Storm en regen.

Weer gedonder met deze site, nu lkan ik mijn notities nirt openrn om die te kopieren naar dit verhaal. Ja hoor na vijf pogingen en drie keer opnieuw opstarten :
Het regent en mijn kampje is veranderd in een modderpoel. Het begon als een verfrissend buitje tegen de avond. Ik hoopte nog dat het niet zo overwaaien toen de eerste regenwolken tegen vijf uur smiddags wat verkoeling brachten. De eerste druppels heb ik in dankbaarheid op mijn blote lijf willen voelen. Maar toen kwamen de rukwinden met slagregens. Ik stond net buiten te koken onder het grote tentdoek. Ik heb nog de kleine militaire hakschep tevoorschijn gehaald toen de water op het laagste punt van het tentdoek niet meteen in de kurkdroge grond zakte en daar plassen begon te vormen. Even een geultje hakken zodat het onder de tent niet nat wordt. Maar een half uurtje later zag ik de water en modderstromen al mijn richting opkomen. Dat hou ik niet tegen met een schepje. Zoveel mogelijk opgeruimd. Mijn eten stond nog op en dus moest de tafel blijven staan. Ik heb de plastic doos met keukengerij op het veldbed gezet zodat die niet zou wegdrijven. Staande op twee keukentrapjes ben ik verder gegaan met koken totdat ik het eten mee naar binnen kon nemen. Nu is het half elf en opnieuw zware slagregens. Ik hoop dat het niet heel erg gaat worden zoals op 25 februari 2000 toen de rivieren vijftien meter stegen. Dan red ik het niet met mijn keukentrapje. Ik sta wel op het laagste deel van de camping, waar het water naar de drinkplaats van de dieren loopt. Juist daarom ben ik hier gaan staan. Vannacht zijn er nog vijf grote olifanten komen drinken op enkele meters van mijn bed. Een geweldige ervaring om deze reusachtige dieren zo dichtbij te voelen en te horen hoe hun enorme maag zich vult met het schone drinkwater. Ze genieten er zelf ook zichbaar van als ze met hun grote slurf wel tien liter tegelijk opzuigen en dan hun hoofd naar achteren brengen om het de punt van de slurf in hun mond te kunnen brengen. Dan laten ze de zuigkracht los en loopt het waters met grote snelheid hun slokdarm in. Dat is nog eens downloaden.
De hele dag is het een komen en gaan geweest van dieren die kwamen drinken. Als ik lang genoeg zou blijven zou ik ze individueel kunnen leren kennen, want in de vier weken dat ik hier nu sta zie ik elke dag dezelfde groepjes dieren terug komen. De Kudus, de Nyalas, de Warthogs, de Impalas, de Buffels, de Bavianen, de Vervetaapjes, de Olifanten. Ik schat dat er zo'n duizend grote zoogdieren zijn die van deze drinkplaats gebruik maken. Ik vraag me af waar de dieren nu zijn. Staan ze in de stromende regen te wachten of zijn ze onder de struiken gekropen? Zijn de jonge dieren bang omdat ze niet weten wat er opeens gebeurd? Zijn de olifanten en de buffels en de warthogs er blij mee? Zij houden zo van een bad en van het spelen in het koele water. En de mieren die overal rondlopen en waarvoor ik steeds zo snel mogelijk mijn afwas moet doen? Waar zijn zij als er opeens water op de grond blijft staan? En de duizenden vogels die dagelijks komen drinken en waar ik met mijn scoop al heel wat fotos van heb gemaakt omdat zij eerst neerstrijken op een boom voordat ze naar de grond afdalen om te gaan drinken in de plasjes die zijn achter gebleven in de voetstappen van de buffels en de olifanten. Zitten de jonge baviaantjes dicht tegen het warme lijf van hun moeder aangekropen en kijken zij vol verbazing naar deze nieuwe gebeurtenis in hun spannende omgeving? Het onweert ook en je voelt de luchtdruk van de donder. Als ik met mijn zaklamp door het raam naar buiten kijk stroomt er water en een modderstroom van vijf tot tien centimeter diep onder mijn caravan door. Maar de regen en de wind worden erger. Toen ik de caravan bouwde ging ik ervan uit dat ie net als de auto door tachtig centimeter water moest kunnen zonder dat het water naar binnen komt. Dat is ook ongeveer het punt waarop hij zal gaan drijven tenzij ik de onderbak open zet en toesta dat het water alles daarin nat zal maken. Ik hoop niet dat het zover komt. Als het in de loop van de nacht toch die kant op gaat kan ik nog proberen om de auto ervoor te rijden en de caravan aan te koppelen en onder het grote tentzeil uit weg te rijden naar een hoger gedeelte. Het hoogste gedeelte is tegen de helling van de heuvel op bij de receptie en het restaurant. Dit kamp bestaat al sinds 1934 maar ik weet niet of het eerder geheel overstroomd is. Missschien alleen het campinggedeelte? Het gaat nog harder regenen. Ondanks de rukwinden blijft het grote tentzeil goed staan. Het is 5 bij 6 meter en ik heb het andere zeil van 3 bij 4 meter er ook aan vast gemaakt om ook bij lage zon toch nog schaduw te houden. Even weer met de zaklamp buiten kijken. Het water stroomt onder de caravan door met behoorlijke snelheid weg in de richting van de drinkplaats. De waterstroom is op zijn diepste punt nu zo 'n tien centimeter.
Ik voel dat het matras op het bakonnetje waarop ik de laatste weken geslapen heb toch nat is geworden. Kennelijk slaat het grote doek door en is er water onder gekomen op het polyesterdak. Ik haal het tentje van muskietengaas waaronder ik geslapen heb weg om de tent van zwaar vrachtwagen zeildoek over het balkon te kunnen spannen. Gelukkig kan het allemaal van binnenuit. En het valt ook mee dat het electrische licht het nog steeds doet, dus wel verstandig om nu in actie te komen.
Maar achter het muskietententje hebben zich een aantal insecten verzameld en die maken nu dankbaar gebruik van de droge accomodatie aan deze kant van het muskietendoek. Ik hoop dat ze niet denken dat ontbijt en dinner ook inbegrepen zijn!
De vraag waar de mieren hun toevlucht zoeken is nu ook opgelost. Onder het zware zeildoek dat opgerolt lag waren ze bezig een dependance te stichten. Die beestjes hebben wel verstand van kwaliteit. Zo dat is klaar.
Ik ben nu ook beter voorbereid in geval ik zou moeten wegrijden. Het balkonnetje had ik thuis al aangepast zodat ik er ook een klein stukje mee zou kunnen rijden zonder alles eerst te moeten inschuiven en invouwen. En dat heb ik al een paar keer gedaan om te verkassen naar een beter plekkie op dezelfde camping. Door mijn aanpassing steunt het balkon nu niet alleen op stelpoten maar het hangt ook met roestvrij stalen kettinkjes aan het dak. Als ik de stelpoten inschuif kan het dus gewoon blijven hangen en kan ik er een klein stukje mee rijden.
Ik heb nu ook aan die kant van de caravan gezien dat de modderrivier precies onder mijn caravan door loopt, maar hij stroomt wel goed en snel af in de richting van de drinkplaats voor de dieren. Wat zullen de buffels en de warthogs van de week veel genieten!
Behalve een aantal nachtvlinders en kevers is er nu ook een prachtige libelle van acht centimeter lang en een centimeter dik naar binnen gekomen. Hij zat vast tussen de deur en het muskietengaas gordijn dat daar voor hangt. Hij begon hard met zijn vleugels te klapperen toen ik langs liep en is nu blij dat ie weer vrij is. Hij vliegt heel begheerst in de beerkte ruimtevzpal een helikopterpiloot. Nadat de libelle en de nachtvlinders even rond het lampje hebben gevlogen zijn ze nu tot rust gekomen tegen het gordijn en op mijn handdoek die aan het kapstokje hangt. Als ze rustig blijven zitten mogen ze van mij wel tot morgen de bui uitzitten. Het lijkt dat ze dat begrijpen want ze houden zich opvallend stil ondanks de aantrekkingskracht van het lamplicht. Oh, een grote nachtvlinder voelt zich zeker aangesproken en begint nu als een dolle rond het lampje te vliegen. Maar het is nu ook al bijna kwart voor een en ik ga proberen wat te slapen. De kracht van de buien is iets afgenomen dus ik kan beter nu wat rust nemen voor als er vannacht nog meer zou komen.
Tegen een uur of vijf wordt ik wakker gemaakt door de nachtvlinder. Hij vliegt in mijn gezicht. Ik jaag hem weg maar hij blijft terugkomen en gaat op mijn borst zitten. Ik zet het raam helemaal open en dan vliegt ie naar buiten.
Als ik om zeven uur weer wakker wordt is het droog. Allleen vanuit de bomen druppelt het nog. Ik hoor in de verte een leeuw roepen. En ook de hoge hinnik van een zebra. De leiders van een groep zebras maken een hoge hinnik als ze alarm roepen of als ze de kudde bijeen willen hebben voor een gezamenlijk vertrek.
Het water staat niet meer op de grond en ik ga proberen hoe zacht de grond nog is.
De lucht is nog grauw en het mieser regent. De grond rond de caravan is bedekt met een laag modder, maar de modderlaag is net hard genoeg om er op te lopen zonder dat je er te diep in wegzakt. Het tentdoek is aan de achterpunt losgeslagen en ik zet het opnieuw vast met een langere scheerlijn. Ik maak een lekkere mok koffie en eet er een paar rusks met marmelade bij.
Ai, een van de spanbanden van de zitting van mijn stoeltje breekt. Dan ga ik eerst maar even naar binnen want het begint ook wat meer te regenen. Even nadenken hoe ik het stoeltje kan repareren. Gisteren heb ik nog leuk gepraat met Bjorn en Nikkie. Zij heeft net een aanstelling gekregen als arts in Kruger. Hij is geoloog. Ze moeten nu als kennismaking een aantal kampen en outposts gaan bezoeken. Ik ontmoette haar in de observatiehut en hielp haar met de instellingen van haar camera voor de nachtfotografie bij kunstlicht. Ze vertelde dat ze Kruger geweldig vind, maar ze mist de openheid van de oceaan en dat is precies ook mijn gevoel hier. Toch wel heerlijk dat je niet helemaal omringt bent door mensen met hun herrie machines, maar de oceaan geeft nog een ruimer gevoel dan bossen. Ze zijn net drie maanden terug aan wal. Ze hebben met een 44voets catamaran precies de tocht gemaakt waar ik al een paar jaar over loop te denken. Via de kust van Madagaskar en de Comoren langs de kust van Mozambique naar het noorden en dan oversteken naar de Seychellen en terug naar de kust van Tanzania. Ze waren vertrokken in april en waren negen maanden onderweg tot december. De wind is stabiel en rustig in deze maanden. Het stormseizoen is nu, van december tot en met maart. Hun boot ligt nu aan een mooring in Tanzania. Aan een afmeer lijn. Hoe gaan ze verder? Misschien de boot verkopen of genoeg geld gaan sparen voor een volgende reis overzee? Ze zijn pas dertigers dus te jong voor een leven als yachties, maar het verlangen naar die vrijheid is vooral bij Nikkie heel sterk en zal wel niet meer weggaan. Zij zou haar hele leven wel willen blijven varen. Hun boot is op dit moment boven mijn budget maar misschien zoeken ze wel betalende bemanning voor hun volgende reis. Voor mij zijn er ook alternatieven. Een Dow kopen bijvoorbeeld. Of er een huren met bemanning. Die zijn gemaakt voor deze wateren en dan heb je ook geen problemen met verzekeringen enzo. Natuurlijk is een solide gebouwde caramaran van zo'n formaat wel een droomschip met alle faciliteiten aan boord en snelheid en een geringe diepgang. Hoe dan ook, ik moest toch maar eens een yacht certificaat gaan halen als ik weer in Nederland ben of anders hier in Zuid Afrika. Zelf hebben zij Hobiecat gevaren, ook wedstrijden, zelfs op lake Malawi. En toen ervaring op jachten opgedaan door mee te zeilen op delivery. Van de week heb ik ook leuk gepraat met Herman en Yvon, een Zuid Afrikaans stel. Zij zijn achter in de vijftig. Hij heeft een antiek caravannetje uit de jaren zestig gerestaureerd en dat opnieuw ingericht. Dat trekken ze nu achter hun bijna nieuwe Toyota Landcruiser in Editie uitvoering met alle luxe opties! Hij heeft als aannemer gewerkt en een farm gekocht en zijn spaargeld belegd. Ze zijn nu een grote vakantiereis aan het maken want ze wonen in Oudtshoorn aan de zuidwest kant van Zuid Afrika.
Het is inmiddels droog geworden en ik ga het tentje van zware zeildoek dat ik over het balkonnetje had gezet opklappen zodat er meer licht en lucht naar binnen kan komen.
Ik ben het stoeltje aan het reparen met twee stukken van een spanband als Thomas, de kampmanager, langs komt om te informeren hoe het er mee gaat. Voor de natuur zijn zij erg blij met deze flinke hoeveelheid water vertelt hij met een blij gezicht. Aan het modderspoor op de banden van mijn caravan kun je goed zien dat het water tot aan de helft van de hoogte van het rubber gestaan heeft meer dan tien centimeter.
Het is nog steeds bewolkt maar het is wel opgehouden met regenen.
Tegen tien uur voel je de zonnewarmte een beetje doorkomen, hoewel het de hele regenperiode niet koud is geweest en ik alleen in een onderbroek-boxershort heb gelopen. De rest van de dag blijft het droog, maar ik heb geen enkel dier meer naar de drinkplaats zien komen.