Toch een boot gekocht

Hoe leuk het ook is om met een rubberboot vol duikers over het water te racen naar een mooie duikplek, elke keer dat ik in die boot zat verlangde ik er naar om daar in een eigen zeilbootje te varen met alleen het geluid van het kabbelen van het water tegen de boeg. Hoe leuk het ook is om met 8 man overboord te springen om enkele minuten met dolfijnen te zwemmen, elke keer verlangde ik ernaar om daar met een eigen bootje zonder motor tussen te kunnen varen en ze desnoods uren lang in hun omgeving te kunnen observeren. Daarom ben ik vrijdag toch nog maar een keer teruggereden naar Richardsbay om daar te gaan kijken bij het bootje dat ik vorig jaar op het oog had maar waar ik op afknapte omdat er veel meer aan moest gebeuren en bijgekocht moest worden dan ik uit de advertentie en de emailcontacten had begrepen. Inmiddels had ik wel al honderden uren zitten studeren op het ontwerp en de veiligheid en de geschiktheid voor mij. En plannen gemaakt hoe ik het herstel zou moeten aanpakken en er zelfs al spullen voor gekocht. Ik belde de eigenaar op en hij was nog niet verkocht. De eigenaar had het bootje 15 jaar in zijn achtertuin laten liggen. Volgens verhaal is ie gebouwd door een europese dokter die hem tijdens zijn verblijf in Swaziland zelf gebouwd had maar toen ie bijna klaar was besloot om een grotere te gaan bouwen. De huidige eigenaar vond hem prachtig, net als ik, maar hij heeft helemaal geen zeilervaring en had hem in het begin wel netjes afgewerkt en gelakt, maar ook niet verder afgebouwd en toen laten liggen totdat het regenwater begon in te werken op de dekluiken en de verbindingsbalken tussen de rompen. De plekken met houtrot die daar ontstaan zijn had ie wel netjes opengemaakt en het zachte hout verwijderd maar niet opnieuw opgebouwd en zelfs niet toegedekt. Geen tijd en er ook geen zin meer in. Nu nog wat financiele tegenslag gehad en wat problemen met de gezondheid jij is nu 64. Hijzelf en zijn vrouw wilden er nu wel echt vanaf. Ik heb het nogmaals goed bekeken om er zeker van te zijn dat er geen structurele schade was ontstaan. Toen een reele berekening gemaakt van de kosten om hem te herstellen en alsnog compleet te maken ( een voorzeil, een motor, drie nieuwe beams, dakluiken helmstokken, tuigage, navigatie, veiligheid, enz kwam ik uit op een kwart van zijn oorspronkelijke vraagprijs. Dat was wel iets te laag maar het geeft de ander ook de kans om in de onderhandeling iets erbij te scoren dus met 300 euro erbij kwamen we uit op een bedrag van 1200 euro. Gunstig voor mij is dat de waarde van de Rand het laatste jaar flink gedaald is terwijl de eigenaar in zijn besteding en gevoel van waarde daar niet veel van merkt.
De week die volgde was heel druk voor mij. Eerst twee dagen in de achtertuin van die mensen gewerkt om hem schoon te maken en grondverf op de kale plekken te smeren. Dat is ook de beste manier om heel precies te kijken wat er aan de hand is. Toen begon het te regenen en dat ging 36 uur zonder ophouden door. Had ik wel net op tijd alles afgedekt met zeildoek maar na alle droogte van het afgelopen jaar was ik de enige in Afrika die nu even niet naar regen verlangde. Toen maar wat tijd aan organisatie besteed. Lid geworden van de plaatselijke jachtclub en een ligplaats gehuurd; op zoek gegaan naar iemand die watervast marineply (hoogste kwaliteit triplex) kon bestellen en op zoek gegaan naar een geschikte buitenboordmotor. Grote motoren van 60 - 200 pk zijn er hier zat te koop, maar kleintjes 6 - 15 pk helemaal niet. Mijn ideaal zou zijn: twee van 5 of 6 pk. Die zijn nog net licht genoeg om eraf te tillen en binnen op te bergen tegen diefstal. Ik kan ze dan ook in de caravan meenemen als ik die weer naar de stalling rij om
naar huis te gaan. Twee is veiliger en geven veel kracht om door branding heen te komen. Ze zijn omkeerbaar zonder keerkoppeling voor als je tegen het strand opvaart, en ze gebruiken heel weinig brandstof. Maar niks gevonden of ik zou nieuw moeten bestellen en dat is best wel duur met het risico van diefstal. Voor de vrijdag hebben we een trailer gehuurd. Ik kan het bootje makkelijk achter mijn eigen auto hebben want hij is ontworpen om trailerbaar te zijn. Op 8 meter lengte weegt ie in totaal maar 700 kilo en als de rompen tegen elkaar liggen is dat 2 meter vijftig breed. Ik kan hem dus ook bijvoorbeeld naar lake Malawi of een van de andere grote meren vervoeren of op rivieren varen als de Zambezie, de Kongo of de Nijl. Of in een container opbergen of laten vervoeren. In het water is het ook een gewicht en afmeting die ik alleen gemakkelijk aan kan: zeil hijsen en reven, boot afduwen, erop en eraf stappen enz. Op het land kan ik een punt van een romp met de hand net nog tillen en dus iets verplaatsen om hem uit te lijnen of te verven. Met hulp van David, een bestuurslid van de jachtclub, hebben we drie extra man ingehuurd om hem uit de achtertuin te tillen en op de gehuurde trailer te kunnen zetten. Toen zijn we hem vrijdag gaan ophalen. Het was wel flink inspannend voor mij. Omdat het een autotransporttrailer was hebben we maar een romp tegelijk erop gezet. Dus voor mij drie keer heen en weer rijden en die mensen instrueren en alles goed vastsjorren en checken en zorgvuldig eraf tillen en plaatsen enz. Maar om 1 uur smiddags lag ie tussen de grote jachten op de werf van de jachtclub en moest ik hem alleen nog afdekken want het begon opnieuw te regenen en ik moest ook de trailer nog terugbrengen. Rest van de middag douchen en eten en uitrusten. Zaterdag ook nog de hele dag gewerkt. Zorgvuldig uitlijnen van de rompen, passen en meten en meteen al met lijm en plamuur aan de slag. Tussendoor steeds bezoek van ervaren clubleden die gelukkig zeer positief waren en het een perfect bootje vinden voor het mijn doel. Zij hebben veel jaren ervaring met deze ontwerpen en er zijn er hier diverse zelf gebouwd. Richardsbay is ook de eerste aanloophaven voor oceaanzeilers die vanuit Australie en Indonesie doorgaan naar Brazilie en dan hier soms een of twee seizoenen op de kant blijven staan om groot onderhoud en reparaties te (laten) verrichten. Dus er is heel veel ervaring en gelukkig ook belangstelling van die kant wat al wat leuke contacten heeft opgeleverd. Verder zit hier een hele grote reddingsdienst die zelfs in internationale wateren vaart want Richardsbay is ook een grote industriehaven. Ook de jachthaven is uiterst professioneel georganiseerd en de jachtclub heeft het hele jaar door allerlei gezellige activiteiten. Ik heb ze het afgelopen jaar gevolgd via hun website.
Het hele weekeind heeft het geregend. Iedereen is blij maar mij komt het even niet goed uit. Ik ben wel zondag nog naar de bouwmarkt gereden en heb het beste hout uit de schappen gehaald. Er wordt hier veel hout uit kleinere stukjes opgebouwd wat voor een sierlijstje niet erg is maar voor constructiewerk heb je er niks aan. Goed hout is bijna niet te koop. Van lange latten voor plinten ben ik toen begonnen om helmstokken te maken. Die moeten over een lengte van 2 meter veertig een kromming krijgen van 30 centimeter omdat de roeren van een catamaran net als de voorwielen van een auto sturen: de ene moet een wijdere bocht afleggen dan de andere en dus worden de wielen/roeren niet onder dezelfde hoek gestuurd als je aan het stuurwiel draait. Dat heet camber. De helmstok heb ik uit twee paralelle latten (plinten) gebouwd met klosjes ertussen. Een kant klemgezet onder de hoekpunt van de caravan en andere kant naar de grond getrokken met een spanband. Klosjes tussen de paralelle latten geschoven en metjes de kromming uitgemeten en toen met bouten de uiteinden van de gebogen latten aan elkaar vastgezet. Toen een voor een de klosjes ertussenuit gehaald en met lijm eraan weer ertussen gezet. Laten drogen en dan heb je een prachtige gebogen ladderconstructie die licht is van gewicht en met een grote trek- en duw sterkte. Vanmorgen tussen de regenbuien door de tweede gemaakt en de crossbar of verbindingslat tussen de helmstokken gemaakt. Die heb ik verlijmd van twee halve ronde met een derde lat ertussen.
Het was wel een beetje improviseren maar dat deed de ontwerper van deze scheepjes James Wharram, ook in het begin. Hij voer met een zelfbedachte eigenbouw de atlantische oceaan op vanuit engeland en standde uiteindelijk op Trinidad waar hij op het strand zijn tweede boot bouwde. Volgens onbevestigde geruchten had ie alleen een schelp en een cocosnoot als gereedschap terwijl ie ook nog de hele dag afgeleid werd door twee naakte vrouwen waarmee ie uiteindelijk terugvoer naar Wales. Dat laatste had ie natuurlijk nooit moeten doen want toen is ie in Engeland hard aan werk gegaan en nu zijn er een tiental Wharram ontwerpen waarvan er duizenden door amateurs gebouwd zijn die allemaal op zoek zijn naar een leven met twee naakte vrouwen op een rustig tropisch strandje. Geen wonder dat die strandjes steeds moeilijker te vinden zijn.