Wildlife fotograferen in Mfolozi national park.
Blijf op de hoogte en volg Fred
12 Maart 2014 | Zuid-Afrika, Richards Bay
Gisteren was ik al om zes uur wakker en al snel begonnen met inruimen. Om half acht reed ik richting het Mfolozi National Park waar ik nog voor tienen arriveerde. Het bijna honderd vierkante kilometer grote Park vormt samen met het even grote en ten noorden ervan gelegen Hsushuwe, (spreek uit sjloesjloewie) een van de grootste en oudste nationale parken van Zuid Afrika. Het is nog het exclusieve jachtgebied van Zulukoning Shaka geweest, zoals zoveel nationale parken ter wereld begonnen zijn als privee jachtterreinen van koningen. Dat brengt mij meteen even terug bij reizen in India. Daar zijn alle nationale parken begonnen als exclusieve jachtterreinen in privee bezit en onder supervisie van de plaatselijke radjas en sultans. In die tijd werd er strikt wildbeheer gedaan en opgetreden tegen poachers (stropers). Sinds de monarchien daar zijn afgeschaft en de overheid bestaat uit ambtenaren is het land door corruptie en zelfverrijking te gronde gegaan. Als er op een landkaart een nationaal park staat getekend en je gaat ernaar toe dan is er bijna niets meer van over. Zo lijkt het nu ook te gaan met Mfolozi. De wegen zijn kapot en er zijn lodges gebouwd in het eerste deel van het park en tot aan het centraal gelegen Mpila heb ik alleen een paar angstig wegrennende impala antilopen en een paar wilde zwijntjes gezien. Die antilopen in het hoge gras heb ik wel prachtig op de plaat gezet. Er was in het park geen camping toegestaan hoewel er echt ruimte genoeg was in Mpila en ik heb mijn aanhanger afgekoppeld en die dan maar daar laten staan terwijl ik de rest van mijn ronde ging rijden. Er was ook geen restaurantje en het winkeltje had nauwelijks iets te eten te koop. Toiletten verouderd en later hoorde ik van mensen die er overnacht hadden in een van de bungalows dat die ook te duur en verouderd waren. Pas helemaal achter in het park, ver van de omringende woongebieden ban mensen, waar er alleen maar gravel- en onverharde weggetjes zijn, kwam ik een fraaie rijkdom aan grote dieren tegen. Het had geregend en dan is er een grote kans op leeuwen op de weg. Zoals alle katten houden leeuwen niet van natte poten en dan lopen ze liever op het midden van een weg waar het droog is. En ja, drie leeuwinnen. Grote, volwassen dieren. Ze zagen eruit dat ze volle buiken hadden, maar toch onderweg, misschien na een jachtpartij op weg terug naar hun groep. Er waren nog een paar autos bij die ze volgden tot er een van drie leeuwinnen gescheiden raakte en de andere twee de bosjes ingingen om te wachten. Dit gaf mij een mooie kans om ze te fotograferen. Ik lette er speciaal op of ze anders dan normaal op mijn zebra-auto zouden reageren en ik denk dat ze inderdaad in het begin meer dan normaal geinteresseerd waren en allert en recht naar mij bleven kijken. Dat levert wel een paar mooie foto,s op. Verderop kwam ik een familie neushoorns tegen, vader moeder en twee halfwas, wat ook een hele leuke groepsfoto opleverde. Nog meer impalas, een paar zebras en en wrattenzwijntjes en giraffen. Wel veel olifantenpoep op de weg, maar misschien door de dichte begroeiing geen olifant gezien. Olifanten houden juist wel van water op hun huid, dus die grazen graag tussen dichte begroeing als het heeft geregend. Later nog meer keren neushoorns en ook nog een mooie foto van een vogel, een roller, die een gevangen sprinkhaan opgooit om hem te keren zodat hij hem naar binnen kan slikken. Toch bij elkaar heel heel tevreden, maar zeer vermoeiend. Het park is heel groot en de wegen zijn heel slecht dus je hebt zoveel aandacht voor de weg zelf nodig dat ik tegen vieren doodmoe werd, maar nergens een plekje om even de benen te strekken of iets te eten behalve water en biscuitjes die ik bij me had. Eindelijk terug bij Mpila en een meegenomen mango gegeten, handen wassen en even naar het toilet en toen de aanhanger aangekoppeld en dan is het nog drie kwartier rijden over zeer veel gaten in de weg tot aan de ingangspoort. Daarna nog een uur tot aan de snelweg, ook over een weg waar ze bij elk dorpje en elke schooltje een aantal gemene verkeersdrempels achter elkaar hadden aangelegd. Dat is stevig remmen en heel langzaam erover heen en dan nog een keer of vier vijf zes. Dan wer een paar kilometer met normale snelheid van zestig en dan weer die drempels. Eindelijk bij de snelweg aangekomen ben ik nog veertig kilometer in het bijna donker doorgereden tot de camping van Bushbabies. Voor de poort wachtend was het aarde donker en er werd niet open gedaan. Ik heel hard roepen en een passerende automobilist hielp mij even met de toeter. Nu weet ik dus waarvoor je een toeter nodig hebt in Afrika. Toen kwam er wel iemand aanlopen die mij meteen herkende als Nederlander. Pim is de Nederlandse eigenaar van Bushbabies. Hij heeft samen met zijn afrikaanse vrouw acht jaar geleden deze lodge met camping, onder grote oude bomen, gekocht en helemaal opgeknapt. Het ziet er allemaal heel verzorgd uit, alleen de electriciteit was in de hele buurt uitgevallen door de regenbui die ze gisteren gehad hebben en dus werkte de intercom bij de poort niet en ook de landlijn van de telefoon niet. Ja, alleen die toeter. Al gauw zit ik bij hen aan een grote tafel met gasten die bij het licht van wat olielampen praten en eten. Het is warm buiten en met een luchtvochtigheid van 85 procent. Een lekkere maaltijd en twee biertjes later stap ik nog even in het zwembadje om af te koelen in plaats van de douche zonder licht en daarna word ik erg moe en ga ik kruip ik in mijn heerlijke hutje terwijl de oerwoudgeluiden om mij heen de hele nacht doorgaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
