Hoera Regen
Blijf op de hoogte en volg Fred
21 Februari 2016 | Zuid-Afrika, Clarens
Hoera het regent. En dat meen ik, ondanks dat ik net mijn wasgoed aan de lijn heb opgehangen.
In dit deel van Afrika is nog veel te weinig regen gevallen dit jaar. De watervoorraden raken snel op en als het zo blijft kunnen de boeren de droge winter die gaat komen niet zonder grote schade doormaken. Ook de wilde dieren lijden verschrikkelijk onder de droogte. De meertjes en poeltjes drogen op en dieren die dagelijks moeten drinken of in het water moeten overleven proberen weg te trekken of ze sterven. In Kruger schijnen nu vooral de hippos massaal te sterven. Die zijn territoriaal en als hun water opdroogt sterven ze door oververhitting en door uitdroging en verbranding van hun huid.
Maar ik ben niet meer in Kruger. Ik ben ver naar het zuiden gereden en ben nu op de grens met Lesotho. Ik zit in het Golden Gate National Park in Vrijstaat.
De camping ligt in een prachtige vallei die omgeven is door zwaar ge-erodeerde zandsteen kliffen. Enorme brokstukken zijn er van deze kliffen afgebroken en die liggen nu in het groen totdat ook zij in weer kleinere stukjes zullen opbreken. De hoge kale kliffen zijn rood en geel van kleur door de opgeloste mineralen in het zandsteen. Die kleuren gloeien tegen de avond door het lage zonlicht en de warmte die zij gedurende de dag hebben opgenomen. Daar komt de naam Golden Gate vandaan. Deze vallei heeft al meer van dit soort donderbuien gehad en is al prachtig groen. In het midden loopt een beekje met stromend water en daar sta ik met mijn caravannetje zo dicht bij dat ik het geluid van het ruisende water kan horen. Deze vallei is trechtervormig en de camping ligt op het smalste deel. Misschien dat daardoor de wolken worden samengedreven en het zwaar onweert. Vijftien kilometer verder is de vallei veel breder en is er een glooiend heuvelland ontstaan. Daar ben ik elke namiddag naar toe gereden om te fotograferen. Flinke kuddes zwarte Wildebeest en Blesbokken heb ik er gezien, maar ook Spingbokken, Zebras en Rood Hartebeest. Tegen de achtergrond van het spectaculaire heuvellandschap en de rode zandsteenformaties is dat mooi fotograferen. Toen ik op deze camping aankwam stond er een ander caravannetje met .....Nederlanders. Dat wil zeggen: zij is hier geboren uit Nederlandse ouders en hij heeft haar leren kennen en zijn bedrijf in Nederland van de hand gedaan om hier een nieuw bedrijf te beginnen. Nu zijn ze bijna gepensioneerd. Ze zijn lid van de Honorairy Rangers. Een natuurliefhebbers organisatie die het komende weekeind hier een vogelobservatie en gezelligheids bijeenkomst hebben georganiseerd. In de loop van de week is de camping dus langsaam volgestroomd met honorairy rangers! Gelukkig zijn ze redelijk rustig van aard.
Eergisteren ook onverwacht een ontmoeting met de Italianen die ik drie jaar geleden in Kalaghadi ontmoet had. Zij rijden ook met eigen auto. Zij hadden in Italie een restaurantje hoog in de Italiaanse alpen. Je kunt er alleen te voet komen. Daar werkten ze zes maanden per jaar en de andere zes maanden kamperen ze in Afrika. Ze zijn bijna heel afrika doorgeweest: het noorden, het oosten en nu zuidelijk Afrika. Ze komen nu net teruggereden uit Zambia omdat het daar maar niet ophield met regenen en hun spullen in drie weken nog niet droog waren geweest! Zo verschillen de omstandigheden in dit enorme continent. Vlak voor deze reis hebben ze hun restaurantje verkocht. Het was oud familiebezit van hem, dus wel met pijn in zijn hart, maar hij is nu 74 geworden dus het moest er toch een keer van komen. (Ik ben verbaast, hij ziet eruit als 47). Nu willen ze nog langer en nog vaker in Afrika kunnen reizen. Het was een hartelijke weerzien met veel bijpraten.
Vrijdagmiddag en nu ook zaterdagmorgen is het met de rust gedaan. De Harley Davidson club heeft Clarens een leuk toeristisch stadje aan de rand van het National Park uitgekozen voor hun bijeenkomst. Ze hebben een hele grote partytent op het dorpsplein opgezet en nu rijden ze in groepjes met hun knetterende motoren al de hele morgen door de vallei en langs de camping. Ik maak een praatje met ze. Dit is de chapter van Johannesburg en omgeving. Er waren meer dan vijfhonderd inschrijvingen.
Vannacht een zware onweersbui recht boven ons. De bliksem was zo fel dat ik niet alleen de gordijnen en luxaflex heb dichtgedaan maar in bed gelegen heb met mijn handen voor mijn ogen. Dan nog wou ik door een klein spleetje toch iets zien en kreeg ik pijn in mijn linkeroog.
Vanmorgen was er nog zo'n bui en nu, om drie uur smiddags, is er weer een hele zware losgebarsten. Ik zag de lucht inktzwart worden en heb nog op tijd wat hulplijnen bijgespannen aan de luifel en ook extra lange lijnen aan de hoekpunten van de caravan zelf. Door de trechtervorm van deze vallei ontstaat er een concentratie van wolken maar ook van wind. Door die buien is deze vallei wel prachtig groen. Een familie die net uit de zuidelijke Karoo zijn komen rijden konden hun ogen niet geloven. Bij hen is er vorige week voor het eerst van het jaar een klein buitje gevallen Voor de rest is het er nog altijd kurkdroog.
Ik ben om half zes toch een rit gaan maken naar de vlakte waar de kuddes dieren grazen. Ook met stromende regen en zware dinder en bliksem is het vanuit de auto mooi fotograferen. Stemmige beelden met dieren in de regen en nevelige bergen op de achtergrond. Heel mooi. Hoera, ik zie ook Eland. Een heel ander soort dier dan de europese/Amerikaanse Eland. Dit is een grote antilope met puntige horens. Wel jammer dat de meeste dieren hier meteen op de loop gaan als ik de auto stop. Ze houden pas stil op een flinke afstand. Daaraan kun je zien dat hier door mensen gejaagd is. Misschien wordt er nog steeds gejaagd want er zijn geen grote roofdieren in dit nationale park. Ik ben in het donker teruggereden met zwaar onweer en bliksem om mij heen. Gelukkig is de weg een goede asfaltweg met oplichtende strepen want het zijn gevaarlijke haarspeltbochten en stijle hellingen: tweede versnelling. Ik heb deze weg nu al een keer of zes gereden dus inmiddels weet ik wel wat ik ongeveer kan verwachten.
Bij de caravan aangekomen ga ik onder de voorluifel mijn eten koken. Het regent nog steeds. Dan naar de fotos kijken en de onscherpe opnames er alvast uitgooien, verdere selectie later. En dan ga ik mijn moeder opbellen. Gelukkig gaat het goed met haar. Ze is weer terug in haar huisje na opname voor revalidatie.
Het blijft regenen dus de afwas stel ik uit tot morgen. De telefoon en de camarabatterij gaan aan de laders en het ventilatorkacheltje zet ik aan om de vochtigheid buiten te houden. Dan is het tien uur. Nog even een stuk lezen in het boek over de geologie van Afrika. Wat staat daar veel in. Ik wou dat ik het allemaal sneller kon onthouden. Maar de dagen beginnen hier vroeg en dus ook vroeg naar bed.
In dit deel van Afrika is nog veel te weinig regen gevallen dit jaar. De watervoorraden raken snel op en als het zo blijft kunnen de boeren de droge winter die gaat komen niet zonder grote schade doormaken. Ook de wilde dieren lijden verschrikkelijk onder de droogte. De meertjes en poeltjes drogen op en dieren die dagelijks moeten drinken of in het water moeten overleven proberen weg te trekken of ze sterven. In Kruger schijnen nu vooral de hippos massaal te sterven. Die zijn territoriaal en als hun water opdroogt sterven ze door oververhitting en door uitdroging en verbranding van hun huid.
Maar ik ben niet meer in Kruger. Ik ben ver naar het zuiden gereden en ben nu op de grens met Lesotho. Ik zit in het Golden Gate National Park in Vrijstaat.
De camping ligt in een prachtige vallei die omgeven is door zwaar ge-erodeerde zandsteen kliffen. Enorme brokstukken zijn er van deze kliffen afgebroken en die liggen nu in het groen totdat ook zij in weer kleinere stukjes zullen opbreken. De hoge kale kliffen zijn rood en geel van kleur door de opgeloste mineralen in het zandsteen. Die kleuren gloeien tegen de avond door het lage zonlicht en de warmte die zij gedurende de dag hebben opgenomen. Daar komt de naam Golden Gate vandaan. Deze vallei heeft al meer van dit soort donderbuien gehad en is al prachtig groen. In het midden loopt een beekje met stromend water en daar sta ik met mijn caravannetje zo dicht bij dat ik het geluid van het ruisende water kan horen. Deze vallei is trechtervormig en de camping ligt op het smalste deel. Misschien dat daardoor de wolken worden samengedreven en het zwaar onweert. Vijftien kilometer verder is de vallei veel breder en is er een glooiend heuvelland ontstaan. Daar ben ik elke namiddag naar toe gereden om te fotograferen. Flinke kuddes zwarte Wildebeest en Blesbokken heb ik er gezien, maar ook Spingbokken, Zebras en Rood Hartebeest. Tegen de achtergrond van het spectaculaire heuvellandschap en de rode zandsteenformaties is dat mooi fotograferen. Toen ik op deze camping aankwam stond er een ander caravannetje met .....Nederlanders. Dat wil zeggen: zij is hier geboren uit Nederlandse ouders en hij heeft haar leren kennen en zijn bedrijf in Nederland van de hand gedaan om hier een nieuw bedrijf te beginnen. Nu zijn ze bijna gepensioneerd. Ze zijn lid van de Honorairy Rangers. Een natuurliefhebbers organisatie die het komende weekeind hier een vogelobservatie en gezelligheids bijeenkomst hebben georganiseerd. In de loop van de week is de camping dus langsaam volgestroomd met honorairy rangers! Gelukkig zijn ze redelijk rustig van aard.
Eergisteren ook onverwacht een ontmoeting met de Italianen die ik drie jaar geleden in Kalaghadi ontmoet had. Zij rijden ook met eigen auto. Zij hadden in Italie een restaurantje hoog in de Italiaanse alpen. Je kunt er alleen te voet komen. Daar werkten ze zes maanden per jaar en de andere zes maanden kamperen ze in Afrika. Ze zijn bijna heel afrika doorgeweest: het noorden, het oosten en nu zuidelijk Afrika. Ze komen nu net teruggereden uit Zambia omdat het daar maar niet ophield met regenen en hun spullen in drie weken nog niet droog waren geweest! Zo verschillen de omstandigheden in dit enorme continent. Vlak voor deze reis hebben ze hun restaurantje verkocht. Het was oud familiebezit van hem, dus wel met pijn in zijn hart, maar hij is nu 74 geworden dus het moest er toch een keer van komen. (Ik ben verbaast, hij ziet eruit als 47). Nu willen ze nog langer en nog vaker in Afrika kunnen reizen. Het was een hartelijke weerzien met veel bijpraten.
Vrijdagmiddag en nu ook zaterdagmorgen is het met de rust gedaan. De Harley Davidson club heeft Clarens een leuk toeristisch stadje aan de rand van het National Park uitgekozen voor hun bijeenkomst. Ze hebben een hele grote partytent op het dorpsplein opgezet en nu rijden ze in groepjes met hun knetterende motoren al de hele morgen door de vallei en langs de camping. Ik maak een praatje met ze. Dit is de chapter van Johannesburg en omgeving. Er waren meer dan vijfhonderd inschrijvingen.
Vannacht een zware onweersbui recht boven ons. De bliksem was zo fel dat ik niet alleen de gordijnen en luxaflex heb dichtgedaan maar in bed gelegen heb met mijn handen voor mijn ogen. Dan nog wou ik door een klein spleetje toch iets zien en kreeg ik pijn in mijn linkeroog.
Vanmorgen was er nog zo'n bui en nu, om drie uur smiddags, is er weer een hele zware losgebarsten. Ik zag de lucht inktzwart worden en heb nog op tijd wat hulplijnen bijgespannen aan de luifel en ook extra lange lijnen aan de hoekpunten van de caravan zelf. Door de trechtervorm van deze vallei ontstaat er een concentratie van wolken maar ook van wind. Door die buien is deze vallei wel prachtig groen. Een familie die net uit de zuidelijke Karoo zijn komen rijden konden hun ogen niet geloven. Bij hen is er vorige week voor het eerst van het jaar een klein buitje gevallen Voor de rest is het er nog altijd kurkdroog.
Ik ben om half zes toch een rit gaan maken naar de vlakte waar de kuddes dieren grazen. Ook met stromende regen en zware dinder en bliksem is het vanuit de auto mooi fotograferen. Stemmige beelden met dieren in de regen en nevelige bergen op de achtergrond. Heel mooi. Hoera, ik zie ook Eland. Een heel ander soort dier dan de europese/Amerikaanse Eland. Dit is een grote antilope met puntige horens. Wel jammer dat de meeste dieren hier meteen op de loop gaan als ik de auto stop. Ze houden pas stil op een flinke afstand. Daaraan kun je zien dat hier door mensen gejaagd is. Misschien wordt er nog steeds gejaagd want er zijn geen grote roofdieren in dit nationale park. Ik ben in het donker teruggereden met zwaar onweer en bliksem om mij heen. Gelukkig is de weg een goede asfaltweg met oplichtende strepen want het zijn gevaarlijke haarspeltbochten en stijle hellingen: tweede versnelling. Ik heb deze weg nu al een keer of zes gereden dus inmiddels weet ik wel wat ik ongeveer kan verwachten.
Bij de caravan aangekomen ga ik onder de voorluifel mijn eten koken. Het regent nog steeds. Dan naar de fotos kijken en de onscherpe opnames er alvast uitgooien, verdere selectie later. En dan ga ik mijn moeder opbellen. Gelukkig gaat het goed met haar. Ze is weer terug in haar huisje na opname voor revalidatie.
Het blijft regenen dus de afwas stel ik uit tot morgen. De telefoon en de camarabatterij gaan aan de laders en het ventilatorkacheltje zet ik aan om de vochtigheid buiten te houden. Dan is het tien uur. Nog even een stuk lezen in het boek over de geologie van Afrika. Wat staat daar veel in. Ik wou dat ik het allemaal sneller kon onthouden. Maar de dagen beginnen hier vroeg en dus ook vroeg naar bed.
-
21 Februari 2016 - 20:26
Ineke:
Het klinkt weer geweldig Fred, Je stuk met veel plezier gelezen. Groeten en veel plezier. Ineke -
21 Februari 2016 - 21:23
Lobke:
Geniet daar!! -
21 Februari 2016 - 22:55
Jan Schokker:
Leuk dat je ons weer bijschrijft. Dus daar waar je nu zit niet van de regen in de drup maar van de droogte in water in overvloed. Nu ik dit schrijf mogen wij 'genieten' van regen en veel wind. We lezen wel hoe lang je hier blijft, maar het park lijkt minder wild, dus.. Ik ben benieuwd naar je regen- en donderfoto's met beschreven achtergronden. Een hartelijke groet vanuit 's-Gravenzande. KeepSmiling. -
23 Februari 2016 - 12:11
Aad:
Hoi Fred, Toen ik het verslag van jou in het Golden Gate NP las was ik gelijk weer thuis. Het Golden is vooral 's-avonds bij ondergaande zon goed te zien op de rotswanden. Prima plaats overigens waar je goed kunt wandelen, genieten van de omgeving en het riviertje en de meestal aardige Afrikaners op de camping. Overigens is het de moeite waard om eens in Le Sotho te gaan kijken. Was lastig om binnen te komen maar als je er eenmaal bent is het goed om eens bij de destijds aangelegde stuwdam te gaan kijken en als je er van houdt even een tochtje te paard te maken door het Alp-achtige landschap. Hoop dat El Ninho nu een beetje uitgewerkt is en ook de rest van Afrika en b.v. ook het zuidelijk deel van Madagascar weer voldoende regen krijgen. Ik wens je een mooi verblijf in zuidelijk Afrika en geniet van je verslagen. -
26 Februari 2016 - 13:36
Mira En Rien:
Leuk om te lezen en we zijn benieuwd naar de foto's van de kuddes in de regen en nevel.
Hier in Nederland is het weer een heel vol leven. Ikzelf (Mira) zat ook enkele weken zonder computer (is ook wel interessant en rustig). Daarom is het nu leuk om dit nu weken later pas te lezen en te merken dat het zo snel weer de sfeer van Afrika oproept.
Ondertussen ben je alweer heel wat kilometers en avondturen verder. We wensen je nog een fantastische verdere reis toe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
