Duiken

Nieuw verslag. Duiken. Na twee nachten op de camping van de bushbabylodge ben ik 100 km naar het noorden gereden. De asfaltweg is uitstekend, maar vanwege de vele verkeersdrempels doe je er toch nog twee en een half uur over. Als er geen potholes zijn bouwen ze drempels! De camping ligt in een natuurreservaat. Beschermd wetlandbos en beschermd onderwaterrif. Het is een zeer dicht begroeid bosgebied direct aan zee. Er is een wirwar van smalle zandpaadjes en daaraan liggen campeerplaatsen uitgehakt in de dichte begroeing. Veel privacy maar wel een gevoel dat je door de begroeing bent ingesloten. Achterin is een duikcentrum gevestigd. Hoewel de camping bijna leeg is heb ik moeite om voor een persoon een betaalbaar plekkie te krijgen. (10 Euro per nacht) Anders moet ik voor vier personen gaan betalen. Zonder 4x4 auto kun je deze camping niet veilig oprijden, zo smal zijn de zandpaadjes en zo mul is het zand. Maar mijn auto en caravan voelen zich hier helemaal op hun gemak. Mensen komen hier om te duiken of te gaan vissen. Aan het begin is een parkeerplaats en daar kun je auto achterlaten om het strand op te gaan. Alleen tractoren en speciale autos mogen het strand oprijden om boten in het water te laten. Er zijn meerdere duikcentras en er wordt af- en aangereden met grote rubberboten om te gaan duiken en ook met sportvisboten met bossen zeevishengels aan boord. Er staan wel vijftien tractoren op het strand en tientallen trailers. Alle boten hebben twee buitenboordmotoren. De kleintjes twee keer vijfenzeventig PK de grotere twee keer honderdvijftig PK. Ik rij door naar het duikcentrum en schrijf me daar in. Ik was hier vorig jaar ook en een paar mensen kennen mij nog. Op woensdag en donderdag maak ik twee duiken per dag. Op vrijdag, zaterdag en zondag neem ik de duiklokaties die het verste wegliggen en dan duik ik maar een keer. Het is dan een uur varen heen en een uur varen weer terug. De afvaarten zijn zeer spectaculair. De duikers verzamelen om zes uur smorgens bij het duikcentrum. Met hun uitrusting worden ze in een grote aanhanger achter een tractor naar het strand gereden. Daar is een grote tent ingericht en zijn de persluchtflessen al naartoe gebracht. Daar maakt iedereen zijn eigen duikset klaar en die worden dan ook per tractor naar de boot gebracht. De duikers trekken hun duikpakken en duikschoenen aan. Dan krijgen ze instructie over de veiligheidsvoorschriften en de planning van de duik door de duikmaster. De groep wordt ingedeeld zodat iedereen een eigen duikbuddy heeft. Dan lopen ze naar de boot en houden die vast als ie door een tractor in het water wordt geduwd met een lange stang tegen de achterspiegel. De duikers houden de boot op zijn plaats in de golven totdat hij diep genoeg ligt dat de motoren naar beneden kunnen en die dan kunnen worden gestart door de schipper. Dan klimt iedereen snel aan boord en zet zijn voeten onder voetbanden. Iedereen krijgt een reddingsvest en instructie om zich vast te houden aan de greeplijnen. De brandinggolven zijn twee tot twee en een halve meter hoog. Ze komen niet recht op het strand aanrollen, maar van de rechterkant af evenwijdig aan dit stukje strand. Daarom kunnen de boten alleen hier het water in. De golven krullen precies hier om en storten zich dan in een massa schuim en borrelend water. Als iedereen op de gangboorden van de boot zit met zijn voeten vast en zijn handen vast en zijn reddingsvest om, geeft de schipper gas en vliegt de boot met enorme snelheid voorwaards om de krul van de hoge golf voor te zijn. Hij vaart parrallel met de golf totdat er een gedeelte is dat nog niet omkrult en dan wipt hij de boot net op tijd over het randje. Dan de volgende golf nog een keer en de daaropvolgende nog eens. Timing is everything! Soms kan de schipper geen lager gedeelte vinden en dan moet ie die golf voor blijven en terugstormen richting strand totdat die golf is omgekruld en hij door de schuimmassa heen kan varen naar de volgende breker. De schippers zijn allemaal zwarte afrikaners die een lange opleiding hebben gehad en dit elke dag doen, maar het zijn toch ware kunstenaars dat ze dit durven en kunnen. Buiten de branding leggen ze de boot even stil en dan gaan de reddingsvesten af. Dan varen we naar onze duikplek op tweemijl of vijfmijl of zevenmijl of negen mijl, want zover liggen deze riffen vanaf het startpunt gemeten, parallel aan de kust. Onderweg naar het sevenmile-reef of het ninemile-reef zien we bijna altijd dolfijnen spelen in de golven. Dan gaan we even met de snorkels op in het water om te kijken of ze zin hebben om te spelen. Op de duikplek aangekomen wordt de boot weer stilgelegd en trekt iedereen zijn flessen en vinnen, loodgordels en maskers aan. Voor mij dan ook nog mijn onderwatercamera. Op teken van de duikmaster laten we ons allemaal tegelijk achterover in het water vallen zodat de fles die op je rug zit het eerste in het water terecht komt en niet het gewicht daarvan op je lichaam of in je nek valt. Een snelle check of iedereen goed in het water ligt en dan laten we ons langzaam naar het koraalrif op de bodem zakken.
Zo ik heb even mijn schrijven onderbroken om naar de strandopgang te rijden. Ik reed heel voorzichtig want het pad is hobbelig en tussen mijn benen op de vloer van de auto staat een volle pan kippesoep. Die stond zojuist te pruttelen toen ik mijn verhaal begon te schrijven. Ik heb hem maar meegenomen want de Vervet aapjes op de camping zijn heel brutaal en klimmen zelfs door het raam van je caravan of auto nog naar binnen. Ze lusten de soep waarschijnlijk niet maar ze kunnen de hele boel omver trekken en je kamp in een puinhoop veranderen. Daarom berg ik alle voedsel meteen op in de auto en hou ik de deuren en de klep steeds dicht. De overvolle pan stond het vlakste op de bodem en in het midden van de wagen. Ik zit nu op het terras van het enige beachrestaurantje. Het is zondagmiddag drie uur maar het is dicht want de duikers en vissers zijn allemaal al weg. Er is een windkracht vijf opgestoken en er zijn prachtige witte koppen op de donkerblauwe golven gekomen. Gewoonlijk is er smorgens rustig weer met weinig wind en daarom vertrekken de boten zo vroeg. De aapjes en ik zijn de enige teleurgestelde gasten op het terras, maar er lopen nog wel een paar mensen langs het strand te wandelen of staan met een hengeltje te vissen.
Terug naar het duiken. De diepste plek is hier ongeveer dertig meter maar de meeste duiken gaan tussen de twintig en vijftien meter. Dan kan je ongeveer 45 minuten duiken totdat de fles met samengeperste lucht nog maar 50 bar druk heeft. Die laatste 500 liter lucht heb je nodig om in een langsaam tempo omhoog te komen en dan halt te houden op vijfmeter onder het oppervlak en daar drie minuten te wachten totdat de samengeperste stikstof die in die lucht zat ook de weefsels van je lichaam heeft verlaten. Dat heet decompressietijd.
Ik heb vanaf mijn achtiende gedoken en een intensieve training voor de veel moeilijkere Nederlandse omstandigheden gehad, maar ik ben gewoon een recreatieve duiker die alleen het water ingaat als er iets moois is om te fotograferen en als het water niet te koud is. Hier is het zevenentwintig graden en dus groeit er koraal met alle prachtige vormen en gekleurde vissen en onderwater dieren van een rif. Het is niet de top van de onderwaterbestemmingen maar als je toch in de buurt bent is het wel heel erg leuk. Geen grote haaien en walvissen hier, maar vandaag zag ik een hele grote tandbaars. Hij was wel minstens anderhalve meter lang en zestig centimeter hoog. Zijn bek is zo groot dat je hoofd en twee onderarmen er wel inpassen. Maar ik kwam voorzichtig dichterbij. Hij keek mij rustig aan en kwam toen lanzaam langszij zwemmen. Hij kwam zo dichtbij dat ik bang was dat ie binnen de dertig centimeter scherptebereik van de camara zou komen. Maar ik zwom niet en maakte geen snelle bewegingen. Zo zweefden we zij aan zij als goede vissevrienden een poosje samen in de flauwe deining met onze lichamen op maar enkele centimeters langs elkaar. Om te kunnen fotograferen zonder dat ik hem met mijn elleboog zou aanraken had ik iets meer ruimte nodig en uiteindelijk kon ik met de 25mm groothoeklens een paar fotos maken van zijn/haar enorme kop. Inmiddels hadden de andere duikers deze situatie ook opgemerkt en toen zij dichterbij kwamen met hun GoPro cameraatjes op stokstatiefjes voor zich uitgestoken ging de baars er rustig en waardig vandoor.
En zo is er behalve het genieten van het prachtige onderwaterlandschap met zijn veelgekleurde vissen en koralen iedere duik ook wel iets dat juist die duik weer speciaal maakt. De ene keer een leuke school gekleurde vissen die toestaan dat je er middenin zwemt, de andere keer een prachtige grote pijlstaartrog of een adelaarsrog die wegzwom van de groep duikers en precies naar mij toe omdat ik half achter een rots stil lag. In zijn kielzog een lipvis en een kleine haai. Omdat het water niet al te helder is en er met zes of acht duikers al gauw wat turbulentie en zweefvuil in het water ontstaat moet ik meestal heel dicht op mijn onderwerp kruipen en dat vraagt om heel behoedzaam en rustig te zwemmen. Eigenlijk moet je je nauwelijks bewegen en toch op de goeie plek en in de goeie positie ten opzichte van het licht en het onderwerp terechtkomen. Door in te ademen en je adem vast te houden kun je stijgen, door uit te ademen en te wachten voor je weer inademt kun je dieper zakken. Dan goed kijken door de camara en wachten op het juiste moment totdat ook de compositie goed of leuk is. T'is best moeilijk en best wel inspannend werken, maar het loont wel. Als de andere duikers savonds fotos kijken en van elkaar zien kunnen ze nauwelijks geloven dat ik de mijne tijdens dezelfde duik heb genomen. Maar zij zien natuurlijk wel eens een dier dat ik dan net niet gezien heb want ik probeer steeds stroomopwaards van hen te blijven om helder water te hebben. De meeste duikers blijven bovendien op een paar meter afstand van het rif omdat ze bang zijn voor de dieren die ze niet goed kennen of omdat ze hun zwemtechniek niet voldoende beheersen om dichtbij te komen en toch niks aan te raken. Sommigen weten juist heel veel van de vissen en zijn ermee tevreden om een nieuwe soort vis te hebben gezien, net als er vogelaars zijn die tevreden zijn met identificatie van een bepaalde soort vogel. Aan hen vraag ik vaak wat die of die vis op de foto nu eigenlijk is.
Ik het inmiddels een beetje jammer dat ik steeds in dezelfde maanden van het jaar hier ben. Ik zou liever nog vaker en nog langer hiermee bezig zijn. Maar dat is iets om nog aan te gaan werken in de toekomst hoop ik.
Nu hou ik op met schrijven. Ik ga een stukje langs de vloedlijn wandelen en dan terug naar mijn pan met kippesoep.