eraf zijn geraakt begrijp ik nog steeds niet. Toen ik de boot achterliet had ik een paar stenen erop gelegd omdat er nog geen scharnieren en sluitingen aanzaten. Het begon weer te stortregenen dus ik ben teleurgesteld eerst doorgereden naar de timmerfabriek waar ik aan mijn beams gewerkt heb. Gelukkig lagen die er nog wel en had ik afgesproken dat ik daar de derde beam ook mag maken met het gebruik van wat electrisch handgereedschap van hen en het laten zagen van de grote delen op hun grote machines. Ik ben mijn werkruimte gaan organiseren en om vier uur met de eigenaar Mike gesproken. Die blijkt met een flink project op lokatie bezig te zijn en is dus elke dag pas laat terug. Terug naar de camping, eten koken, plannen maken spullen voor morgen organiseren en naar bed. Hevige storm geen oog dichtgedaan, drie keer snachts in de kleren en het slechte weer moeten trotseren om te voorkomen dat het tentzeil dat aan de caravan staat te rukken ervandoor gaat.
De volgende morgen heb ik eerst de rompen van de boot leeggehoost. Ik had een handpomp meegenomen maar dat gaat veel te langzaam voor zoveel water. Je krijgt er ook een lamme elleboog van. Emmer en hoosblik gaat beter. Nog steeds heel veel wind en dan is het wel een goede ervaring als je je hoofd binnenboord houdt dat de boot veel geluid dempt en een prettig gevoel van rust geeft. De mahonie binnenkant is ook heel prettig aan je ogen als er buiten veel licht is, dus ik had ook al eerder besloten om de binnenkant niet wit te gaan schilderen, maar alleen moeite te doen om die wat schoner en wat vrolijker te maken en goede verlichting aan te brengen. Juist in deze landen met extreem veel licht hebben je ogen behoefte aan rust en aan aardekleuren. Jachten die van overzee aankomen hebben vaak alle ramen dichtgemaakt met luiken. Ik heb me flink in het zweet gewerkt om de rompen leeg te scheppen. De hele boot is van binnen en buiten bekleed met epoxy dat in tegenstelling tot polyester geen vocht opneemt en geen chemische dampen afgeeft. Als de epoxy bekleding goed is zal het water dus geen schade veroorzaakt hebben. Een goede schoonmaakbeurt moet maar wachten tot het weer iets aangenamer wordt. Daarna naar de timmerfabriek waar ik het hout voor de voorste beam heb uitgetekend naar de bouwtekeningen en op maat heb laten zagen door de voorman. De eerste drie delen in elkaar gezet, verlijmt en met koperen schroeven geschroefd. De beams zijn vijf meter lang en bestaan uit zeven delen van die lengte. Terug op de camping is de warme douche het lekkerste deel van de dag. Die avond weer slecht weer en een onrustige nacht. Bovendien voel ik mij al twee dagen zwaar verkouden of grieperig met hoofdpijn.
De volgende dag met de decoupeerzaag de bodemplaat opengewerkt en op maat gebracht en toen gemonteerd. Elke keer vijf meter lijmen en schroeven is best een flinke klus en goed opletten dat het allemaal perfect aansluit. Gelukkig had ik nog genoeg epoxylijm en hoefde ik bij het Boltcentre alleen koperen schroeven in een kleinere maat bij te kopen voor het gebruik morgen. De werktijden zijn van 7 tot 4. In deze timmerwerkplaats doet de voorman alles wat moeilijk is, gemeten moet worden of precies ingesteld moet worden en dan er lopen een stuk of tien zwarte jongens die hand en spandiensten verlenen: laden en lossen en aantallen produceren. Mike zelf is met vijf jongens op lokatie een houten terras aan het maken. Ze hebben mij zo'n jongen (40 jaar oud) toegewezen om te helpen, maar net als in elke werkplaats waar ik tot nog toe in zuidafrika ben geweest doe ikzelf 90 procent van het werk en staan die jongens erbij om even iets vast te houden of aan te reiken. Een beetje kliederen in plaats van lijm verdelen al doe ik het zelf tien keer voor en nog de verkeerde potloodstreep aanhouden als het kan. Dus moet ik alles twee keer controleren en vaak overdoen. Ik werk eigenlijk liever alleen, dan ben ik rustiger en met minder stress, maar dan moet ik een werkbank met klemmen hebben en niet op een paar tafels op een zolderruimte werken. In Nederland zou zo'n werkplaats niet kunnen. Afzuiging is er niet, veiligheid nauwelijk, gehoorbescherming helemaal niet. Die namiddag heb ik nog penetrerende epoxy gekocht in de winkel bij de jachthaven. Daarmee wil ik de beams aan de binnenkant en buitenkant afwerken om te voorkomen dat er vocht in het hout kan binnendringen.
Vandaag, vrijdag, heb ik de voorste beam verder op maat gebracht met een een bandschuur machine en van binnen in de epoxy gezet en afgebouwd zodat nu al het structurele werk gedaan is. Het ziet er goed uit en ik heb er vertrouwen in dat het een hele sterke constructie is geworden. De lijm heeft de ruimtes helemaal gevuld en is door de schroeven en 20 lijmtangen gelijkmatig geperst en aan alle kanten iets uit de naden gekomen. Zo hoort dat en zo is het goed. Vrijdagmiddag sluit de fabriek om twee uur dus heb ik extra hard doorgewerkt en geen pauze gehouden. Ik ben vanmiddag na het douchen boodschappen gaan doen en naar de kapper gegaan. Toen ik met barbequespullen uit het winkelcentrum kwam was de lucht zo donker dat ik op de klok ging kijken of ik mij in de tijd vergist had. Ik haalde net de camping en toen barste de bui. Als een tropische donderbui viel er in een paar uur meer regen dan bij ons in een week. Het water stroomde over de grond maar zonk gelukkig ook weer weg in de zandbodem van het duinbos waarop de camping gelegen is. In de stromende regen is het niks geworden met de barbeque die ik mezelf beloofd had. De lamskoteletjes (6 euro een kilo) zijn in de koekenpan gegaan, de fles met driekwart liter bier (een euro) was snel op en de kwart watermeloen (1,5 Euro) ook. Als je werkt als een bouwvakker wil je ook eten als een bouwvakker. Toen al het eten op was werd het droog.

Het is nu alweer zondagavond. In het weekeind was de timmerfabriek dicht. Zaterdag heb ik het grootste deel van de dag in de boot doorgebracht. De binnenkant van beide rompen droog gemaakt en grondig geinspecteerd met een lamp en toen van een romp de wanden licht opgeschuurd. De vorige eigenaar had de buitenkant van de kajuitjes gespoten met witte verf maar niet even de moeite genomen om de kajuitluiken en raamopeningen dicht te plakken. Nu zit er naast de kliederige lijmresten ook een flinke hoeveelheid overspray verf op de blanke mahonie wanden. Allemaal onnodig werk en rotwerk. Een romp is nu schoon genoeg om afgewerkt te worden met een laag blanke epoxylak. Bij de andere romp ben ik halverwege gestopt. Het is heel warm in de rompen ook zonder het grote luik erop. Ik voel dat de warmte vooral van het dak komt en ik moet zeker voor betere isolatie en ventilatie gaan zorgen. Ik zeg altijd dat je niks hebt aan een grote kajuit in de tropen, het is gewoon te warm tenzij je een airco hebt. Waar je wel wat aan hebt is een grote kuip en dekruimte met een groot zonnescherm erboven. Ik ben gaan eten in het curry restaurantje aan de tweede haven. Ik kende de mensen nog die daar werken: een hindustaanse familie die zeven dagen per week elke dag honderden maaltijden klaarmaken. Hun restaurantje in twee garageboxen met een tiental tafeltjes buiten onder een luifel, maar ze hebben al een aantal jaren een prijs voor het beste afhaalrestaurant gewonnen en de klanten staan in de rij. Ik opk in mijn vieze werkkleding vol epoxylijmresten. Alle vleesgerechten waren al op dus ik nam een vegetarische curry met een fles bier erbij 3,50 euro. Voor de meeste nederlanders zal dit origineel klaargemaakte eten wel te pittig zijn maar ik vind het heerlijk. Voor toe een dikke oubliehoorn met heerlijk zelfgemaakt sorbetijs in het tentje ietsje verderop. Daar hoef ik niet voor in een van de chique restaurants aan de haven ook al is hun lokatie wel iets mooier. Thuisgekomen een grote pot groene thee opgedronken en dan hoor ik de buurvrouw huilen. Hun hondje al sinds 10 uur vanmorgen vermist. Overal gezocht de hele dag. Zou ie dood zijn zou ie gestolen zijn? Ik loop ook nog een keer de camping rond om hem te zoeken. Schattig klein hondje: Lady. Ze hadden haar al zeven jaar. Dan komt ook de staf van de camping zoeken en als ik onverrichter zake terug kom bij hun tent hebben ze haar net gevonden. Ze zat vast in een doornstruik in het bos achter het toiletgebouwtje. Een van de securitymannen zag de sporen in de aarde en volgde die en vond haar. Dolgelukkig. Alsof je je kind kwijt bent, zo ellendig hebben ze zich de hele dag gevoeld. Hondje nu maar aan de lijn houden. Ik sprak nog na met de spoorzoeker. Ook hij was opgelucht dat het nog voor donker gevonden was en in ons gesprek over gevaren van de bush voor zo'n hondje vertelde dat hier behalve de apen en honeybadgers ook hele grote slangen zitten die zo'n hondje in zijn geheel kunnen opeten. Dan vind je er niks meer van terug. Om negen uur naar bed.
Vanmorgen klusjes bij de caravan: werkkleding gewassen en aan de gaffel gewerkt, oude zeilnummers uit het grootzeil gehaald en de masttop afgebouwd. Ik wordt ziek van de onophoudelijke windvlagen. Deze wind noemen ze de Northerly. Richardbaai ligt net als Kaapstad op een winderige lokatie. Op een dag kan de wind meerdere keren draaien met rukwinden en regenbuien aanvoeren. Ik werd het zo zat dat ik alle spullen in de caravan en de auto gepropt heb en de caravan met het dak nog omhoog en het zonnescherm losbungelend heb weggereden naar een ander stuk van de camping. Ook hier draait de wind nog om je heen maar er is iets meer begroeing dat de ergste rukwinden dempt. In maart ging ik hier dood van de hitte en nu dit weer. Wat een moeilijk klimaat is dit. Als mijn bootje hier niet lag was ik allang vertrokken. Na de verhuizing van de caravan had ik geen zin meer om nog iets anders te doen dus ben ik weer naar het curryrestaurantje gereden om nu wel lamscurry te eten. Heerlijk. Er was een groep bikers ( motorclub) neergestreken en er werd muziek gemaakt. Ook bij deze mensen trekt mijn auto weer veel aandacht en grappig hoe ik ook met deze mensen praat zoals met iedereen. Ik heb in paleizen geslapen ( India) en in bladerafdakjes geleefd, met miljardairs gepraat ( Amerika) en met daklozen. Op de beste universiteiten met de meest geleerde mensen gesproken en ook met mensen omgegaan die niet weten wat een school is. Ik vind dat je ieder mens (en dier) moet respecteren. Als mensen voelen dat je ze niet beoordeeld en niet afwijst maar het juist leuk vind worden ze vanzelf opener en vriendelijker. In de jachthaven liggen ook een paar Nederlandse jachten. Ik zie de eigenaar van de Argonaut staan en spreek hem aan. Ze zijn in 2011 vertrokken uit Nederland. Al zeven jaar onderweg. Ze zijn gevaren via het caribisch gebied, Panama, Zuid Pacific, Australie, New Zealand, Indonesie, indische Oceaan, Reunion, Madagaskar, Mozambique. Ze zijn om de noordkant van Madagasker gekomen en dus geprofiteerd van deze wind. Ze maken zich zorgen ovet een bevriend jacht dat de zuidroute gekozen heeft. Als a.s. woensdag de wind omdraaid naar een Southwesterly en ze zijn nog niet binnen krijgen die een zware tocht. Hij heeft een afspraak dus ik ga terug naar de camping om te douchen en mijn verhaaltje te schrijven. Groen kikkertje in de douche onder het plankje voor zeep en shampoo. Fotos Iphone. Ik hoor een bushbaby roepen net achter de caravan, maar ik blijf zitten om te schrijven en zie ze niet. Vannacht of morgen misschien.